Muszę się przyznać, że najpierw widziałam serial (który, swoją drogą jest świetny <3), aczkolwiek o książce Jay'a Ashera słyszałam już duuużo wcześniej (przy czytaniu innego dzieła tego autora - "Ty, ja i fejs").
I szczerze powiem, że to jest chyba jedyny przypadek, gdzie ekranizacja podobała mi się bardziej, niż książka. Jakoś w serialu było to lepiej pokazane. Co prawda, był rozbudowany o kilka wątków, których w książce nie było, ale gra aktorów i muzyka (notabene, akurat słucham jednego kawałka, który jest genialny, polecam posłuchać: https://www.youtube.com/watch?v=Jg1cQs53NjE&t=36s :)) są świetne.
Dobra, to teraz może trochę o fabule dla tych, którzy się z tym dziełem nie spotkali. Akcja trwa bodajże jeden (lub dwa?) dni. Clay Jensen znajduje pod swoimi drzwiami paczkę zaadresowaną do niego. Jednak czegoś na niej brakuje - adresu zwrotnego. Okazuje się, że to 7 kaset. Tak, takich starych kaset, których nikt już prawie nie używa, a żeby znaleźć sprzęt do odtworzenia taśm, również trzeba się postarać. Okazuje się, że są na nich nagrania Hannah, dziewczyny, która niedawno popełniła samobójstwo (i tu kolejna różnica między serialem, a książką: w serialu dziewczyna wchodzi do wanny i podcina sobie żyły, a w książce dowiadujemy się tylko, że Hannah połknęła tabletki). Każda jedna strona kasety to jeden człowiek, a zarazem jeden powód, dlaczego dziewczyna zrobiła to, co zrobiła. Taśmy dostają tylko ci, którzy się na nich znajdują. Co mógł zrobić Clay, który kochał się w niedawno zmarłej dziewczynie? Co się stało, że znalazł się na tych kasetach?
Tak właśnie przedstawia się akcja książki. Mimo, że wolę serial, szczerze polecam zapoznać się również z papierową wersją. Porusza naprawdę ważny temat i pokazuje, że musimy zwracać uwagę nawet na najdrobniejsze sygnały, które wysyła nam osoba taka jak Hannah.
Mogę jeszcze dodać, że mimo poważnego tematu, styl pisania autora jest lekki - czyta się dość szybko i przyjemnie. Jedynie do czego mogę się 'przyczepić', to jest to pierwsze przywitanie Hannah na pierwszej kasecie. Mianowicie chodzi mi o to "siema" - nie wiem, czy to wina tłumaczy, czy co, ale jakoś strasznie nie mogę znieść tego słowa, serio XD Może to wina, że najpierw oglądałam serial, a dopiero potem wzięłam się za książkę, ale główną bohaterkę "13 powodów" widzę jako taką dość poważną dziewczynę, starszą, niż jest naprawdę. Może to tylko moje zdanie, nie wiem.

Muszę się przyznać, że najpierw widziałam serial (który, swoją drogą jest świetny <3), aczkolwiek o książce Jay'a Ashera słyszałam już duuużo wcześniej (przy czytaniu innego dzieła tego autora - "Ty, ja i fejs").
I szczerze powiem, że to jest chyba jedyny przypadek, gdzie ekranizacja podobała mi się bardziej, niż książka. Jakoś w serialu było to lepiej pokazane. Co prawda,...