Ta księga nieco różni się od tych, które przeczytałem (a przeczytałem wszystkie oprócz "Jego ostatniego ukłonu"). Jest niestety nieco słabsza - mam wrażenie, że czasem Doyle rzuca nam jedynie ochłapy, które nie znalazły się w poprzednich tomach. Chociaż z drugiej strony przyznać trzeba, że niektóre opowiadania trzymają poziom i warto je polecić.

Nieco też różni się ich tematyka, a także przebieg akcji. Kto przeczyta, zauważy, nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale o opowiadaniach można powiedzieć, że odchodzą od schematu z innych książek.

Najbardziej jednak rzucającą się w oczy różnicą jest sposób narracji - spośród dwunastu opowiadań tylko w dziewięciu narratorem jest Watson. Dwie historie poznajemy z perspektywy samego Sherlocka, w jednym zaś autor zaeksperymentował z narracją trzecioosobową.

Wciąż ten sam Sherlock, wciąż jeszcze warto, chociaż widać wyraźnie, że autor miał tej postaci troszkę dosyć, nudził się i konwencją, i schematem, i sposobem narracji - spróbował zrobić troszkę inaczej i moim zdaniem wciąż robi to dobrze, ale już raczej nie tak, jak w poprzednich książkach o przygodach genialnego detektywa i jego wiernego cienia.

Ta księga nieco różni się od tych, które przeczytałem (a przeczytałem wszystkie oprócz "Jego ostatniego ukłonu"). Jest niestety nieco słabsza - mam wrażenie, że czasem Doyle rzuca nam jedynie ochłapy, które nie znalazły się w poprzednich tomach. Chociaż z drugiej strony przyznać trzeba, że niektóre opowiadania trzymają poziom i warto je polecić.

Nieco też różni się ich...