Wbrew pozorom nie jestem uprzedzona do Jonathana Carrolla. Czytając "Krainę Chichów" byłam tuż po lekturze "Głosu Naszego Cienia", a choć ta druga książka miała swoje wady wywarła na mnie wrażenie całkiem interesującej i dobrze napisanej historii.
Dopiero pisząc tę recenzję zdałam sobie sprawę z tego jak słaba była "Kraina Chichów". Przede wszystkim główny bohater nie wzbudza sympatii. To też dałoby się zrozumieć, ale jednocześnie jest wręcz irytujący. Od początku: ma umysłowość nastolatka, który przez większość książki naprawdę nie wie czego chce, użala się nad sobą lub nawet naskakuje na rzekomo bliską osobę bez większego powodu - zdaje sobie sprawę z tego, że nie ma ku temu podstaw, ale niewiele to zmienia. Wszystko to pływa w jego egotyzmie, przekonaniu o wyższości intelektualnej (zaznaczę, że to nauczyciel literatury angielskiej, który stwierdza, że nie wie czym jest heurystyka i nawet - o zgrozo! - imiesłów...), które pozwala mu od czasu do czasu kimś pogardzać i buzujących hormonach.
Dwa - pisarstwo. Na jednej stronie czytam, że bohater świdruje oczami plecy koleżanki, gdy rozmawiają, a kilkanaście stron dalej pojawia się mniej-więcej taki tekst "po raz pierwszy od kiedy się znaliśmy powiedziała coś nie patrząc w moją stronę". Jak ja mam przyjąć do wiadomości, że jedna z bohaterek jest jednocześnie bardzo atrakcyjną, pełną życia kobietą, która ma z natury fioletowe usta? Co parę rozdziałów nie mogę zupełnie zrozumieć motywacji postaci.
Trzy - humor. Okropne, niezręczne, idiotyczne opisy rozbierania się na przykład. Jeżeli ktoś uważa, że telefon od matki odebrany w trakcie zdejmowania majtek jest zabawny - a bohater najwyraźniej tak uważa - to będzie się śmiał do rozpuku.
Cztery - zakończenie. I tak, zapewne jestem surowa, bo porównuję Krainę z o wiele lepszą książką, która nawet swoje ułomności potrafiła zebrać w satysfakcjonujące zakończenie. Tutaj finał był dla mnie częściowo przewidywalny, a przez to bardzo rozciągnięty i ze strony na stronę mniej zaskakujący, w kontrze do założeń autora.
I na zakończenie - nie oczekuję po książce specjalnego moralizmu, ale zapewne tym gorzej będę ją wspominać, że konsekwentnie najbardziej po dupie dostają chyba najniewinniejsze postaci i naprawdę nie jestem pewna co o tym myśleć ani po co zostają wprowadzone - li tylko w roli worków treningowych? Bo jeśli główny bohater jest rozhisteryzowaną egotyczną łajzą, która popiskuje gdy wokół ściele się groza to i tak przecież nie zacznę się o niego martwić. Niestety.

Wbrew pozorom nie jestem uprzedzona do Jonathana Carrolla. Czytając "Krainę Chichów" byłam tuż po lekturze "Głosu Naszego Cienia", a choć ta druga książka miała swoje wady wywarła na mnie wrażenie całkiem interesującej i dobrze napisanej historii.
Dopiero pisząc tę recenzję zdałam sobie sprawę z tego jak słaba była "Kraina Chichów". Przede wszystkim główny bohater nie...