Odświeżające. Wprawdzie moje doświadczenia w zakresie powieści detektywistycznych może nie jest zbyt miarodajne, ale pokuszę się o stwierdzenie, że autor igra z konwencją. Jest zbrodnia i to całkiem makabryczna. Fragmenty łamigłówki czytelnik dostaje przed śledczymi. Nieszablonowe postaci. Wielokulturowość. Odniesienia do klasyki kina. W sumie barwnie i ciekawie. Polecam.

Odświeżające. Wprawdzie moje doświadczenia w zakresie powieści detektywistycznych może nie jest zbyt miarodajne, ale pokuszę się o stwierdzenie, że autor igra z konwencją. Jest zbrodnia i to całkiem makabryczna. Fragmenty łamigłówki czytelnik dostaje przed śledczymi. Nieszablonowe postaci. Wielokulturowość. Odniesienia do klasyki kina. W sumie barwnie i ciekawie. Polecam.

Kryminał, w którym nie o intrygę chodzi – i dobrze, bo Miské ma zbyt dobre pióro i zbyt uważnym jest obserwatorem, żeby serwować czytelnikowi kolejny dreszczowiec z taśmy. Jak mało kto orientuje się w socjologicznych zawiłościach XIX dzielnicy, a dalej Paryża i współczesnego świata w ogóle. Jest też w stanie swoją wiedzę (po pierwsze) uczynić jednym z motorów powieści, (po drugie) wyrazić przejrzyście i dowcipnie jednocześnie. Styl autora jest zresztą bodaj największą zaletą powieści. Precyzyjny i zarazem erudycyjnie rozgadany sprawdza się w kreśleniu galerii lokalnych społeczności, psychologii postaci (fantastyczna dwójka policjantów i główny bohater),dynamizowaniu scen i łączeniu grozy z groteską, czarnym humorem czy melancholią. Niestety, jak to bywa z debiutanckimi powieściami, książka jest nierówna i od pewnego momentu traci nieco na uroku – tu jedna czy dwie drugoplanowe postaci są kreślone bez wigoru, tam spostrzeżenia autora, tak do tej pory zgrabnie wplatane, są wypowiadane przez bohaterki wprost i nienaturalne. Nie wpływa to oczywiście drastycznie na ocenę "Arab Jazz", który jest po prostu bardzo dobrze napisany i stanowi piękny hołd, tak jak główny bohater, dla prawdziwych mistrzów kryminału – Hammetta, Chandlera i innych.
Piekielnie mocne 8/10.

Kryminał, w którym nie o intrygę chodzi – i dobrze, bo Miské ma zbyt dobre pióro i zbyt uważnym jest obserwatorem, żeby serwować czytelnikowi kolejny dreszczowiec z taśmy. Jak mało kto orientuje się w socjologicznych zawiłościach XIX dzielnicy, a dalej Paryża i współczesnego świata w ogóle. Jest też w stanie swoją wiedzę (po pierwsze) uczynić jednym z motorów powieści, (po...

Jak to dobrze, że są jeszcze niszowe wydawnictwa, które wydają niekomercyjną, wartościową literaturę.
Kolorowa, wielokulturowa 19. dzielnica Paryża i jej różni mieszkańcy. Melancholijny Muzułmanin Ahmed, policjantka Rachel, z pochodzenia aszkenazyjska Żydówka. I brutalne morderstwo młodej dziewczyny, które ich połączy. Książka z pozoru może wydawać się kryminałem. Ale nim nie jest. I bardzo dobrze. Okrutna zbrodnia jest punktem wyjścia do poznania paryskiej dzielnicy i jej społeczeństwa pełnego Muzułmanów, Żydów a nawet świadków Jehowy. Osobliwa podróż przez kawałek miasta i poranione dusze jego mieszkańców. Możemy przyjrzeć się poszczególnym osobom i poprzez nich spróbować zrozumieć współczesny świat pełen podziałów i goryczy. A wszystko oblane przepysznym noir sosem, w którym sporo odniesień do starego kina i klimatycznej muzyki.
Bardzo ciekawy głos współczesnej literatury francuskiej. A dla mnie cudowna ponowna podróż (tym razem nie rzeczywista, a wyobrażona) do 19. dzielnicy. Miejsce, które dla wielu może wydawać się obce i niebezpieczne, dla mnie podczas mojego wyjazdu do Paryża sprzed dwóch lat, stało się ciekawe, różnorodne, fascynujące.

Jak to dobrze, że są jeszcze niszowe wydawnictwa, które wydają niekomercyjną, wartościową literaturę.
Kolorowa, wielokulturowa 19. dzielnica Paryża i jej różni mieszkańcy. Melancholijny Muzułmanin Ahmed, policjantka Rachel, z pochodzenia aszkenazyjska Żydówka. I brutalne morderstwo młodej dziewczyny, które ich połączy. Książka z pozoru może wydawać się kryminałem. Ale nim...

