Zawsze zachwycał mnie bezmiar kosmosu. Gwiazdy oddalone od siebie całymi latami świetlnymi, bezkresna przestrzeń i ta wręcz przerażająca cisza. Zafascynowana zastanawiałam się, jakby to było dryfować w otchłani, z dala od zgiełku i przyziemnych problemów. Marzenie z pewnością nierealne, ale kto wie, co będzie za kilkadziesiąt lat? Wszechświat jest nieznany i wypełniony mrokiem, a także niemożliwy do odkrycia w pełni. Może nadszedł czas, aby to zmienić?

Uwielbiam tematykę kosmosu i do końca nie wiem, skąd mi się to wzięło. Jednakże uwielbiam spoglądać w gwiazdy. Mają w sobie jakieś nieuchwytne piękno, które ciężko wyrazić słowami. Dlatego też z wielkim optymizmem podeszłam do czytania Zatrzymać gwiazdy. Sam motyw kochanków zagubionych w przestrzeni kosmicznej wydawał mi się niezmiernie intrygujący.

Początek szedł mi nieco opornie, ale na szczęście po kilkudziesięciu stronach mocno się wykręciłam. Rzeczywistość wykreowana przez autorkę przypominała utopię. Ludzie żyli w pozornie idealnym świecie i ściśle przestrzegali zasad Rotacji – byli zmuszeni zmieniać miejsce zamieszkania co trzy lata i realizować wyłącznie własne cele. Wszystko miało na celu zapobieganie kolejnym kulturowym konfliktom. Spodobało mi się stopniowe przeplatanie przeszłości z teraźniejszością. Mogłam jednocześnie poczuć nieziemski klimat panujący w kosmosie, jak i powrócić do wyidealizowanego życia na Ziemi.

Bohaterowie wykreowani. Autorka stworzyła ich na zasadzie kontrastu – Carys i Maxa dzielił niemal wszystko: od pochodzenia, poprzez poglądy i prawo zabraniające małżeństw w ich młodym wieku. Moją sympatię zdobył przede wszystkich Max (chociaż Carys również była niczego sobie). Posiadał barwną i ciekawią osobowość. Poza tym miał w sobie coś z buntownika. Potrafił sprzeciwiać się twardym zasadom w imię własnych uczuć. To jak wyrzeczenie się wszystkiego, w co się dotąd wierzyło. Żadne z nich tak naprawdę nie należało do tego świata.

Wątek romantyczny został bardzo ciekawie obmyślony. Przez całą powieść zostają przytoczone poszczególne etapy relacji Carys i Maxa. To jak spojrzenie z perspektywy czasu na to, co potrafi zrobić z ludźmi prawdziwa miłość. A już w szczególności w obliczu śmierci. Zakończenie dało mi dużo do myślenia i spowodowali pewien chaos w głowie. Pierwsza miłość rzeczywiście zmienia ludzi. Niektórych potrafi złamać, ale są nieliczni, dla których jest jedynym ratunkiem.

Podsumowując, Zatrzymać gwiazdy to z pozoru banalna historia miłości dwojga ludzi zagubionych w kosmosie. Ale im dalej myślę, tym więcej w niej dostrzegam. W tej książce nie chodzi tylko o romans niemieszczący się w sztywnych ramach utopijnej rzeczywistości. Owszem, jest ważny, ale równie istotne jest spojrzenie na wszystkie dokonane w życiu decyzje z dystansem. Czy naprawdę było warto? Mi osobiście się spodobało, chociaż powieść nie należy do najłatwiejszych. Myślę, że mogę polecić ją fanom kosmicznych klimatów i wielkich love story.

Zawsze zachwycał mnie bezmiar kosmosu. Gwiazdy oddalone od siebie całymi latami świetlnymi, bezkresna przestrzeń i ta wręcz przerażająca cisza. Zafascynowana zastanawiałam się, jakby to było dryfować w otchłani, z dala od zgiełku i przyziemnych problemów. Marzenie z pewnością nierealne, ale kto wie, co będzie za kilkadziesiąt lat? Wszechświat jest nieznany i wypełniony...