Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moi Drodzy
➡️Czekałem bardzo na rozpoczęcie serii ASTROGATORZY od IX-tki. Bardzo, bardzo. Niczego tak nie kocham, jak klasyki, czy to grozy czy fantastyki. A tutaj IX-tka zapowiadała prawdziwe perły. Perły z lamusa. Czy dotrzymała słowa? No jasne, że dotrzymała, bo Krzysiek to najbardziej słowny wydawca, jakiego znam. Ok, to skoro to już ustaliliśmy - kilka słów o książce 😁
➡️Przede wszystkim to, co kocham - klimat retro! Przepiękny język, elegancki, ozdobny, niezwykły, czuję, jakbym wnikał w dawno minioną epokę! Powieść wydana w 1929 roku i to się czuje w każdej literce, w każdym zdaniu, w każdej metaforze! Bez mała jakbym czytał Wellsa albo "Świat zaginiony" Conan Doyle'a. To po prostu wspaniałe!
➡️Wytworzenie kilograma złota kosztuje dolara? Och, jak ja uwielbiam takie utopie. Jak ja szanuję takie naiwności, które wbrew temu, czym się wydają, pozwalają nam na uświadomienie sobie pewnych istotnych społecznie spraw. A jakich? Że człowiek to istota słaba i uzależniona. Że geniusz nie zawsze może wcielić w życie swoje genialne projekty. Że wszystko jest bardziej skomplikowane, niż to się wydaje na pierwszy rzut oka. A sprawa ze złotem to nic, to zaledwie mimochodem rzucone hasło w tej powieści. Kocham starą, dobrą fantastykę właśnie za to, że ma coś do przekazania, że ma jakąś misję, poza zwykłą rozrywką i blichtrem efektów specjalnych, co ma miejsce niestety obecnie w większości przypadków. "Telewizor Orkisza" jest idealnym przykładem tego, czym powinna być fantastyka naukowa. I tego, czym obecnie nie jest.
➡️"Trzej uczeni amerykańscy wynaleźli sposób rozkładania atomów na elektrony." A zatem tak. Energia drzemiąca w atomie. Widzenie i odczuwanie na dowolną odległość. Podróże międzyplanetarne. Czyżby to książka Verne'a?! O rany, jakież to jest piękne. Jakie to jest stare, jakie delikatne, z jakim sznytem klasyki. Jakaż to szkoda, że Polacy tak piszący nie znaleźli się w panteonie największych sław klasycznej fantastyki. Czytałem z rozdziawioną japą i wołałem o więcej. I już nie mogę się doczekać na kolejne perły "Astrogatorów"!
➡️Idee tu przedstawiane w dzisiejszych czasach w części stały się rzeczywistością. Na czym opierał swoje pomysły Autor? Skąd miał takie właśnie dane, które pozwalały mu wysnuć tak nieprawdopodobne, a jednak, jak się okazuje bliskie prawdy pomysły? To jest po prostu cudowne! Wgłębiać się w te dawne, zdawać by się mogło nieprawdopodobne rojenia, wiedząc to, co już teraz wiemy i widzimy.
➡️"Bogactwo nie jest i nie powinno być wszystkim dla człowieka."
Co osobiście bardzo doceniam w prawdziwej fantastyce - to, że przemyca ona w swoich treściach pewne uniwersalne prawdy moralne, które, chociaż powszechnie znane, rzadko są stosowane i wcielane w życie. Kiedy pojawiają się wplecione hasła patriotyzmu, dobra ludzkości, wspólnego dobra, szacunku do człowieka i wiele, wiele innych - wiem wtedy, że na pewno mój wybór lektury, powiem więcej - gatunku był wyborem dobrym. Nie szkodzi wcale, że niektóre ze stwierdzeń są naiwne, ba, nawet utopijne - mimo tego poruszają w czytelniku właściwą strunę duszy i być może dzięki temu sprawią, że ktoś albo coś dobrego uczyni albo po prostu stanie się lepszym człowiekiem. Tak, wiem, to naiwne. Cóż, pozwólcie mi pozostać naiwnym.
➡️Nie dziwne jest, że przez lata książka ta pogrążona była w zapomnieniu. Wszak hasła, które się w niej pojawiają, humanistyczne idee i słowa o zagrożeniu ze wschodu bez wątpienia nie nadawały się do proklamowania w komunistycznej na wskroś Polsce. Ten czas minął. I teraz jest IX-tka, której zawdzięczamy możliwość zapoznania się z tym retro arcydziełem fantastyki.
"Wyjątkowe bowiem jest położenie Polski w Europie: od wschodu grozi nam ciągle zalew Eurazji, dyszącej żądzą pożogi rewolucyjnej, od zachodu zaś groźna Mitropa, spragniona odwetu, zazdrosnym okiem patrzy na rozkwit i potęgę Polski."
➡️Rzadkością jest obecnie, w literaturze współczesnej tak nieskrępowane mówienie o miłości do Ojczyzny, jakby to była rzecz wstydliwa, przebrzmiała i zbyteczna czy nawet zaściankowa. Cóż, każdy ma prawo do własnych na tę sprawę zapatrywań, jednak moje są bardzo zbieżne z tym, co miałem okazję przeczytać w "Telewizorze Orkisza" i tym bardziej ta powieść przypadła mi do gustu.
➡️Czyż nie byłoby wspaniałe móc skierować swój wzrok w dowolny punkt na Ziemi a nawet we wszechświecie? Jakie to daje możliwości! Ile dobrego można zrobić i oczywiście jaką potęgą można się stać, posiadając taki wynalazek. Nic dziwnego zatem, że w pewnym momencie historia ta staje się historią szpiegowską, chwilami politycznym thrillerem, co tylko dodaje jej rysu. Jest przy tym cokolwiek naiwna, ale tą uroczą naiwnością klasycznej fantastyki, która zawsze mnie rozczula.
➡️Moi Drodzy, Wydawnictwo IX po raz kolejny wydało książkę, która jest w całości niezwykła. Porusza się w rejonach, które kocham, używa języka, który uwielbiam, w klimacie, za którym przepadam. Promuje pewne wartości, które i dla mnie są istotne. A to wszystko w afmosferze świetnej, polskiej retro fantastyki i w znakomitej oprawie!
UZJ (Uncelkowy Znak Jakości) w pełni zasłużony 😊

Moi Drodzy
➡️Czekałem bardzo na rozpoczęcie serii ASTROGATORZY od IX-tki. Bardzo, bardzo. Niczego tak nie kocham, jak klasyki, czy to grozy czy fantastyki. A tutaj IX-tka zapowiadała prawdziwe perły. Perły z lamusa. Czy dotrzymała słowa? No jasne, że dotrzymała, bo Krzysiek to najbardziej ...

