Zacząłem to czytać na dobranoc swojemu dwuletniemu synowi, ale musiałem dokończyć sam, bo już przy pierwszym rozdziale usłyszałem "a poczytasz mi tą starą książkę o Puchatku?".

Niestety muszę przyznać mu rację. Oryginalne książki Milne'a są arcydziełem, a "Nowe przygody..." to zwykłe naśladownictwo, bez cienia oryginalności. W dodatku nieudolne, bo poza tym, że mamy tych samych bohaterów, silących się na mówienie tym samym językiem, niewiele udało się uchwycić z ducha oryginału. Brakuje Puchatka przechadzającego się beztrosko po lesie i życzącego wszystkim szczęśliwego czwartku, brakuje trafnych i zabawnych powiedzonek typu "im bardziej zaglądał do środka, tym bardziej Prosiaczka tam nie było". Brakuje mruczanek, pojawia się raptem jedna w całej książce, w dodatku krótka i brzmiąca bardzo mało "mruczalnie". A przede wszytkim brakuje tego ciepła, którym przepełnione były oryginalne książki, i które sprawiało, że tak dobrze czuliśmy się w Stumilowym Lesie.

Najmocniejszą stroną książki są ilustracje, utrzymane w bardzo podobnym stylu do oryginalnych, przy czym jest ich tu dużo więcej i są kolorowe. Może to zachęcić część młodszych czytelników, szczególnie tych, którzy nie umieją jeszcze czytać.

Zacząłem to czytać na dobranoc swojemu dwuletniemu synowi, ale musiałem dokończyć sam, bo już przy pierwszym rozdziale usłyszałem "a poczytasz mi tą starą książkę o Puchatku?".

Niestety muszę przyznać mu rację. Oryginalne książki Milne'a są arcydziełem, a "Nowe przygody..." to zwykłe naśladownictwo, bez cienia oryginalności. W dodatku nieudolne, bo poza tym, że mamy tych...