Pomysł "naukowy", na którym narracja się opiera, jest IMHO stosunkowo nieistotny. Choć podpowiedział go Peter Watts, którego wiedzę biologiczną poważam, jest nieistotny o tyle, że nie stanowi sedna opowieści - jest tylko jakimś, w miarę logicznym, uzasadnieniem dla wypadków, jakie w książce usiłuje odtworzyć narrator. Bo narratorem jest mężczyzna, ukrywający się - zgodnie z sugestią znajomej - pod żeńskim pseudonimem, aby uniknąć zarzutu, że uprawia tzw. "literaturę męską", co w świecie powieści jest tej samej miary etykietką, co "literatura kobieca" w naszym. Narrator, z zawodu archeolog, decyduje się przedstawić wyniki badań w niestandardowy sposób - wynikiem jest właśnie ta opowieść, "odtwarzająca" przełomowe (i gwałtownie przebiegające) wydarzenia sprzed pięciu tysięcy lat, wydarzenia które doprowadziły do zamiany patriarchatu w matriarchat.
I wszystko jedno, jak bardzo szczegóły jego spekulacji są bliskie czy dalekie od prawdy (wyżej wspomniana nieistotność), dla czytelników zamiana ról społecznych jest faktem (dla bohaterów powieści - niekoniecznie). Wahadło wychyliło się w drugą stronę, stwarzając społeczeństwo tak samo protekcjonalnie traktujące połowę obywateli, jak nasze (tyle tylko, że płeć tych obywateli jest inna). Jedna z bohaterek zastanawia się, dlaczego niektóre kobiety, które w toku powieściowych wydarzeń zyskały fizyczną przewagę nad mężczyznami, zaczęły się nad nimi znęcać, i sama sobie odpowiada - "bo mogą". I właśnie to stwierdzenie wydaje mi się najważniejsze. Bo mogą.
"Siła" Naomi Alderman nie jest "literaturą kobiecą". To głos na rzecz równowagi.

Pomysł "naukowy", na którym narracja się opiera, jest IMHO stosunkowo nieistotny. Choć podpowiedział go Peter Watts, którego wiedzę biologiczną poważam, jest nieistotny o tyle, że nie stanowi sedna opowieści - jest tylko jakimś, w miarę logicznym, uzasadnieniem dla wypadków, jakie w książce usiłuje odtworzyć narrator. Bo narratorem jest mężczyzna, ukrywający się - zgodnie z...