Coben wraca w bardzo dobrej formie. Mamy wszystko co najlepsze, z Winem i Myronem, ich przyjaciółmi i dalszymi czy bliższymi krewnymi. I wszystko trochę odświeżające, bo tym razem wchodzimy prosto do głowy Wina.
Początek książki niczym trzęsienie ziemi i mamy nadzieję, że dramaturgia jeszcze wzrośnie... niestety, aż tak dobrze nie ma i dlatego gwiazdeczek 9, nie 10.
Niemniej książka spełnia wszystko, czego oczekujemy od tego typu literatury rozrywkowej, a jeśli ma się do jakiejś serii irracjonalną słabość, to i ocena subiektywna zdarza się być, jak w moim przypadku, zapewne bezzasadnie wysoka.
Wchodząc do głowy Wina przekonujemy się, że nie jest on osobowością psychopatyczną: nie zgadza się to z wszelkimi definicjami psychopatii. Ma on własne zasady i w neomarksistowskim świecie rysowanym przez autora uosabia on swoistą tęsknotę autora za sprawiedliwością in statu nascendi. Czy autor skrywa swoje prawdziwe przekonania za tą postacią? Możecie sobie odpowiedzieć sami. Myron uosabia to, jakim chciałby być widziany sam autor i jaki porządek moralny „wypadałoby” poprawnie politycznie reprezentować, a Win - jaki porządek z zawstydzeniem naprawdę autor po cichu reprezentuje mówiąc z zaczerwienioną ze wstydu twarzą do neomarksistowskich odbiorców: „to nie ja taki jestem , to ten psychopata Win”.
A ja w moralnych ocenach też jestem raczej jak Win. I nie czerwienię się. Nic a nic.

Coben wraca w bardzo dobrej formie. Mamy wszystko co najlepsze, z Winem i Myronem, ich przyjaciółmi i dalszymi czy bliższymi krewnymi. I wszystko trochę odświeżające, bo tym razem wchodzimy prosto do głowy Wina.
Początek książki niczym trzęsienie ziemi i mamy nadzieję, że dramaturgia jeszcze wzrośnie... niestety, aż tak dobrze nie ma i dlatego gwiazdeczek 9, nie...