Kiedy przeczytałam, że książka ta jest napisana jak gotowy scenariusz, byłam ciekawa. Kiedy przeczytałam kilka pierwszych stron, byłam pewna. Po skończeniu tej książki – jestem zagubiona.

Tradycyjnie już nie napiszę streszczenia, bo sporo ich w internecie, tylko podzielę się własnymi odczuciami po skończeniu tej książki. To nie jest pozycja łatwa. To książka, która zmusza do myślenia. Książka, która powoduje, że świat za oknem ciemnieje. Pierwszy raz miałam tak z „1984″ Orwella, kiedy niezależnie od pogody świat stawał się szary i nieprzyjazny. Tu jednak jest inaczej. Obserwowanie życia dwóch kobiet, bohaterek, matki i córki, kobiety gubiącej się w swoim schizofrenicznym świecie, córki pragnącej zatrzymać jak najwięcej chwil, kiedy matka jest w fazie remisji, kobiety chcącej za wszelką cenę być dobrą matką i dziewczyny, która chciałaby być po prostu gimnazjalistką – męczy. Ale męczy nie w sposób zniechęcający. Męczy, bo zadaję sobie pytanie, ile jest takich specyficznych układów. Męczy, bo zastanawiam się, dlaczego ludzie, którzy na co dzień obserwowali tą relację, szkoła, nieliczni znajomi, nie zareagowali w żaden sposób, nie chcieli pomóc. Męczy, bo zastanawiam się, jak daleko zabrnąć mogą hejterzy, rzucając oskarżenia bez poznania faktów. Zastanawiam się jednocześnie, czy ci sami hejterzy komentarzami nie przykrywają własnego poczucia winy – koło każdego z nas dzieją się tragedie mniejsze i większe. Czy zawsze reagujemy? Czy zadajemy pytania? Czy nawet drobnymi gestami staramy się choć trochę pomóc?

To nie jest książka łatwa, lekka i przyjemna. Faktycznie, jest napisana jak scenariusz. Scenariusz rewelacyjnego filmu, którego pewnie nikt nie nakręci, bo opowieść jest zbyt prawdziwa i zbyt mocno pokazuje polską mentalność. Pozostaje więc odtwarzać ten film we własnej wyobraźni, polegać na własnych wyobrażeniach.

Muszę jednakowoż również nadmienić, że książka jest świetna. Wiem, że będę ją polecać znajomym. I nie wątpię, że jeszcze nie raz do niej wrócę. Bo choć emocjonalnie uderza w bebechy, to jednocześnie każe się zastanowić, co w życiu jest ważne. Jak postrzegamy innych ludzi. Jak mocno stereotypy, schematy i szufladkowanie mogą być krzywdzące. I jak dobrze, że znajdują się Autorzy, którzy potrafią w tak wspaniały sposób potrafią pobudzić nas do myślenia.

Kiedy przeczytałam, że książka ta jest napisana jak gotowy scenariusz, byłam ciekawa. Kiedy przeczytałam kilka pierwszych stron, byłam pewna. Po skończeniu tej książki – jestem zagubiona.

Tradycyjnie już nie napiszę streszczenia, bo sporo ich w internecie, tylko podzielę się własnymi odczuciami po skończeniu tej książki. To nie jest pozycja łatwa. To książka, która zmusza...