Rozwiń

Zwiń

➡️Pierwsze, co od razu mogę powiedzieć - w powodzi wielu beznadziejnie brzmiących tytułów ten tytuł po prostu się wyróżnia. Sugeruje nostalgię, sugeruje wspomnienia, sugeruje coś smutnego i jednocześnie pięknego. Czy tak właśnie się okazało?
➡️Już wstęp powiedział mi, że się nie myliłem. Wystarczyły trzy strony, żebym całkowicie odleciał. Dzięki pięknu zawartemu w tych strofach. Dzięki metaforom smutnym i gorzkim. Dzięki porównaniom wyrywającym z piersi westchnienie. Język tej powieści jest jej ornamentem. Zdobi ją, czyni unikatową, wzrusza. Tego właśnie oczekiwałem.
➡️"To nie upływający czas wysysał z nich życie, lecz świadomość, że stali się niepotrzebni."
Cóż, nie chcę Was rozczarować, ale ta książka jest o ludziach. Może myśleliście, że to kamienica będzie głównym bohaterem? Przyznajcie się. I w sumie mielibyście rację. Bo kamienica to nie tylko cegły, okna i dach. Kamienicę tworzą ludzie, którzy w niej mieszkają. Tak jak każdy, absolutnie każdy dom tworzą jego mieszkańcy. I wiem, że to banał. Tylko że Anna potrafi taki banał wyrazić w takich słowach, że moje serce mięknie, a moja dusza się otwiera. I zaczynam wreszcie w tym banale dostrzegać istotę prawdy. Tylko że to jest Ania. Ona to potrafi. Dlatego ja Wam tu wprost napiszę - nie czytajcie tej książki, jeśli nie chcecie się wzruszyć. A jeśli chcecie - nawet nie zauważycie, kiedy Wam łzy popłyną. Tam w środku.
➡️Każda ściana ma do opowiedzenia własną, niepowtarzalną historię. Każdy pyłek kurzu coś tu znaczy. Każdy odłamek futryny przeradza się w czyjąś tragedię. Nic nie jest zbyteczne. Wiecie, co najbardziej podziwiam w książkach Anny? Niezwykłą wrażliwość. Wrażliwość na człowieka, na jego smutki i radości, na ból utraty, na gorzki smak przemijania. Dlatego tak bardzo te książki cenię. Dlatego uważam, że Ania jest ewenementem na naszym rynku literackim. Jest zjawiskiem, które trzeba cenić, które trzeba szanować i które, przede wszystkim, trzeba czytać.
➡️Żadne inne słowo tak bardzo mi nie pasuje do tej powieści Ani (i nie tylko do tej) jak nostalgia. Jak tęsknota za czasem dawno minionym. Jak pragnienie przywołania chwil, które minęły. Chwil, które z perspektywy czasu wydają się ważne, wydają się istotne, chociaż może kiedyś wcale takie istotne nie były. Teraźniejszość zmienia całkowicie nasze spojrzenie na przeszłość. Dochodzi do przewartościowania zjawisk, do zmiany punktu widzenia. Co było zwykłe - staje się niezwykłe. Co było tragedią - staje się ledwo muśnięciem wiatru na rozgrzanej twarzy. Ale wszystko to, każda jedna chwila - stanowią całość, która nas tworzy. Która czyni nas takimi, jakimi jesteśmy dziś, teraz, w tej chwili. A wszystkie te chwile zebrane są w jednej kamienicy. Która trwa i która jest symbolem. Symbolem naszej jaźni, naszego bagażu wspomnień, naszej, takiej czy innej - przeszłości. Naszej osobowości.
➡️Każda historia opowiedziana przez ściany kamienicy mogłaby być własną powieścią. Każde słowo, które tu pada mogłoby być zdaniem, a każde zdanie - akapitem. Język, którym się posługuje Autorka nie pierwszy raz wprawia mnie w drżenie i oczekiwanie. Co kryje się za następnymi drzwiami? Co kryje się za kolejną wizytówką, teraz już wyblakłą i wypłowiałą, a kiedyś szykowną i elegancką. Czy tym właśnie jesteśmy? Wizytówkami na drzwiach, błyszczącymi krótki czas, a później powoli pokrywającymi się kurzem i zapomnieniem?
Kto o nas pamięta? Jeden dobry człowiek, który w swej codziennej szlachetności, niewymuszonej, płynącej z serca - potrafi spojrzeć na nas innym okiem? Podczas gdy reszta widzi tylko ruinę tego, co było, zaledwie zarys, przykurzony i zamglony, niewyraźny kształt dawnej świetności?
➡️Starość stoi za progiem i wyciąga swoje powyginane ręce. Wspomnienia są naszym chlebem powszednim. Radość małych dzieci, miłość żony czy męża odbijają się w powybijanych szybach okien. Wystarczy spojrzeć pod innym kątem, a staną się zupełnie czym innym - płaczem niemowlęcia, sznurem wisielca, morderstwem w afekcie. Starość rządzi się swoimi prawami. I jedno tylko jest w niej piękne - nostalgia. Coraz ostrzejsze wspomnienia, coraz lepiej widoczne szczegóły, które kiedyś, dziesiątki lat temu nam umknęły jako nieistotne i nieważne. A teraz okazują się kluczem. Kluczem, który pozwala nam wejść do kamienicy naszego życia.
"Jednak każda ze ścian, które dotykałem, pamiętała płacz Wiśniewskiej, gdy w snach nawiedzały ją wspomnienia, a jedno szczególnie."
Tak właśnie opowiada kamienica, a każde wspomnienie jest tym jedynym, najważniejszym, chociaż wcale niekoniecznie chcianym. Bo tak to już jest ze wspomnieniami, że pamiętamy nie tylko te przyjemne, choćbyśmy nie wiem jak starali się te złe z pamięci wypierać.
"To na pewno nie oni".
➡️Delikatne muśnięcia niesamowitości, kryjące się w podmuchach wiatru, skrzypnięciach zardzewiałych zawiasów, dotknięciach chłodu na karku.
"Nie było duszno, choć coś go otaczało z każdej strony i gniotło aż do tępego bólu kości, przypominającego ten, gdy się przemarznie."
Zapach wyczuwalnej obecności dawno zmarłych, objawiającej się nagłym zimnem w upalne lato, szeptami za plecami ("Niech was ciemność pochłonie.") - te świetne wkomponowane w całość mroczne detale tworzą niezwykły klimat, który czyni tę powieść bardzo doznaniową, niezwykle sensualną.
Powieść doznaniową tak bardzo, jak wyprawa Kryspina i Kordiana do piwnicy, która podniosła mi wszystkie włosy na karku i kazała wstrzymać oddech. To właśnie groza, która zawsze mnie uwodzi i wciska się prosto w serce, zupełnie niespodziewanie i cicho, łapie za krtań i nie chce puścić. Żywy strach. Niematerialna groza wpływająca na materię.
"Ale to nie byli oni, ale wciąż oni. Jakby coś ich wołało."
Niektórzy pisarze grozę mają we krwi. Anna tak właśnie ma. Niektórzy potrafią to jeszcze przelać na papier. Anna to potrafi.
➡️"Doceniliby ją, gdyby umarła - myślała czasem, ale bała się, że to kłamstwo."
Czemu tak często jest za późno? Czemu nie umiemy kochać innych, gdy są tuż obok? Czemu kochamy ich dopiero, gdy stają się wspomnieniem, coraz bardziej niewyraźnym z upływem czasu, a jednak ciągle kurczowo trzymającym się naszych myśli. Wyidealizowanym. Wiecznie obecnym, jak ta melodia, która od rana potrafi wejść do głowy i zmusza nas do wystukiwania rytmu w autobusie, w pracy, w domu, nieświadomie, aż do bólu nerwów. Czy to wspomnienia mają nam nadawać rytm życia? Czy to minione, co nie chce odejść ma być najważniejsze?
➡️"Kroczysz w ciemność, synu."
I to też widziała kamienica. Ciemność. Ludzką podłość. Rosnącą nienawiść. Okrucieństwo. Złość. I cierpliwie wchłaniała wszystko w swoje ściany. Przyjmowała w siebie, jak obiektywny kronikarz. Żeby kiedyś, po latach opowiedzieć. Wtedy, kiedy już kto miał umrzeć - umarł, kto miał się powiesić - wisiał, a kto miał żyć - wyjechał.
➡️I tylko Ania w takie właśnie strofy potrafi jeszcze wpleść humor, błyski takiego humoru, że ja naprawdę śmiałem się, głośno i serdecznie, chociaż ani przez chwilę nie przypuszczałem, że przy tej lekturze śmiać się będę. To jest, proszę Państwa klasa i maestria.
➡️A łzy Wiśniewskiej wsiąkają w poręcze schodów. A wymioty Kazika wrastają w popękane podłogi kamienicy. A dym z papierosów Ciesiółki płynie i płynie i czyni go świadkiem tylu żyć. I jeszcze "dwoje ludzi, których samotności wypełniały cały pokój, przenikały przez ściany, owijały się wzajemnie jak wstęgi, lecz nigdy nie plątały, nie zespalały się ze sobą..."
A kamienica obserwuje i zapamiętuje. Mijają lata. Tłuste i chude, pełne śmiechu (rzadziej) i melancholii (znacznie częściej). Kiedyś ktoś napisze o tym wszystkim książkę. Świetną książkę. O ludziach, o życiu, o przemijaniu, o codzienności. O mroku. I ktoś się nią zachwyci. Niejedna osoba. Tą codziennością, tak inną od naszej, a jednak taką samą.
➡️Każda z opowieści, do których dostaniecie się po zbutwiałych schodach chwyci Was za serce. Każda będzie inna, ale na wskroś prawdziwa. Każda pokaże Wam świat, który chociaż przeminął - dalej trwa. Czyż to właśnie nie jest wieczność? Przemijanie jest ułudą, a trwanie prawdą najprawdziwszą. Każdy ma taką kamienicę. I każdy ma takie schody. Które, mimo że zbutwiałe - nadal, coraz częściej, im jesteśmy starsi - są używane. Dlaczego tak jest? Nikt nie chce odchodzić. Tak do końca. Chcemy, żeby został po nas ślad, wspomnienie, czy to w sercach bliskich, czy nawet wrogów. A jeśli ten ślad zostanie - wtedy możemy powiedzieć - ja żyłem! Ja tutaj trwałem! Miałem swoje życie, swój czas, tak jak ty masz teraz swój. Mój czas przeminął, jako i twój przeminie. Ale "non omnis moriar". Zawsze pozostaniesz gdzieś tam, czy to w sercu drugiego człowieka, czy to w murach kamienicy, a może jeszcze gdzieś indziej. Choćby w książkach. Ja wiem na pewno, że "Po zbutwiałych schodach" zostanie ze mną już na zawsze. I tak samo będzie z Wami. A moja ocena 10/10 i UZJ (Uncelkowy Znak Jakości). Dziękuję Aniu!

