Na moim regale, który jest szczególnym i ulubionym meblem w moim pokoju, jest pewien skarb. Piękna historia o buncie, namiętnej niebezpiecznej miłości, przygodzie i dorastaniu – „Lodowa Pustynia”. Dziwnym trafem pierwsza część i trzecia nie poruszyły mnie tak bardzo, jak ta druga. Zarówno okładka jest najpiękniejsza ze wszystkich, wręcz zatrzymuje spojrzenie, hipnotyzuje, powoduje, iż pragniemy ją posiadać jak i treść, którą czyta się z przyjemnością i nawet nie zauważamy, kiedy zbliżamy się do końca historii.

Oprawa graficzna książki, rysunki i przepowiednie są idealnie wkomponowane w fabułę, są miłym przerywnikiem, który uatrakcyjnia lekturę. Główna bohaterka jest personą, którą chce się naśladować, zdecydowanie – w przeciwieństwie do jej córki Anaid – da się zrozumieć jej decyzje, wręcz kibicuje się jej w drodze do odnalezienia samej siebie i swojego szczęścia. Selena potrafi wyplątać się z każdej sytuacji, nawet jeśli jest to krok z deszczu pod rynnę, ma niesamowite pokłady odwagi, energii i inteligencji.

Na kartach tej książki widzimy proces dorastania kobiety, jej dojrzewania, rozkwitania. Mamy okazję zaobserwować jak narodziny dziecka wpływają na sposób myślenia kobiety, jej działania. To wszystko wkomponowane jest w bajkowy krajobraz tysiąca odcieni bieli oraz niesamowitą historię.

Książkę tę polecam zarówno dzieciom jak i dorosłym. Młodsi znajdą w tej opowieści wartką przygodę, natomiast dorośli odkryją na nowo, jak ciężki jest proces dojrzewania i to, że zawsze trzeba szukać i kształtować swoje własne JA.

Na moim regale, który jest szczególnym i ulubionym meblem w moim pokoju, jest pewien skarb. Piękna historia o buncie, namiętnej niebezpiecznej miłości, przygodzie i dorastaniu – „Lodowa Pustynia”. Dziwnym trafem pierwsza część i trzecia nie poruszyły mnie tak bardzo, jak ta druga. Zarówno okładka jest najpiękniejsza ze wszystkich, wręcz zatrzymuje spojrzenie, hipnotyzuje,...