Literatura młodzieżowa lubi trudne tematy. Jednym z najczęściej poruszanych jest ten, który dotyczy chorób. Zapewne czytaliście już niejedną książkę o anorektyczkach czy bulimiczkach, ja jednak muszę przyznać, że dotąd żadna z nich nie przykuła mojej uwagi. Czasami mam wrażenie, że tematy dotyczące zaburzeń odżywiania są nakreślone po macoszemu, zupełnie jakby autorzy nie mogli sobie wyobrazić, co tak naprawdę czują osoby, których te nieszczęsne choroby dotknęły. Na szczęście z pomocą przyszła mi książka Niepoliczalne.
Hedda to siedemnastoletnia dziewczyna, która od dziecka zmaga się z anoreksją. Oprócz uciążliwych problemów rodzinnych i swojej drugiej natury, którą nazywa Nia (zła bestia, na okrągło powtarzająca jej, że jest spaślakiem), pojawił się w jej życiu jeszcze jeden maleńki, rozwijający się w ciele kłopot, a mianowicie… dziecko. Jak Hedda poradzi sobie z nadchodzącymi zmianami?

Niepoliczalne to nie jest lektura pełna akcji. Nie jest to również lektura przewidywalna. Wśród młodzieżowej literatury stanowi coś zupełnie świeżego, choć równocześnie nie tak oryginalnego, jakby mogło nam się wydawać. W końcu mamy przed sobą lekturę, która zaskakuje, która wychodzi ponad schematy, na dodatek ostatnie strony są tak pełne emocji, że zwyczajnie wstrzymujemy zarówno łzy smutku, jak i radości. Przyznaję, że po tej książce poczułam się lekko przytłoczona rzeczywistością, bo właśnie to przedstawia: żaden zakłamany obraz, ubarwiony sztuczną, cukierkową słodyczą, tylko czyste, często bolesne realia. Tę powieść napisało samo życie.
Jeżeli chodzi o główną bohaterkę, muszę przyznać, że chwilami lekko mnie irytowała. Równocześnie starałam się ją zrozumieć, ponieważ była w naprawdę podbramkowej sytuacji i na dodatek nie posiadała praktycznie żadnej osoby, która by ją wspierała.
Hedda to dziewczyna, która pomimo tego, że jest nastolatką, stara się grać dorosłą. Jest zamknięta w sobie, ironiczna, chłodna i chwilami nieprzyjemna, mimo wszystko posiada jednak uczucia i pomimo lekkich nerwów spowodowanych jej chwilami nieodpowiedzialnym zachowaniem, cały czas jej kibicowałam. Uważam, że autorka genialnie rozpracowała psychikę bohaterki i przedstawiła mechanizmy działania anoreksji. Myślę, że niejedna nastolatka z zaburzeniami odżywiania, przeraziłaby się tej lektury. I może to bardzo dobry sposób, aby potencjalne, młodociane anorektyczki zajrzały do Niepoliczalnych? Z pewnością dałoby im to do myślenia, choć oczywiście nie sądzę, że od razu by się wyleczyły.

W powieści pojawiło się wielu mniejszych i większych bohaterów. Muszę przyznać, że poza małą Rose, która była niemowlakiem, niewiele ludzi mnie tutaj pokrzepiło. Na wielu z nich wielokrotnie się wkurzałam, a przede wszystkim na rodzinę Heddy. Ostatecznie byłam chyba najbardziej wściekła na jej ojca, ale dlaczego – o tym musicie przekonać się sami.
Kiedy zastanawiam się nad tym, co mogłabym jeszcze napisać o tej książce, nic więcej nie przychodzi mi do głowy. Może nie dałabym jej 10/10 ze względu na to, że ciężko było mi się w nią na początku wciągnąć, ale spokojnie mogę ją polecić jako odmienną lekturą młodzieżową, która wyróżnia się z pośród schematycznych powieści, a przede wszystkim niesie ze sobą ważny morał.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2018/07/o-anoreksji-w-troche-mocniejszym.html

Literatura młodzieżowa lubi trudne tematy. Jednym z najczęściej poruszanych jest ten, który dotyczy chorób. Zapewne czytaliście już niejedną książkę o anorektyczkach czy bulimiczkach, ja jednak muszę przyznać, że dotąd żadna z nich nie przykuła mojej uwagi. Czasami mam wrażenie, że tematy dotyczące zaburzeń odżywiania są nakreślone po macoszemu, zupełnie jakby autorzy nie...