➡️Pierwsze, co od razu mogę powiedzieć - w powodzi wielu beznadziejnie brzmiących tytułów ten tytuł po prostu się wyróżnia. Sugeruje nostalgię, sugeruje wspomnienia, sugeruje coś smutnego i jednocześnie pięknego. Czy tak właśnie się okazało?
➡️Już wstęp powiedział mi, że się nie myliłem. W...

Rozwiń

Zwiń

"Kiedy myślę o połowie lat 80, stają mi przed oczami tanie narkotyki i kapele, których zdecydowanie nie spodziewałem się słyszeć do końca swoich dni. Ich wielkie tapiry i głośne klawisze. Automaty perkusyjne. Depeche Mode, Duran Duran... Muzyka do wciągania koksu i składania pustych obietnic."
➡️Moi Drodzy, Ed i Sean nadal w formie! To jedno z najlepszych komiksowych otwarć, jakie czytałem.
"1985 to był kiepski rok."
"Crack zmiatał wszystko na swojej drodze."
"Tymczasem grube ryby - producenci, gwiazdy filmowe, dupki z Wall Street... Wszyscy ważniacy wciągali kreski w restauracyjnych kiblach Hollywoodu i Beverly Hills."
Ethan Reckless wplątuje się w kolejną mroczną historię.
"Gdybyś nie skopał sprawy, dawno byłoby po nim."
➡️Reckless zbiera po pysku, oddaje co może z nawiązką. I dalej jest człowiekiem od wyciągania innych z kłopotów. I wpadania w nie na każdym kroku.
"Z jakiegoś powodu to zawsze musieli być skinheadzi."
I chociaż ma twardy łeb i jest wytrzymały, to niejeden raz krew tryska strumieniami. Po obu stronach.
"Dobra, bierzmy się za tego skurwiela."
➡️Poza tym, że jest krwawo i dosadnie, jest też obyczajowo i jak zwykle u Eda - nostalgicznie. Wspomnienia są osią tej historii.
"Programy, które oglądałem z tatą, kiedy byłem mały. Zanim świat się spierdolił i nas poróżnił."
Podły świat. Podli ludzie. Ludzie zagubieni, którzy szukają i nie znajdują.
➡️Wiecie co tu jest zajebiste? To, jak Brubaker opisuje krok po kroku proces. Skojarzenie, myśl, wspomnienie. To, co się dzieje w głowie głównego bohatera. To duża część komiksu i to jego siła. Petarda!
➡️Rysunki bez zmian - lekko niestaranna kreska, bez nadmiaru jaskrawości, plamy krwi nadają wyrazu kadrom. Ponuro, ale i tak jakoś duchowo. W sensie uduchowienia. Cudo.
Kończąc - tom drugi trzyma poziom i nadal jest świetnie i tak jak lubię. Chyba nawet lepiej. Bardzo noir. Moja ocena 9/10 i K-UZJ (Komiksowy Uncelkowy Znak Jakości). Ogień!
PS. Dałbym głowę, że widziałem kiedyś film na podstawie tej historii. I był mroczny jak noc.

"Kiedy myślę o połowie lat 80, stają mi przed oczami tanie narkotyki i kapele, których zdecydowanie nie spodziewałem się słyszeć do końca swoich dni. Ich wielkie tapiry i głośne klawisze. Automaty perkusyjne. Depeche Mode, Duran Duran... Muzyka do wciągania koksu i składania pustych obietn...

Rozwiń

Zwiń

➡️Malutka wyspa. Kilkoro ludzi, absolutnie się od siebie różniących. Zamknięte środowisko, odcięte od świata. Tajemnica. Sztorm. Niebezpieczeństwo. Ekscentryczny miliarder. Morderstwo. Jestem zachwycony. Dlaczego? Dlatego, że kocham tajemnice, zamknięte środowiska i zróżnicowanych bohaterów. A jeśli jeszcze Gosia doprawia to wszystko swoim eleganckim humorem i przednim językiem - wtedy to jest petarda.
➡️Moi Drodzy, Małgorzata Starosta potrafi, operując znakomicie językiem, świetnie dopasowanym do postaci, miejsc i okoliczności - stworzyć klimat, dzięki któremu nawet osoby z lichą wyobraźnią odczują urok i grozę miejsca, które autorka opisuje. Na tym polega właśnie dar, którego nie da się, w mojej opinii, wykształcić udziałem w dziesiątkach kursów pisarskich. Albo się to ma, albo nie, kropka. Albo jest się rzemieślnikiem, albo artystą. Małgorzata jest artystką w swoim fachu (cytując klasyka).
➡️I teraz absolutna perła, która tu się pojawiła - parafazja. Ja po prostu zaniemówiłem, jak to jest świetnie napisane i ile dodaje kolorytu tej powieści. O RANY! Gosiu, to był genialny pomysł i do teraz płaczę ze śmiechu, jak sobie przypomnę "dziesięć niepokalań" i inne lapsusy językowe 🙈😅
Ale cóż, Gosia to Gosia i taki pomysł, nie, stop, TAKI pomysł to dla mnie żadna "niespotykanka" 😂
➡️Zatem żeby nadmiernie nie przeciągać - intryga iście makiaweliczna, rozegrana w absolutnie ponurej i zimnej scenerii szetlandzkiej wyspy - czytając miałem ochotę wyciągnąć ręce do ognia, żeby je cokolwiek ogrzać, gdyż tak plastycznie Autorka przedstawiła warunki meteorologiczne. No końmi by mnie tam nikt nie zaciągnął 🤭 Ale w cieplutkiej Wielkanocy taka wigilijna zimnica zadziałała ożywczo i pobudzająco (specjalnie przy gimnastyce parafazyjnej 🙈) i znakomicie wpłynęła na przyspieszenie procesów trawiennych mojego zbolałego z przejedzenia brzucha 🙈.
➡️Różnorodność bohaterów to u Małgorzaty standard, zatem obfitością postaci nie zdziwiłem się ani trochę, jednak tutaj każda z osób ma swoją własną historię, która zaprowadziła jego/ją właśnie w to zapomniane przez Boga miejsce. I tak to właśnie po raz kolejny możemy się przekonać, że los potrafi być jeszcze bardziej złośliwy, niż autorka dla stworzonych przez siebie postaci, które wszak kocha, co jednak nie przeszkadza jej wrzucać je na głęboką wodę (ba, sztorm) podejrzeń, zagrożeń i niebezpieczeństw.
➡️Należy coś wyraźnie zaznaczyć - pod pozornie klasyczną kryminalną zagadką Autorka ukryła elegancko mocne liźnięcia strachu i niepokoju (scena z otwieraniem krakersów sztos), które co jakiś czas dyskretnie Was ukłują, przypominając, że nie jest to zwykła, beztroska historyjka. Takie właśnie akcenty o poważnym brzmieniu, zaskakujące swoją wymową stanowią o klasie tej powieści.
➡️Ruccola za swoje teksty był moim numero uno, ale inspektor Sarah, tudzież teściowa Andrea deptały mu po piętach. A chociaż początkowo Boyd wzbudzał we mnie mieszane uczucia, to spodziewałem się, że Autorka może to zmienić w każdej chwili. Czy z Wami też tak było, to już się przekonacie osobiście. W każdym razie - dzięki, ośmielę się twierdzić, kunsztowi Autorki w konstruowaniu postaci i zagadek - czytało mi się świetnie 👌
➡️Oczywiste są tutaj mrugnięcia okiem do klasyki kryminału, czego zresztą nikt nie ukrywa i właśnie także to mi się podoba, gdyż wyłuskanie tego, co najlepsze z klasyki i doprawienie własnymi, oryginalnymi pomysłami, a co najważniejsze - klasowym humorem uważam za znakomite podejście.
➡️Muszę jeszcze słowo na temat wątku kryminalnego - oczywiście zgłupiałem od samego początku i wytypowałem wszystkich, tylko nie tego/tą co trzeba. I to Twoja wina, Gosiu, bo, jak od dawna nie bawię się w typowanie złoczyńców, tak tym razem się skusiłem i ponownie muszę uznać się za pokonanego, a na dodatek za osła. Ale o tym to już wiem od żony 😅
➡️Finał absolutnie genialny, godny spaczonego umysłu Moriarty'ego. Cudo! Chociaż szlag mnie trafił przy okazji 🤭
➡️Gdyby nie fakt, że niektóre fragmenty (parafazja!) czytałem po kilka razy 🤭, zapewne skończyłbym tę powieść jednego dnia. Tak zajęło mi to dni dwa i to były dwa znakomicie spędzone z lekturą dni. Bardzo, ale to bardzo Wam polecam "Zagadkę", która, jak śmiem twierdzić spodoba się 90% z Was, a pozostałe 10% się do tego nie przyzna 🤭

