Jesteśmy w plenerze..., gdzie się nie obejrzymy, całe mnóstwo naturalnej przestrzeni. Nie zwracamy uwagi na gorąco, na pot ściekający po plecach, spływający po twarzy..., chłoniemy widoki, wsłuchując się w dźwięki Sawanny. Co jakiś czas na naszym horyzoncie pojawia jakieś zwierze, ocean gatunkowych rozmaitości...
Mniej więcej dokładnie to przeżywali bohaterowie tej powieści Tess Gerritsen...
Postarajmy się wniknąć w ich emocje, by przeżyć coś podobnego. Najlepiej będzie, jak postawimy siebie na ich miejscu. Może nie dla wszystkich myśl o Afryce ociera się o fascynację, ale ktoś taki na pewno się znajdzie...
A więc jesteśmy już na takiej wycieczce, czekaliśmy na nią od dawna. Zabraliśmy aparaty, rzeczy niezbędne do przetrwania w takich warunkach naturalnych, mamy określoną trasę, dobrego przewodnika i wydaje nam się, że wszystko dzieje się tak jak powinno..., że wszystkie piękne obrazki pochowamy w cyfrówki, a potem grzecznie wrócimy do domu, by móc pochwalić się wszystkim znajomym, zaszpanować...
Wystarczy jedna mała rzecz, by to wszystko zamieniło się w złudzenie, w fikcje...
Na przykład samochód..., przecież ma prawo się zepsuć..., to maszyna i może odmówić posłuszeństwa w każdej chwili...
Na szczęście to jeszcze nie koniec świata, bo przewodnik ma strzelbe i przez kilka dni, dopóki nie dotrze eskorta jest w stanie zapewnić bezpieczeństwo, jak i pożywienie, polując na zwierzęta...
Lecz w ciągu kilku dni, nie wszystko da się przewidzieć, coś może się zaskakującego wydarzyć...
Może nam się wydawać, że jesteśmy bezpieczni, że nic nam nie zagraża, ale zwierzęta Afryki nie śpią, czuwają, obserwują, czekają sobie cierpliwie na jedzonko...
Zapewne wiecie w jaki sposób zabija kotek..., nie ten niegroźny, malutki, domowy zwierzaczek, do którego dziewczyny lubią się przytulać..., tylko ten wielki kocurek z Afryki...
Najpierw goni swoją zdobycz, powala ją na ziemie, aż ta straci grunt pod nogami, przygniata swoim cielskiem, swoimi wielkimi łapami, zakończonymi piekielnie ostrymi pazurami, a później chwyta za gardło...
Wyobraźcie sobie, co można czuć, gdy taki zwierzaczek miażdży nam gardło, gdy rozyrwa wszelkie tętnice, krtań, bryzgajac krwią na wszystkie strony świata..., szczękościsk jak marzenie...
...musi to być nieziemskie uczucie...
Wiem, że człowiek może być ciekawy Afryki, ale czy warto, aż tak ryzykować, narażać się..., bo wkraczając na teren zwierząt Afryki musimy się liczyć, nawet z tak czarnym scenariuszem..., to jest ich terytorium, a nie nasze, więc nie czujmy się jak na pikniku w parku, bo wówczas nic nie wrzucicie na ząb..., to was wrzucą i staniecie się pokarmem...

A poza tym będzie trochę o polowaniach...
No właśnie polowanie..., co na jego temat może każdy z nas powiedzieć...? Kto jest zwolennikiem, a kto zatwardziałym przeciwnikiem? Gdzie przebiega granica tego, co wolno, a gdzie następuje przegięcie? Wszystko zależy od okoliczności i powodu, dla którego człowiek poluje na zwierzę, by zabić...
Jedni są na tym punkcie wrażliwi, będąc dotkniętymi krzywdą, jaka dzieje się zwierzakom. Inni natomiast są niewzruszeni? Są tacy, którzy nie są w stanie w obojętnie jaki sposób odebrać życie zwierzakowi, ba nawet nie potrafią je w najmniejszym stopniu skrzywdzić? Co z tego, skoro po przeciwnej stronie barykady są ludzie, którzy czerpią wielką przyjemność, pewnego rodzaju podnietę, pociągając za spust własnej strzelby, bo to właśnie ona jest najczęstszym narzędziem w polowaniach. Czy zapolowanie i uśmiercenie, niczego nie spodziewającego zwierzęcia, świadczy o męskości? Czy jest jej wyznacznikiem? Czy robienie tego dla sportu powinno przynosić chwałę, uznanie w oczach innych? A może jedynie powód do hańby, wstydu?
Moim zdaniem zabijanie dla sportu jest dla mnie czymś chorym, czymś niegodnym bycia człowiekiem i kiedykolwiek czytam bądź natykam się na przykłady ludzi, którzy się tym chwalą, głoszą o tym, odczuwam wielki wstyd za to, że człowiek może być takim bydlakiem. W tej kwestii moja opinia jest jednoznaczna, jasno określona.
Jedynym wyjątkiem, kiedy to dopuszczam możliwość zapolowania na zwierzę jest sytuacja, w której człowiek robi to, aby przetrwać..., by zaspokoić głód... Tylko i wyłącznie wtedy...
Ci którzy robią to dla sportu, są dla mnie, jak wcześniej wspomniałem, jedynie bydlakami

Nic tylko zacierać ręce...
...bowiem jeśli pisze w tak świetny sposób w każdej swojej książce, to cieszę się, że dopiero przeczytałem tylko dwie. W swoim dorobku ma przecież ponad 30 napisanych książek, więc to już jest konkret...
Jeśli za tym wszystkim stoi równie konkretna jakość, to nic tylko zacierać ręce..

Zachwyciłem się jej kryminałem po raz drugi, więc z bardzo wielką przyjemnością mogę spróbować jej kolejnych literackich propozycji. Jeśli nadal będzie trzymać taki poziom, to śmiało będę mógł ją postawić obok Larssona, Nesbo, Deavera i Becketa, moim zdaniem najlepszych w swoim gatunku.
Doskonale połączyła wątek Afryki i śledztwa jakie obie panie Rizzoli i Isles prowadziły u siebie...:)

Rasowy, konkretny kryminał..., warty każdej, poświęconej mu chwili...:)

Jesteśmy w plenerze..., gdzie się nie obejrzymy, całe mnóstwo naturalnej przestrzeni. Nie zwracamy uwagi na gorąco, na pot ściekający po plecach, spływający po twarzy..., chłoniemy widoki, wsłuchując się w dźwięki Sawanny. Co jakiś czas na naszym horyzoncie pojawia jakieś zwierze, ocean gatunkowych rozmaitości...
Mniej więcej dokładnie to przeżywali bohaterowie tej powieści...