Prostota i elegancja wypowiedzi, melancholia i ukryte, zapomniane tęsknoty. Wszystko to, co kochają dorośli czytelnicy Muminków, po cichu wciąż powracający do książek, które "stworzyły" im dzieciństwo. Mnóstwo muminkowych analogii, zawoalowanych odniesień do różnych, zwykle punktowych, momentów z całego cyklu o Rodzinie Muminków. Dla wielbicieli tych ostatnich wspaniałą zabawą może być właśnie tropienie tych, poukrywanych skrzętnie, obrazków. Cierpliwi znajdą tu wszystko, w różnych ilościach: dużo z "Opowiadań" i "Morza", troszkę mniej z "Lata" i "W Dolinie", odrobinkę z reszty.
Pomimo tych odniesień "Lato" jest czymś innym innym niż książki z cyklu o Muminkach. To delikatny, pastelowy, w wielu miejscach zabawny, w wielu miejscach osnuty nićmi smutku, swobodny obraz samotności, przemijania, a jednocześnie marzeń i fantazji dzieciństwa. Coś ulotnego, nie dającego się łatwo określić słowami, bardziej przeczucie niż zmysłowe doznanie.
W różnych recenzjach podkreślany jest zawsze związek babci i dziewczynki, ja jednak chciałbym zwrócić uwagę na marginalizowaną postać ojca - stanowiącego pewny, niezmienny, godny zaufania fundament, na którym opiera się życie na wyspie pozostałej dwójki. To właśnie do niego zwracają się w trudnych chwilach i to właśnie jego pojawienia się przywracają spokój, i przepędzają strach.
Piękna, charakterystyczna proza. To trochę tak, jakby zamknąć oczy i nagle poczuć ciepło słońca na twarzy, powiew wiatru niosący zapach traw. Będę do "Lata" wracał.

Prostota i elegancja wypowiedzi, melancholia i ukryte, zapomniane tęsknoty. Wszystko to, co kochają dorośli czytelnicy Muminków, po cichu wciąż powracający do książek, które "stworzyły" im dzieciństwo. Mnóstwo muminkowych analogii, zawoalowanych odniesień do różnych, zwykle punktowych, momentów z całego cyklu o Rodzinie Muminków. Dla wielbicieli tych ostatnich wspaniałą...