➡️Malutka wyspa. Kilkoro ludzi, absolutnie się od siebie różniących. Zamknięte środowisko, odcięte od świata. Tajemnica. Sztorm. Niebezpieczeństwo. Ekscentryczny miliarder. Morderstwo. Jestem zachwycony. Dlaczego? Dlatego, że kocham tajemnice, zamknięte środowiska i zróżnicowanych bohateró...

Rozwiń

Zwiń

Moi Drodzy
➡️Kiedy widzę na okładce nazwiska Brubaker/Phillips, to od razu czynię założenie, że to będzie zajebista rzecz. I jak dotąd nigdy się nie pomyliłem. Dlatego jak ohoho już dość dawno temu zobaczyłem zapowiedzi nowej serii tego duetu, ślinka mi pociekła i to jak. Tymczasem jest jak jest, czasu mało, zobowiązań dużo i w międzyczasie Mucha Comics wydała już cztery tomy (które oczywiście nabyłem), a ja właśnie (dopiero!) skończyłem czytać pierwszy. Czy Ed i Sean znowu mnie zachwycili? Przekonajcie się 😎
➡️Zacznijmy od okładki, która już tradycyjnie wprowadza na właściwe tory i jest rewelacyjna. Ja od razu wiedziałem, czego się spodziewać i tak właśnie być powinno. I dokładnie to dostałem.
➡️Lata 80. Mega kryminalna pulpa z potężnymi błyskami czarnego kryminału. Od razu przyszedł mi na myśl Tarantino. Bo to jest ostra, kryminalna jazda. Narysowana, a co ważne - również napisana rewelacyjnie.
➡️Panowie stworzyli słowem i obrazem klimat mrocznego, cholernie brudnego kryminału, rodem z kaset VHS z owej epoki. Taki też jest obraz - brudny, rozmyty, gruba krecha, krwawe plamy, normalnie jak zdjęcia ze starego, analogowego aparatu. Nie ma jaskrawości, brązy, ciemne fiolety, czasem pomarańcz. Rysunki idealnie dopasowane do historii.
➡️Jest gość, który za odpowiednie pieniądze wybawi cię z każdego, paskudnego kłopotu (taki Ray Donovan starej daty). Nieważne, co to jest. Zrobi wszystko. On też ma swoją historię i swoje za uszami. A najgorzej, że i jego też przeszłość dopada. I trzeba coś z tym zrobić. A najgorzej poradzić sobie z własnym syfem.
➡️Atmosfera jest duszna. Powiedziałbym, że przytłacza i wprawia w niepokój. Ale to nic nowego u Brubakera. Jego seria Criminal wyrywa z butów. Reckless dzielnie idzie w jej ślady.
➡️"To nie była normalna robota. Tak jakoś się trafiła... gdy posypało się wszystko inne w moim życiu."
Scenariuszowo jak zawsze perfekcja. Dialogi lepsze niż w większości znanych mi kryminałów. Wchodzą w głowę i zostają na dłużej. Droga przestępstwa, droga odkupienia. Pełno krwi i przemocy. To się nadaje na oldschoolowy film. To się właśnie tak czyta, jak się ogląda stare, dobre kryminały. Jak Payback z Gibsonem. O właśnie, to takie klimaty parkerowskie, tylko bardziej współczesne. I tutaj lepiej, znacznie lepiej narysowane, jak już przy Parkerze jesteśmy.
➡️Styl rysowania Philipsa trzeba polubić. Mimo tego, że wydaje się dość niedbały - idealnie przemawia do wyobraźni i świetnie, no znakomicie współgra z tekstami Eda. Jest taki właśnie chropawy. Ja odpadłem! Jak za każdym razem.
➡️Wracają wspomnienia. Wracają dawne czasy, sprzed wybuchu, czasy, kiedy Ethan był rewolucjonistą i coś jeszcze czuł. Teraz jest pusty. Nie czuje nic. I wraca Rainy.
"A ja i Rainy byliśmy w sobie zakochani bez pamięci. Miłością, jakiej możesz zaznać tylko wtedy, kiedy jesteś młody, świat stoi przed tobą otworem, a namiętność rozrywa cię od środka."
➡️Jak zawsze u Brubakera jest dużo goryczy i nostalgii. Wspomnienia są bardzo istotne, a pod intrygą kryminalną i historią Ethana kryje się coś więcej. Coś ukrytego między wierszami, w dawnych czasach, kiedy kamienie były chlebem. I za to kocham Eda. Że nie idzie na łatwiznę. Że potrafi w swoje kryminalne opowieści wrzucić niepostrzeżenie coś więcej.
➡️Jest tu też dużo romantyzmu. Nie tego głupawego, który wzbudza uśmiech politowania, o nie. To gorzki romantyzm przebrzmiałej miłości, straconej chwili, utraconych najbliższych. Brubaker potrafi to napisać, a Phillips narysować.
➡️Tom pierwszy tej historii dostaje ode mnie 9/10. Duet Ed/Phillips nie zawiódł. Dostałem tu wszystko, co kocham w mrocznych, nieoczywistych, ciężkich kryminałach. I chcę więcej! K-UZJ (Komiksowy Uncelkowy Znak Jakości).

Moi Drodzy
➡️Kiedy widzę na okładce nazwiska Brubaker/Phillips, to od razu czynię założenie, że to będzie zajebista rzecz. I jak dotąd nigdy się nie pomyliłem. Dlatego jak ohoho już dość dawno temu zobaczyłem zapowiedzi nowej serii tego duetu, ślinka mi pociekła i to jak. Tymczasem jest ja...

Rozwiń

Zwiń

"Stałem tam, zastanawiając się, skąd tyle nienawiści i śmierci. Odpowiedź jest prosta, bo ludzie są ciemni, nic nie wiedzą i tyle."

