Terry Pratchett jest dobry na wszystko. Wprawdzie do Bożego Narodzenia jeszcze troszkę czasu zostało, ale tak się złożyło, że miałam ochotę na ponowne spotkanie z tym pisarzem, a staram się czytać po kolei i tym razem wypadło na "Wiedźmikołaja". Ponownie zanurzyłam się w realia Świata Dysku, tak odmiennego od naszej rzeczywistości, a jednocześnie tak bardzo do niej podobnego. Za każdym razem, gdy biorę kolejny tom do ręki, nie mogę wyjść z podziwu jak udaje się autorowi pisać tak dużo, a jednocześnie cały czas trzymać poziom, cóż, czapki z głów.

Kolejny dylemat, który pojawia się podczas lektury Pratchetta, to wybór ulubionego bohatera. Nie sądzę, bym była jedyną osobą, która zmaga się z tym problemem. Kiedy czytam cykl o Straży oczywiście na pierwsze miejsce wysuwa się Vimes, rywalizując z Vetinarim, a tuż za nim Marchewa i reszta dzielnych strażników. Gdy sięgam po przygody wiedźm do ulubionych należą od razu i to w parze Babcia Weatherwax i Niania Ogg, ale jest też postać, która pojawia się w każdej części cyklu, choć czasem wysuwa się na pierwszy plan i tego bohatera również uwielbiam, a jest nim Śmierć. I tym razem znów jest on ważny, razem z nieodłącznym Albertem, Śmiercią Szczurów i wnuczką Susan, która bardzo chciałaby być normalną młodą damą, ale posiadanie kościstego dziadka jej to niestety utrudnia.

W "Wiedźmikołaju" zbliża się radosne święto Strzeżenia Wiedźm, na które czekają zwłaszcza dzieci, bo powieszone nad kominkiem skarpety lada moment wypełnią wymarzone prezenty, oczywiście jeśli ktoś był grzeczny i ma zapobiegliwych rodziców. W szale przedświątecznych zakupów i przygotowywania wystawnych przyjęć nie wszyscy jednak dostrzegają, że tym razem coś poszło nie tak, rubaszny grubas w czerwonej szacie wygląda trochę inaczej, a magiczne siły w niekontrolowany sposób produkują kolejne bóstwa, opiekujące się dość dziwnymi dziedzinami. Mieszkańcy Dysku bardzo dbają o oprawę święta, ale tak naprawdę chyba już nikt nie pamięta, jaki jest jego podstawowy cel i jaką rolę ma do spełnienia Wiedźmikołaj. Jedynie Śmierć zdaje sobie sprawę z powagi sytuacji, ale on nie powinien ingerować.

Powieść mimo, że dotyczy najradośniejszych świąt w Świecie Dysku oraz w naszej rzeczywistości, bo wiadomo od razu jakie to grudniowe uroczystości odbijają się w krzywym zwierciadle Pratchettowskiej satyry jest bardzo poważna. Porusza niezwykle istotne zagadnienia miłosierdzia, wiary, sprawiedliwości, odwagi, człowieczeństwa. Mroczne siły, które starają się odmienić świat, są naprawdę przerażające, a działający na ich zlecenie pan Herbatka spokojnie wpisuje się w szereg psychopatów znanych nam z literatury czy filmu o zupełnie innym ciężarze gatunkowym. I znów autorowi udało się zaprezentować niebanalną historię, pełną odniesień kulturowych, trochę straszną, trochę śmieszną (magowie szykujący się do uczty z okazji Strzeżenia Wiedźm są jak zwykle cudowni), a jednocześnie prezentującą w bardzo ciekawy sposób pewien mit, który w najróżniejszych wersjach obecny jest w wielu kulturach. Piękna historia dotycząca najkrótszego dnia w roku, walki światła i ciemności, ukryta gdzieś głęboko warta jest odkodowania. I jest jeszcze pogrzebacz, i dziecięce marzenia i wiele innych szczegółów, za które uwielbiam Pratchetta. I cudowne stwierdzenia, które świadczą o ogromnej sprawności pisarskiej autora Świata Dysku, bo jak go nie kochać za takie oto zdania:

"A jednym z objawów u tych, którzy wpadają w obłęd, było chroniczne zarażenie kotami." (s. 84)

"Z palącego się wraku zawsze wytacza się płonące koło. Dwaj ludzie niosący wielką szklaną szybę zawsze przechodzą przez ulicę przed dowolnym aktorem komediowym zaangażowanym w szaleńczy pościg. Niektóre konwencje narracyjne są tak potężne, że ich realizacje zdarzają się nawet na planetach, gdzie w południe wrzą skały. i kiedy zastawiony stół upada, jeden cudownie ocalały talerz zawsze toczy się po podłodze i wiruje, nim wreszcie znieruchomieje." (s. 166)

Kolejne spotkanie uważam za bardzo udane, a własnemu dziecku, gdy trochę podrośnie, będę czytać w grudniowe wieczory właśnie "Wiedźmikołaja", na pewno doskonale i mądrze wprowadzi on moją córeczkę w świąteczny nastrój.

Opinię umieściłam na swoim blogu: http://urshana.blox.pl/2013/10/HOHOHO-Terry-Pratchett-Wiedzmikolaj.html

Terry Pratchett jest dobry na wszystko. Wprawdzie do Bożego Narodzenia jeszcze troszkę czasu zostało, ale tak się złożyło, że miałam ochotę na ponowne spotkanie z tym pisarzem, a staram się czytać po kolei i tym razem wypadło na "Wiedźmikołaja". Ponownie zanurzyłam się w realia Świata Dysku, tak odmiennego od naszej rzeczywistości, a jednocześnie tak bardzo do niej...