"Arab Jazz" jest powieścią jedyną w swoim gatunku w taki sam sposób, w jakim "Pulp Fiction" jest jedynym w swoim gatunku filmem."
Powyższą opinię przeczytałam na odwrocie książki.
Faktycznie tak jest. Powieść wymyka się klasyfikacjom, chociaż można w dużym uproszczeniu określić ją jako kryminał społeczny noir. Jednak rozbudowane tło psychologiczne nadaje jej pełniejszy wymiar. Chociaż i to podejście nie wyczerpuje wielowątkowości w kontekstach kulturowym i filozoficznym.
Może nawet politycznym w poszerzonym spojrzeniu?
Głównym wątkiem jest śledztwo dwojga policjantów, Rachel i Jeana, z komisariatu nazywanego Bunkrem w 19. dzielnicy Paryża. W mieszkaniu położonym nad Ahmedem zamordowano Laurę. Morderstwa dokonano w sposób makabrycznie sadystyczny, zadając dziewczynie piętnaście ciosów nożem w krocze z wymowną aranżacją miejsca zbrodni, pełną symboliki.
Drugim, bardzo ważnym wątkiem są bohaterowie powieści.
Każdy inny. Z odmienną osobowością ukształtowaną przez pochodzenie, narodowość, religię i bagaż trudnej przeszłości. Policjantka Rachel to aszkenazyjska Żydówka, której emocje zaczynają się jej wymykać spod kontroli. Jean to Bretończyk z głową w chmurach ukierunkowany do wewnątrz i zżerany od wewnątrz przez coś, o czym sam nie chce wiedzieć. Ahmed to Arab z bordeline, chociaż sam uważa się za Francuza marokańskiego pochodzenia, cierpiący na przewlekłą depresję. „Były pacjent szpitala psychiatrycznego, który żyje z renty inwalidzkiej i większość czasu spędza na czytaniu kryminałów z mordercami i psychopatami w roli głównej”, kupowanych na kilogramy w miejscowym antykwariacie. „Cudze okropieństwa, chora wyobraźnia innych pozwalają Ahmedowi trzymać w ryzach potwory przyczajone z tyłu głowy” i podsuwają myśl, aby włączyć się nieformalnie w śledztwo i napisać „Arab Jazz” jako odpowiedź na „White Jazz” Jamesa Ellroya, którego dosłowne tłumaczenie tytułu nie będzie tak oczywiste. Denatka Laura to dziewczyna wychowana w rodzinie świadków Jehowy, która zerwała z nią kontakty, podejmując pracę jako stewardessa. Wszyscy główni bohaterowie wraz z licznymi drugoplanowymi tworzą wielokulturowy tygiel zaludniający 19. dzielnicę Paryża. Tłum mówiący wieloma językami i wymagający ode mnie znajomości zarówno francuskiego, angielskiego, arabskiego, jak i hebrajskiego. Na szczęście na poziomie podstawowym (nie ma tłumaczeń w przypisach!),ale to wystarczyło, by zrozumieć irytację śledczego Jeana – „Ledwie wyjdziesz z Bunkra, słyszysz: „Salam alejkum, panie poruczniku”. „Szalom, panie komisarzu”. Kurwa, niech mnie wreszcie przeniosą do Roscoff. Nie wiem, jak ty, Rachel, ale ja dostaję od tego kręćka. Dosłownie.” Na dodatek dzielnicy pełnej świątyń islamskich, chrześcijańskich i żydowskich na każdym rogu z mniej lub bardziej nawiedzonymi przywódcami religijnymi i wiernymi o przekroju narodowościowym od Afryki po Europę. Ulic składających się z rzędów sklepików, barów, pubów, restauracji, antykwariatów i zakładów usługowych prowadzonych przez białych, czarnych i kolorowych. Miejsc i podwórek, na których wspólnie dorastają dzieciaki żydowskie i muzułmańskie, bawiące się „w superbohaterów na podwórku szkolnym, w collège’u odkrywają rap, zostają gwiazdami w dzielnicy...” Codzienności mieszkańców opowiedzianej wieloosobową narracją przekraczającą granice czasowe, wprawiając w dynamikę widziane obrazy i nadając im rytm w tak muzyki tworzonej przez artystów z różnych stron świata i w różnym stylu, składającą się ostatecznie na jedną pieśń świata. Jej kwintesencja wybrzmiewa w playliście umieszczonej na końcu książki. Nie ma w niej analogicznej, osobnej „readlisty”, chociaż można taką stworzyć, wybierając tytuły i nazwiska z tekstu, który jest ich pełen. Książki i myśli z nich zaczerpnięte są obecne na prawie każdej stronie. Tłoczą się w sklepikach, w mieszkaniach i umysłach bohaterów nierzadko spowitych narkotycznymi oparami.
Muzyka, książki, alkohol i jointy pozwalają wszystkim przetrwać kolejny dzień.
Dzień zła pracowicie krążącego po ulicach dzielnicy i między ludźmi. Tego pospolitego, małego, otaczającego każdego i tkwiącym w każdym z nas. Czynnego i biernego. Zła, które, niczym kula śnieżna, urasta do tego uniwersalnego, ponadczasowego, towarzyszącego ludzkości od zawsze.
Pojedyncze morderstwo staje się odzwierciedleniem całej dzielnicy.
Autor, jak przeczytałam w biogramie, dorastał w Paryżu. Tworzył filmy dokumentalne poruszające między innymi zagadnienia fundamentalizmu w islamie, chrześcijaństwie i judaizmie. Ta forma dociekań i tłumaczeń skomplikowanych zjawisk społecznych w wielokulturowej i narodowościowej społeczności paryskiej mu nie wystarczała, skoro napisał również powieść. Pod rozrywkową warstwą kryminału spróbował opisać i prześwietlić skomplikowane problemy społeczne we współczesnym Paryżu. Mieście, które już w niczym nie przypomina lata bohemy paryskiej XX wieku, tak dobrze ukazanej w „Paryskiej żonie”. To zupełnie inny świat, w który, dzięki autorowi, wsiąknęłam na kilka godzin, by go nie tylko zobaczyć, poczuć, posłuchać i przeżyć, ale przede wszystkim zrozumieć procesy w nim zachodzące, których dramatyczne skutki relacjonują media próbujące wmówić reszcie świata, że przyczyna tkwi w religii i polityce.
Zdaniem autora – to bardzo mocno uproszczone wyjaśnienie.
http://naostrzuksiazki.pl/