➡️I tak! W końcu po legendarnym "The Goon" (uwielbiam!) doczekałem się kolejnego komiksu Powella. I powiem krótko - warto było czekać! Warto jak jasna cholera! Pod absolutnie każdym względem.
➡️Wydanie wzorowe. Uwielbiam komiksy (książki też) w obwolucie. Szczególnie kiedy grafiki na obwolucie i na okładce są inne, a przy tym świetne. Tutaj tak właśnie jest.
➡️Przede wszystkim - Klimat! Ojprdle jaki tu jest klimat! Mroczny jak noc, krwisty i makabryczny. Pełen tragedii, pełen zemsty, ale i pełen walki ze złem. Trudno się doprawdy zdecydować czy to baśń, czy horror, mi osobiście od razu skojarzył się z oryginalnymi, krwawymi baśniami braci Grimm. Magia, wiedźmy, czary, odcinanie rąk, groteska i on, mściciel, walczący ze złem, nie przebierający w środkach, z dużą dozą czarnego humoru (z czego Powell dał się już znakomicie poznać).
"- Jeśli nie wrócę, postaw obok jej grobu krzyż dla mnie.
- A co na nim napisać?
- Pewnie człek o niewielkim rozumie." 😅
➡️Sama postać głównego bohatera - Rondella to majstersztyk. Ogromny, zarośnięty gość w cylindrze, z wielkim tasakiem i wyciętymi szparami zamiast oczu. Po osobistej tragedii, dzięki której stał się mrocznym mścicielem. No cudo! I te jego teksty 😅 a na dodatek przypomina chwilami Lemmy'ego z Motorhead! O yeeeeeah🤟
➡️Nie ma tu jaskrawości, królują szarości, brązy i czerń, z rzadka przetykane żywszym, krwistoczerwonym akcentem.
➡️Rysunki są dość proste, ale bardzo wyraziste, niesłychanie wymowne i dynamiczne, widać w tym rękę mistrza. W mój gust utrafiły idealnie, ale jak wspominałem - od czasów "Zbira" Powell ma u mnie ogromny kredyt zaufania. Jedyna uwaga – tła mogłyby być odrobinę bardziej szczegółowe.
➡️Ta historia, te opowieści mają niesamowity potencjał i przeogromnie się cieszę, że już są zapowiedziane kolejne dwa tomy. Takie serie chcę czytać, z takim rozmachem stworzone, z grozą, z dowcipem, z klimatem, ze znakomicie pokazanym bohaterem, jak i postaciami z drugiego planu. Znakomite, creepy fantasy dziejące się na Południu. Miód!
➡️ W mojej ocenie ten album dostaje 9/10 i K-UZJ (Komiksowy Uncelkowy Znak Jakości). I chociaż jest to prosta historia - robi niesamowite wrażenie! I koniecznie zerknijcie na karuzelę, żeby pozachwycać się tymi niesamowitymi kadrami. Wygląda na to, że Nagle Comics wyrasta na zajebiście poważnego gracza na naszym rynku, dając się poznać ze świetnych wydań i znakomitego wyczucia tematu! Ogień 🔥

"Stałem tam, zastanawiając się, skąd tyle nienawiści i śmierci. Odpowiedź jest prosta, bo ludzie są ciemni, nic nie wiedzą i tyle."

➡️I tak! W końcu po legendarnym "The Goon" (uwielbiam!) doczekałem się kolejnego komiksu Powella. I powiem krótko - warto było czekać! Warto jak jasna choler...

Rozwiń

Zwiń

➡️Sunya Mara (nie znana mi do tej pory kompletnie, absolutnie i w ogóle) stworzyła ot tak pstryk opowieść, która Was wciśnie w fotel, wciągnie w wir intryg i wrzuci w sieć spisków. Klątwa i nadzieja. Radość zwycięstwa i gorycz porażki. Powieść dość długa (447 stron, chociaż jak na fantasy to średnio długa w zasadzie 🤭, ale wybaczam, gdyż to dopiero tom pierwszy). Historia o poszukiwaniu ocalenia. Nie tylko swojego.
➡️Miasto uwięzione w oku przeklętej Burzy. Córka rewolucjonistów. Buntowniczka. Młoda dziewczyna. Paranoiczny książę. A zatem dobrze kombinujecie, to YA fantasy, dałem się nabrać, ale wcale nie żałuję, gdyż mimo że za tym podgatunkiem nie przepadam – spodobało mi się.
➡️Czym jest Burza? Może to metafora życiowych burz, które szarpią nas za trzewia i zabierają spokój? Czy może po prostu coś, jakieś magiczne zjawisko, którego nie rozumiemy, a które chce zniszczyć nas i nasz świat. Klątwa? Kara?
➡️Przede wszystkim - dobrze skonstruowana postać Vesper Vale, głównej bohaterki. Generalnie bohaterowie są mocną stroną tej powieści.
Chcecie magii - proszę uprzejmie. Walki to wasz konik - nie ma sprawy. Szukanie miejsca w świecie? Miłość i przyjaźń? Jak najbardziej!
➡️I teraz tak - czytajcie uważnie. Chwilami były momenty, kiedy zaczynałem się trochę gubić. Być może to przypadłość właściwa dla tomu 1 - wprowadzania w całkiem nowy świat To chyba mój jedyny zarzut. A i to w tym wypadku niewielki, bo po jakimś czasie wszystko układało się w całkiem zgrabną całość. Zatem bez obaw, skaczcie śmiało w ten świat, chwilami okrutny, chwilami piękny, ale zawsze ciekawy.
➡️Odkąd pamiętam lubiłem w fantasy wątki polityczne - są tutaj. Druga sprawa - walka o przetrwanie - check! Mrok i ciemność - check! Interesujący świat - check! Bohaterowie z którymi łatwo się utożsamiać - check! Stanowczo polecam Wam rzucić się w objęcia Burzy, która w mojej ocenie dostaje 7/10. I liczę na znacznie więcej w kolejnych książkach autorki.

➡️Sunya Mara (nie znana mi do tej pory kompletnie, absolutnie i w ogóle) stworzyła ot tak pstryk opowieść, która Was wciśnie w fotel, wciągnie w wir intryg i wrzuci w sieć spisków. Klątwa i nadzieja. Radość zwycięstwa i gorycz porażki. Powieść dość długa (447 stron, chociaż jak na fantasy ...

Rozwiń

Zwiń

➡️Moi Drodzy,
Gosia popełniła właśnie książkę, która, z jej dotychczasowych, zresztą znakomitych powieści - przemawia do mnie najbardziej! Najbardziej i kropka! Otóż to właśnie!
➡️A dlaczego? Lecimy:
1. Niesamowity klimat retro, na dodatek w środowisku brytyjskiej arystokracji - bardziej retro już być nie może! Nastrój, nastrój i jeszcze raz nastrój! Rzadko trafiam na książki, w które zapadam się całkowicie już po kilku pierwszych stronach. Czar Brytoli (świetnie oddany przez Autorkę) i ich wyrafinowanych podłości działa na mnie bez pudła!
2. Taką ilością oryginalnych, niepowtarzalnych postaci można by obdzielić bez żadnego ale jeszcze pięć powieści! Czy to inspektor Scotland Yardu, czy lordowie i ladies, czy główny bohater - prywatny detektyw, czy jego gospodyni (o tak, ja potrzebuję powieści z tą panią w roli głównej!), czy masa innych postaci drugoplanowych - to wspaniała galeria bohaterów, która czyni tę powieść bardzo urozmaiconą i stanowi kwintesencję świetnej lektury.
3. Język! Ja się poczułem żywcem przeniesiony w lata 50-te minionego wieku. Eleganckie frazy, charakterystyczne dla brytyjskiej szlachty, policyjny slang, wytworny język głównego bohatera, błyskotliwe porównania i metafory - przez to się płynie, chłonie wszystkimi porami skóry! Język tutaj to absolutny czarny koń!
4. Odniesienia do znanych skądinąd postaci literackich, klasycznych autorów i dyskretne mrugnięcia okiem do Czytelnika - uwielbiam to! Takie smaczki nadają książce charakteru i czynią ją niepowtarzalną! Wyczuwałem tu duchową obecność Stokera, Conan Doyle'a, Hammetta i wielu, wielu innych.
5. Co do noir - dzięki połączeniu w jedno głównego bohatera i narratora - zaraz stanął mi przed oczami Marlowe (bardziej jakoś niż Sam Spade). Te brudy i brudki, te mroczne zagadki, swego rodzaju femme fatale - właśnie tak!
6. Absolutnie karkołomna zagadka kryminalna, której nawet nie próbowałem odgadywać - po prostu jak najszybciej zmierzałem do końca, elegancko sprowadzany przez Autorkę na manowce, właśnie, przez Autorkę, która perfidnie podsuwała mi fałszywe tropy i rozmaite, nierzadko zbijające mnie całkowicie z pantałyku podpowiedzi. I oczywiście niczego nie przewidziałem 🙈
7. Barwne, ostre jak brzytwa i nieprzewidywalne awantury w gronie brytyjskiej arystokracji, której stopniowo puszczają nerwy to wisienka na torcie. Ooo jak to się czyta, gwarantuję Wam pełen zachwyt.
"– Pani jest bezczelna i przekracza wszelkie granice! – warknęła żona Thomasa.
– A pani wyszła za kretyna – ucięła aktorka, doprowadzając lady Roseworth do kolejnego wybuchu płaczu." Padam 😅
8. I ten dyskretny, świetnie wyważony i elegancki humor, który tu i ówdzie dodaje jeszcze pieprzu tej i tak ostrej powieści. Ale że Gosia umie w humor, to wiem nie od dziś😀
9. Kolejne, skrzętnie skrywane tajemnice, dziwne powiązania, rzeczy przeszłe, rodzinne tabu, paskudne sekrety i sekreciki, co jakiś czas ujawniane w trakcie rozwoju akcji - toż to sam miód. Konstrukcja głównego wątku, jego powiązania z poszczególnymi osobami tego dramatu - rewelacja. Gosia stworzyła bardzo sugestywną atmosferę tajemnicy i wszechobecnej podejrzliwości.
10. I na koniec sprawa dość istotna - przeczytajcie uważnie (cholernie uważnie) epilog, gdyż zapewne niejeden autor przyzwyczaił Was do tego, że epilogi są w zasadzie formalnością. Tutaj tak nie jest. Zatem uwaga - epilog u Gosi też jest ważny! Bardzo!
➡️I to by było dziesięcioro przykazań Uncelka na temat niejakiego Lorda R. 😁 Podsumowując: "Sprawa Lorda" stała się od razu moją ulubioną książką Gosi. Wcale tego nie planowałem. Wręcz przeciwnie, podchodziłem do niej z dużą dozą nieufności.
Tutaj po prostu wszystko zagrało. Bohaterowie, klimat, język, zagadka kryminalna - zapracowały bez zarzutu jak trybiki dobrze naoliwionej maszyny parowej! Jak lokomotywa retro, która, kiedy już ruszy - miażdży wszystko na swojej drodze. Tyle że ta książka jest lokomotywą elegancką, Orient Expresem o pięknym wystroju, pełnym tajemnic i skrytych planów.
➡️Gosiu, udało Ci się kolejny raz mnie zaskoczyć i sprawić mi wielką przyjemność i frajdę z czytania. Dla mnie jesteś już marką (oj jak to brzmi 🙈), która gwarantuje znakomitą rozrywkę i mocne przeżycia. UZJ (Uncelkowy Znak Jakości) absolutnie! Tak, tak drogi Watsonie 😁
PS. Finał to wręcz koronkowa robota! Och ach! 💥

➡️Moi Drodzy,
Gosia popełniła właśnie książkę, która, z jej dotychczasowych, zresztą znakomitych powieści - przemawia do mnie najbardziej! Najbardziej i kropka! Otóż to właśnie!
➡️A dlaczego? Lecimy:
1. Niesamowity klimat retro, na dodatek w środowisku brytyjskiej arystokracji - bardziej...

Rozwiń

Zwiń

"Tak, John kochał książki bardziej od ludzi, chociaż nie potrafił czytać."

Moi Drodzy
➡️Czytałem do tej pory dwie książki Marka. Przesmyk i Bezmiłość. Obie świetne. Obie nieoczywiste. I mam z Markiem takie zdjęcie, że lepszego nie ma nikt 🙈 Ale dobra, nie miało być o zdjęciach.
➡️Przyznam, że poczułem się zaskoczony (pozytywnie), że Mięta zdecydowała się wydać Marka, którego twórczość nieco odbiega (w mojej opinii) od ich oferty literackiej. Od razu poczułem się zaintrygowany i zaciekawiony, czy to Marek się zmienił, czy to Mięta wypływa na zupełnie nowe, nieznane wody. Teraz już wiem.
➡️To wydanie to absolutne mistrzostwo. W klimacie, edycji, stylu, wszystkim. Zdecydowanie będzie u mnie w ścisłej czołówce najpiękniej wydanych książek w tym roku. Więcej o tym nie piszę, bo już wszyscy chyba się zachwycili i bardzo dobrze! Taką pracę edytorską/wydawniczą koniecznie trzeba doceniać!
➡️Początek czyta się jak bajkę z dzieciństwa. Pomijam oczywiście fakt, że dotyczy ona domu opieki i Johna, który jest bardzo specyficznym bajkowym bohaterem, niemniej jednak styl, sposób formułowania zdań, przedstawiania bohaterów, a przede wszystkim moje odczucia umieściły na dzień dobry tę powieść w kanonie baśniowym. I z tym większą ciekawością poszedłem dalej. I od razu coś Wam powiem - początek nieodwracalnie i z pełną świadomością skojarzył mi się z "Myszy i ludzie" Steinbecka. Marek, kurde, to jest komplement jak jasna cholera.
➡️"Kotka, jak zresztą wszyscy w tym domu, była mądrzejsza, niż się to wielu wydawało."
Moi Drodzy, sposób, w jaki Marek przedstawia Johna i jego świat jest rozczulający. Dokładnie tak. Łapie za serce, łapie za duszę. Sprawia, że zaczynamy myśleć o życiu w zupełnie innym, lepszym kontekście.
➡️Czuje się, że Marek doskonale wie o czym pisze i ja to bardzo szanuję, bo najlepiej jest pisać o tym, na czym się zna i co się rozumie. Ja natychmiastowo zobaczyłem oczami wyobraźni Johna, dom opieki, stosy książek, jego przekomarzanki z opiekunami i wolontariuszami, ataki gniewu i cały jego świat. I powiem tu i teraz - wcale bym nie miał nic przeciwko, gdyby cała książka była utrzymana w takim właśnie klimacie. Czy była? Zobaczmy.
➡️John, Kelly, wszyscy rezydenci, pracownicy, wolontariusze - tworzą świat niezwykły. Często straszny, z atakami bólu, gniewu i furii, ale częściej jeszcze świat rodzinny, zastępujący rezydentom tę rodzinę, której nie mieli, albo która była dysfunkcyjna, niepełna, zła.
➡️Niezwykła jest historia Sammy. Początkowo wręcz mignęła mi przed oczami, ale Marek tak pięknie rozwinął tę opowieść z lat dziecinnych Sammy, że zapiera dech. Piękno śmierci uchwyconej w kadrze. A tak naprawdę apoteoza życia zamknięta w szklanych słojach. Niesamowite!
"–Nie oddychasz odgadła mądra Sammy. –Jesteś Śmiercią."
Marek, to jest cholernie mocne, dziwne i rewelacyjne!
➡️"-Glony nie od nich - podsumowała Fiona.
–Skąd wiesz, najdroższa?–Michael nie odpuszczał z flirtem.
–Od nich tylko krew."
No i tu zacząłem coś podejrzewać (chociaż już nieco wcześniej pojawiły się przebłyski).
Te przebłyski niesamowitości pojawiające się nagle, niespodziewanie i zaskakująco w codzienności, to coś, co kocham. To inny Zychla, inny, niż do tej pory. Absolutnie inny. Wzruszający, cholernie wzruszający, bardziej niż zwykle, to po pierwsze (mówię po Przesmyku i Bezmiłości), ale po drugie - właśnie zaskakujący takimi błyskami. I ja to kupuję całkowicie i bez zastrzeżeń. Stefan mnie do tego przyzwyczaił. Marek teraz to utrwalił.
➡️Te błyski nie są oczywiste. To nie są błyski wprost. To są mgnienia, które pozwalały mi oczekiwać na coś więcej, ale równie dobrze mogła ta książka pozostać nadal powieścią obyczajową. Świetną, ba, doskonałą, ale bez grozy. (na którą, nie ukrywam, czekałem). Czy się doczekałem?
"-Wcześniej straszyli –przemawiał do niego John, niezrażony stanem opiekuna.
–Czerwoni jeźdźcy straszyli. „Wrócimy! Zabijemy!”"
➡️Obraz Akki, koszmary, sny w snach, strach przed śmiercią - to jest takie senne, takie ulotne, takie psychodeliczne, a jednak wydaje się bardzo do przyjęcia i dziwnie prawdopodobne. Prawdopodobne tym prawdopodobieństwem w rodzaju - wiem, to koszmar, zaraz się obudzę, tylko po to, żeby przekonać się, że to koszmar w koszmarze, tylko po to, żeby przekonać się, że i życie to koszmar. Obraz Akki zapada w pamięć. Słowozapachy, jej ludzkie i zaraz potem nieludzkie zachowania, zawstydzenie i obojętność, Marek wykreował niezwykłą istotę.