"Arab Jazz" jest powieścią jedyną w swoim gatunku w taki sam sposób, w jakim "Pulp Fiction" jest jedynym w swoim gatunku filmem."
Powyższą opinię przeczytałam na odwrocie książki.
Faktycznie tak jest. Powieść wymyka się klasyfikacjom, chociaż można w dużym uproszczeniu określić ją jako kryminał społeczny noir. Jednak rozbudowane tło psychologiczne nadaje jej...

To powieść nie bez wad. Ma ich zresztą sporo. Warstwa kryminalna, choć sama intryga mocno zawikłana, wypada naprawdę słabo. Ciekawie jest natomiast zarysowane samo tło społeczne wielokulturowej 19. Dzielnicy w Paryżu. Interesująca jest też jedna z głównych postaci - Ahmed (wykluczony, zmagający się z depresją). Aż żal, że ten bohater nie został mocniej wyeksponowany.

To powieść nie bez wad. Ma ich zresztą sporo. Warstwa kryminalna, choć sama intryga mocno zawikłana, wypada naprawdę słabo. Ciekawie jest natomiast zarysowane samo tło społeczne wielokulturowej 19. Dzielnicy w Paryżu. Interesująca jest też jedna z głównych postaci - Ahmed (wykluczony, zmagający się z depresją). Aż żal, że ten bohater nie został mocniej wyeksponowany.

Trudno uwierzyć, że to debiut, bo po takich wysmakowanych książkach chce się więcej i jeszcze.
Nie jest to taki sobie zwykły kryminał, choć próba rozwiązania zagadki zbrodni sprawia, że kartki przewracane są gorączkowo. Nie mniej jednak wciągają zawiłości obyczajowo-kulturowe i sama postać Ahmeda,głównego bohatera, który wyzwalał we mnie jakieś instynkty opiekuńcze. Martwiłam się o niego na serio i bałam się, że coś mu się stanie!
Co sprawia, że czasem wydaje nam się, że nie czytamy książki ale gdzieś w niej istniejemy? Nie koniecznie mając wpływ na wydarzenia ale odczuwając wszystkie emocje jak własne? Niewątpliwie jest to takie wykreowanie przestrzeni, postaci i zdarzeń, gdzie lektura jest prawdziwą podróżą a nie tylko samym zapomnieniem się.
Trudno też odmówić autorowi świetnego pióra, którym nas tak zwodzi a tłumaczce talentu, spod którego nie wystaje żaden fałszywy szczegół. Postaci są pełnokrwiste, realne, zbudowane na solidnych podstawach, nieprzekombinowane, choć daleko im do sztampy i stereotypu. Nic tam nie pływa nie wisi w powietrzu, nie ma niepotrzebnych słów i zbędnych akapitów. Wręcz przeciwnie, niektóre fragmenty są tak misternie utkane, że mimo gorączki dojścia do celu musiałam wstrzymać konie, żeby się skupić i żeby mi przypadkiem nic ciekawego nie umknęło
Takie kryminały (książki!) życzyłabym sobie czytać, choć nie wiem, czy Araba postawiłabym na półce z kryminałami, to coś znacznie więcej, szerzej i głębiej.
Ja byłam zachwycona!

Trudno uwierzyć, że to debiut, bo po takich wysmakowanych książkach chce się więcej i jeszcze.
Nie jest to taki sobie zwykły kryminał, choć próba rozwiązania zagadki zbrodni sprawia, że kartki przewracane są gorączkowo. Nie mniej jednak wciągają zawiłości obyczajowo-kulturowe i sama postać Ahmeda,głównego bohatera, który wyzwalał we mnie jakieś instynkty opiekuńcze....