➡️Irlandia (z moimi o niej wyobrażeniami) wydaje się miejscem idealnym do snucia tej opowieści. Deszczowa, wiejska, tajemnicza i piękna, z milionem legend, z ludźmi prostymi, melancholijna, nostalgiczna, wspomnieniowa, może to stereotypy, nigdy tam nie byłem, ale dzięki Markowi trochę jakbym był. I to co dostrzegłem wyobraźnią bardzo, bardzo mi się spodobało.
➡️Marek opisuje kolejnych bohaterów w kolejnych rozdziałach, posuwając dzięki temu po pierwsze akcję do przodu, ale co ważniejsze - dając nam ich bardzo dobrze poznać. Każdego z nich, ich przeszłość, teraźniejszość, motywacje, cele, a przede wszystkim to, co sprawiło, że są tacy, a nie inni. Że są właśnie inni. Wymykają się schematom, tak jak cała ta powieść. No ale to Marek, on zawsze wymykał się schematom.
➡️Tu jest wiele, bardzo wiele poziomów. Przeszłość, teraźniejszość, rzeczywistość, magia, legendy. Mocne, realne problemy i tragedie i ulotne podmuchy grozy, które otulą Was kocykiem koszmarów. Koszmar w koszmarze i jawa będąca koszmarem. Tu jest tak wiele znaczeń. Tak wiele symboli. Marek przebił wszystko, co do tej pory napisał, a już "Bezmiłością" byłem zachwycony. Tu jest lepiej, znacznie lepiej. Tu jest po mojemu. Tu jest tak, jak kocham. Tu jest to, czego szukam w książkach. Wzruszenie. Wspaniali bohaterowie. Bardzo nieoczywista i nieprzewidywalna historia. Tu są łzy.
➡️Wplecenie w główny (niejako) wątek wielu historii z przeszłości, historii bohaterów to mistrzostwo. Jak mówiłem wcześniej - ta powieść to żywi ludzie. Doświadczeni przez los, pełni goryczy, ale i prostego szczęścia, a takie jest najlepsze. Trwający. Nawet nie tyle trwający - do końca żyjący najlepiej jak się da.
➡️To jedna wielka szkatuła pełna niezwykłych historii. Rozwijanych, zapętlanych, zbaczających z drogi w zupełnie nowe obszary, ale nigdy nie gubiących kursu. Im głębiej sięgniesz, tym więcej dostaniesz! Więcej i lepiej. To jest piękne, jak można było wszystko to zespolić w jednym domu, w jednej nadrzędnej historii.
➡️I teraz uważajcie, żeby Was Marek nie wyprowadził na manowce. Bo w miarę rozwoju sytuacji robi się coraz dziwniej, coraz bardziej psychodelicznie, baśniowo (i to jeszcze jak!) i och, ach, bywa, że i strasznie. Czytajcie uważnie, ale też nie wbijajcie się pazurami w każdy wątek, każdą scenę i sytuację za wszelką cenę. Odbierajcie tę książkę sercem, a nie rozumem. Odrzućcie zimną logikę. Poczujcie to w sobie, dajcie Markowi, dajcie Akce dotrzeć do samego środka. A wtedy, oooo, wtedy sami zobaczycie.
➡️"Strychnica" to pochwała walki. Z przeciwnościami losu. Z wykluczeniem. Z brakiem tolerancji. Ta książka śmiało mogłaby stać się symbolem umiłowania bliźniego, szacunku do innych, tego, że dobro popłaca i zło trzeba zwalczać. Jak to się wszystko Markowi udało umieścić pod pozorem opowieści o przeklętych jeźdźcach, demonach z piekła rodem, wiedźmach, domu opieki i diabelskich stworach, to ja sam zachodzę w głowę. Wiem za to, że to zagrało. Zagrało i to jeszcze jak. I ja od dziś, wróć, wcale nie od dziś, ale od dziś jeszcze bardziej wezmę w ciemno wszystko, co tylko wyjdzie spod markowego pióra. Bo wiem, wiem na pewno, że to będzie bardzo dobre. Bez względu na to, czy to będzie weird, groza, obyczaj, czy nawet (uważaj Marek!) powieść dla nieletnich 😉
➡️Osobiście nie odebrałem tej książki jako stricte powieści grozy, absolutnie nie i teraz już wiem, dlaczego Mięta ją wydała i chylę czoła, bo to był wybór idealny. Tu jest wszystko, co być powinno w świetnej powieści, która nie będąc klasyczną powieścią obyczajową ma jej wszelkie zalety, a przy tym jest opatulona grozą, nastrojową i baśniową, tudzież posmakiem fantasy. Ja po prostu takie właśnie konstrukcje literackie uwielbiam. I podziwiam, autentycznie podziwiam Marek Twoją wyobraźnię (zresztą nie od dziś), masz załatwioną buźkę w czółko przy następnym spotkaniu 🤭
➡️Bardzo prawdziwi bohaterowie (no nie może być inaczej - musieli mieć jak nic protoplastów w realnym życiu), mnóstwo, ale to mnóstwo emocji (co cenię najbardziej), niezwykła, nieszablonowa i oryginalna historia i klimat! Nie mam więcej pytań. W mojej ocenie 9/10 i UZJ (Uncelkowy Znak Jakości). Marek, nie zawiodłeś. Mięta, strzał w dziesiątkę! Ta powieść długo będzie tkwiła w mojej głowie.
PS. Trochę się chyba zapętliłem w tej recenzji, ale poprawiać nie będę. Bo to prosto z serca i prawdziwie, jak ta powieść. A odrobina chaosu nikomu jeszcze nie zaszkodziła 🤭 🙈 Rezydenci coś o tym wiedzą.

"Tak, John kochał książki bardziej od ludzi, chociaż nie potrafił czytać."

Moi Drodzy
➡️Czytałem do tej pory dwie książki Marka. Przesmyk i Bezmiłość. Obie świetne. Obie nieoczywiste. I mam z Markiem takie zdjęcie, że lepszego nie ma nikt 🙈 Ale dobra, nie miało być o zdjęciach.
➡️Przyzn...

Rozwiń

Zwiń

"„Nie ma jednej sprawiedliwości, każdy ma własną."

➡️Marek Smuga. Bohater na miarę Berga czy Abella. Z przeszłością, z przejściami, niejednoznaczny, absolutnie nie czarno-biały. Bohater, który w atmosferze skandalu odszedł ze służby. W poprzedniej części poznaliśmy go, jak układał sobie życie w nowej dla niego rzeczywistości. Właściwie do pewnego momentu to była bardziej wegetacja. Wstawanie, chodzenie spać, robota, leki, depresja, żmudne czynności. Tak było.
➡️"Żelazna obręcz, ściskająca potylicę, zelżeje. Będzie mógł zejść do wioski i pójść między ludzi. I udawać, że jest taki jak oni."
Nic z tego. Nie jest taki jak oni. O czym dowiadujemy się już na samym początku. Krzysztof z drobnych scen potrafi stworzyć klimat narastającego zagrożenia. Z pozornie nieznaczących detali otrzymujemy wydarzenia dramatyczne. Wydarzenia pełne emocji i groźne. A Smuga, często (zazwyczaj) wbrew swej woli jest w nie uwikłany aż do krwi. Dosłownie i w przenośni.
➡️Krzysztof Bochus ma dar tworzenia świetnych bohaterów, zarówno pierwszo jak i drugoplanowych. Postaci niejednoznacznych, znakomicie opisanych, ukrytych w gąszczu tajemnic i zdawałoby się moralnie wątpliwych. Rzecz w tym, że, dzięki wybitnie przekonującemu stylowi, dzięki wiarygodnej charakterystyce każdy z tych bohaterów staje się naszym bohaterem. Marek Smuga jest tego najlepszym przykładem. Mimo swoich wad, swojego ciężkiego charakteru i swojej przeszłości.
"Prawda jest jak cierń jałowca, potrafi zranić, zaboleć, wyrządzić przykrość, a nawet zniszczyć komuś życie. A kłamstwo, zwłaszcza w słusznej sprawie, jest jak plaster zakrywający ranę."
I chwilami odnajduję w Smudze pewne cechy Abella, a innym razem Kukulki. Co autentycznie czyni go kimś niesamowicie interesującym.
➡️W tej powieści bardzo istotne są stosunki między postaciami. Czy to więzy rodzinne (między siostrami), czy niełatwe relacje Agnieszka-Marek, czy choćby iskrzenie na linii podwładny - pracodawca (znakomita scena z korepetycjami). W każdej książce doszukuję się takich powiązań, niezależnie od gatunku. Powiem więcej, ja ich oczekuję i jeśli ich nie znajdę, to książka jest po prostu dla mnie gorsza. Krzysztof jeszcze mnie nie zawiódł w żadnej ze swych powieści.
➡️Co bardzo doceniam, to wplecione wątki poboczne (panowie z jeepa), które pozwalają nam znacznie lepiej poznać bohaterów. Każda intryga powinna mieć takie "boczne tory", które po pierwsze dają chwilę odpoczynku od głównej linii, a po drugie dookreślają głównych aktorów dramatu.
➡️Nie czuję się zaskoczony, że i tym razem Autor używa języka, który jest idealnie na miejscu. Czy to wypowiedzi starego Łemka, czy to przygodnych łobuzów, samego Smugi, Agnieszki, a nawet zaskakujący tekst z ust młodej zakonnicy - to wszystko jest idealnie na miejscu, barwne i dopracowane. Naprawdę, właśnie takie drobiazgi, jak zwykłe "w mordę" wypowiedziane w odpowiedniej chwili przez odpowiednią osobę nadają tej książce smaku. Rzadko mi się zdarza zapamiętywać większe fragmenty powieści, ale Krzysztof Bochus należy właśnie do grona tych autorów, których książki na długo zapadają mi w pamięć.
➡️Uwielbiam tajemnice z przeszłości, które nagle wracają. Które nagle przewracają nasze życie na drugą stronę. Które wciągają nas w otchłań strachu i nadziei. Krzysztof jest mistrzem tajemnic. Czy to historycznych, czy tych bardziej współczesnych. Każda jego książka to tajemnica. Nie mogło być inaczej i tym razem. Zaginiona siostra, wyrzuty sumienia, nagle... wszystko się zmienia. Wszystko.
➡️Śledztwo prowadzone przez Smugę zaprowadzi go w miejsca mroczne, cholernie niebezpieczne i paskudne. A depresja, która mu ciągle towarzyszy, jeszcze to utrudni. Marek nie jest superbohaterem. Wręcz przeciwnie. Ma swoje własne demony, które stale dają znać o sobie. Popełnia błędy. Bywa zgorzkniały i mroczny. Przez to jest prawdziwy. Przez to właśnie tak bardzo go polubiłem.
➡️"– Jeśli jeszcze raz wspomnisz o mojej rodzinie, zabiję. Wiesz, że to potrafię. Dotarło?"
To w nim tkwi. To determinuje pewne zachowania. To nie pozwala do końca znaleźć spokoju i ułożyć sobie życia. Smuga to de facto postać tragiczna. Miał wszystko. I wszystko stracił. Także i przez to jest taki ludzki.
➡️"To miasto: amorficzne i wiecznie głodne przyjemności nigdy nie spało, umiejętnie skrywając swoją mroczną i grzeszną naturę za ścianami korporacyjnych biurowców i eleganckich willi."
Odnalazłem w "Kruchym lodzie" mocne akcenty czarnego kryminału. Mrok i brud miasta, sprzedajni gliniarze, korupcja. Zaułki, w których łatwo dostać po pysku, nocne kluby, gdzie seks miesza się z polityką. W tym wszystkim prywatny detektyw Smuga, człowiek niestary jeszcze, a już momentami zgorzkniały. Różnica jest taka, że Smuga nie ma swojej femme fatale. Chociaż, jakby się trochę zastanowić i spojrzeć na to szerzej - któż w końcu zmusił go do działania? Kto naraził na kolejne kłopoty? Zatem...
➡️Zmienia się relacja między Smugą i Agnieszką. Kochanka powoli zamienia się we wspólniczkę. Zaczyna ich łączyć coraz więcej. Wspólne śledztwo tworzy zupełnie nowe więzi. Do czego to zmierza? Gdzie zaprowadzi ich ta zagmatwana, mroczna jak noc sprawa? Czy ten związek ma szansę stać się czymś trwalszym? Czy Smuga jest w stanie zmienić się na tyle, żeby nie być już samotnym wilkiem?
➡️Wielką zaletą tej powieści jest Afryka, a konkretnie wyspa Pemba. Złowrogi urok Czarnego Lądu, kontrastujące ze sobą kurorty i slumsy, piękno oceanu i dzikiej przyrody, brutalność objawiająca się w niespodziewanych chwilach - to wszystko robi ogromne wrażenie.
➡️Do tego zamieszki między rządem a separatystami, nieporozumienia na tle religijnym, rasowym, no i oczywiście podnosząca ciśnienie akcja związana z poszukiwaniami - doprawdy sam nie wiem, czy po przeczytaniu będziecie chcieli odwiedzić Zanzibar i samą wyspę, czy też raczej Krzysztof odstraszy Was jej duszną, niebezpieczną, choć niepowtarzalną atmosferą. W każdym razie - ta lokalizacja to strzał w dziesiątkę.
➡️W pewnych momentach Autor tak bardzo podkręca tempo, że książkę wręcz się połyka. Solidna dawka przemocy (ale jak zawsze u Krzysztofa z wyczuciem), wstrząsające wydarzenia w absolutnie egzotycznych miejscach, jedna tajemnica po drugiej i sytuacje wydawać by się mogło bez wyjścia. Wiele razy w takich właśnie sytuacjach znajdował się radca Abell i teraz Smuga doświadcza dokładnie tego samego, chociaż w zupełnie innych czasach i okolicznościach.
➡️Dzięki zmianom w relacjach między Agnieszką i Markiem zmienia się charakter powieści, podążając w kierunku większego dramatyzmu. Prześladująca Marka fobia z przeszłości dochodzi ponownie do głosu w koszmarnych okolicznościach, pełnych przemocy i bólu. Dokąd to zmierza i czy Marek już pozostanie bohaterem tragicznym?
➡️"Cios był bolesny, tym bardziej że niespodziewany. Pięść trafiła Smugę w brzuch. Ten zgiął się w pół, ugięły się pod nim nogi. – Kim jesteś? – wycharczał.
– Diabłem. Ruskim diabłem."
Krzysztof zaskakuje. Zmienia kierunki, zaciera tropy, podsuwa zupełnie nowe ślady, splata różne wątki . Dlatego właśnie tak bardzo lubię jego książki. Oraz dlatego, że nigdy, nawet przez pół strony nie zdarzyło mi się przy nich nudzić.
➡️I jeszcze jedno - finał mnie poruszył. Autentycznie. Sprawił, że zadrżałem. Zapłakałem nad ludzką podłością, nad parszywym światem, który zmierza nie wiadomo dokąd, nad zanikiem współczucia, empatii i człowieczeństwa. Nad światem, który bezlitośnie wykorzystuje naiwność i dobro. Który manipuluje ideami i dobrymi chęciami. Który bywa potworny. Ale daje czasem nadzieję.
➡️Moi Drodzy, koniecznie przeczytajcie najnowszy thriller sensacyjno-przygodowy Krzysztofa Bochusa. Świetny, wyrazisty i nieoczywisty główny bohater, piorunująca akcja, wszystko okraszone znakomitymi opisami świata i ludzi, podanymi w języku, do którego Autor nas już przyzwyczaił - najlepszym.
UZJ (Uncelkowy Znak Jakości) - ja po prostu uwielbiam takie książki, które stanowią świetną rozrywkę, ale są też mocno powiązane z rzeczywistością, a przy tym mają jeszcze coś więcej do przekazania. To była błyskawiczna, jednodniowa lektura, polecam!
PS. Byłbym zapomniał! Spodziewajcie się chwilami świetnych błysków czarnego humoru, którymi już wiele razy częstował nas Autor, a które zawsze dodają książkom odrobiny pieprzu!

"„Nie ma jednej sprawiedliwości, każdy ma własną."

➡️Marek Smuga. Bohater na miarę Berga czy Abella. Z przeszłością, z przejściami, niejednoznaczny, absolutnie nie czarno-biały. Bohater, który w atmosferze skandalu odszedł ze służby. W poprzedniej części poznaliśmy go, jak układał sobie ...

Rozwiń

Zwiń