Nowe przygody Kubusia Puchatka

Lektura obowiązkowa!

Lektura obowiązkowa!

Czytałam synowi przed spaniem po trochu. Fifi ma dwa lata i nie wiem ile z tego zrozumiał, ja ubawiłam się świetnie :)

Czytałam synowi przed spaniem po trochu. Fifi ma dwa lata i nie wiem ile z tego zrozumiał, ja ubawiłam się świetnie :)

Z okazji dziewięćdziesiątych urodzin Kubusia Puchatka wydano bardzo sympatyczną książeczkę. Cztery nowe opowiadania czterech różnych autorów zdecydowanie nie rozczarowują, choć może nie osiągają mistrzostwa pierwowzoru. Jest to świetny sposób na mądre i przyjemne spędzenie czasu z dzieckiem. Wracamy do tego samego miejsca i bohaterów, którzy nic się nie zmienili mimo czasu, który upłynął. W książce znajdziemy również sporo bardzo ładnych ilustracji w klimacie tych oryginalnych, odznaczających się jednak nieco odmiennym stylem, a nie tylko naśladujących te stare. Na samym końcu trochę zdjęć i kilka zdań od każdego z autorów na temat inspiracji. Książeczka trochę za cienka, bo jednak apetyt rośnie w miarę czytania, a to mniej niż 140 stron z dużą ilością obrazków i po skończeniu usłyszałem, że mam czytać od początku ;)
A czy Ty zainwestujesz 30 zł i parę godzin czasu w uśmiech swojego dziecka?

Z okazji dziewięćdziesiątych urodzin Kubusia Puchatka wydano bardzo sympatyczną książeczkę. Cztery nowe opowiadania czterech różnych autorów zdecydowanie nie rozczarowują, choć może nie osiągają mistrzostwa pierwowzoru. Jest to świetny sposób na mądre i przyjemne spędzenie czasu z dzieckiem. Wracamy do tego samego miejsca i bohaterów, którzy nic się nie zmienili mimo czasu,...

Kubuś Puchatek, lat 90. Ile? Czy to więcej niż siedem, czy mniej? A w ogóle, czy to dużo?
Kto mógłby się nad takimi pytaniami zastanawiać? Myślenie przyspiesza trawienie (może nie u każdego, lecz u Puchatka z pewnością), a czas tak szybko mija przy natężaniu umysłu, przy liczeniu, czy zastanawianiu się, że nie wiadomo kiedy i znowu burczy w brzuchu i trzeba owo zadumanie przerwać i sięgnąć Po Małe Co Nieco. I nawet jeśli w tym główkowaniu pomaga Prosiaczek, to nic nie da się w tej kwestii zadziałać.
Ale 90 lat i urodziny, to w końcu okazja do fety i spotkania i do pałaszowania wszystkiego, co się tylko na stole zmieści. A, że przy owym stole zasiadają sami przyjaciele, to już nadarza się wielka, wielka okazja do wspomnień.
A co można wspominać?... Najlepsze przygody, jakie przyszły wraz ze zmianą pór roku. Mamy Lato, Jesień, Zimę i długo oczekiwaną Wiosnę. Jest walka ze smokiem, czy choćby wielkie poszukanie Przyprawy Nilu, która nie wiadomo w czym może być schowana, ani tym bardziej, jak wygląda czy smakuje. Ale najwspanialsze w tej książce są dwie rzeczy - powrót ukochanych mieszkańców Stumilowego lasu i... wspaniałe tłumaczenie pana Rusinka.

POLECAM w CIEMNO

Kubuś Puchatek, lat 90. Ile? Czy to więcej niż siedem, czy mniej? A w ogóle, czy to dużo?
Kto mógłby się nad takimi pytaniami zastanawiać? Myślenie przyspiesza trawienie (może nie u każdego, lecz u Puchatka z pewnością), a czas tak szybko mija przy natężaniu umysłu, przy liczeniu, czy zastanawianiu się, że nie wiadomo kiedy i znowu burczy w brzuchu i trzeba owo zadumanie...

Szkoda, że nowe przygody są tak krótkie! Z chęcią poczytałbym wielkie tomiszcze na kilkaset stron o przygodach żółtego pluszaka. To moje dzieciństwo, mój świat, moje wspomnienia! Puchatku, uwielbiam Cie!

Szkoda, że nowe przygody są tak krótkie! Z chęcią poczytałbym wielkie tomiszcze na kilkaset stron o przygodach żółtego pluszaka. To moje dzieciństwo, mój świat, moje wspomnienia! Puchatku, uwielbiam Cie!

Czytałem z córką w wieku czterech i pół lat, książka spodobała się nam obojgu. Czyta się bardzo szybko, bo mimo objętości jest krótka. Czasami kłopotliwe było odnalezienie się, która z postaci właśnie przemówiła, szczególnie w finalnych scenach. Jakoś animacja ułatwia przekazanie tego harmidru, w sposób nomem omen czytelny. Udawanie głosów każdej postaci nie zawsze klarowało odbiór. Pomijając techniczne kwestie odczytu i zrozumiałości wartkiej akcji, książka fajna dla dziecka, bo już zna bohaterów, i łatwo w nią wchodzi. Kubuś Puchatek jest niewątpliwie rozpoznawalną marką. Co do mnie, to ja widzę w bohaterach pewne typy zaburzeń osobowości, które podkręcone, i upupione zachowują się zero jedynkową, stwarzając moc absurdalnych i śmiesznych lub groteskowych-jak kto woli, sytuacji.

Czytałem z córką w wieku czterech i pół lat, książka spodobała się nam obojgu. Czyta się bardzo szybko, bo mimo objętości jest krótka. Czasami kłopotliwe było odnalezienie się, która z postaci właśnie przemówiła, szczególnie w finalnych scenach. Jakoś animacja ułatwia przekazanie tego harmidru, w sposób nomem omen czytelny. Udawanie głosów każdej postaci nie zawsze...

Jedną z moich ulubionych bajek w dzieciństwie zdecydowanie był ,,Kubuś Puchatek''. Lubiłam oglądać przygody w Stumilowym Lesie, jak i czytać o nich. W moim rodzinnym domu było wydanie książki A.A. Milne'a jeszcze z 1988 roku, które jest kilka lat starsze ode mnie. Jednak bardzo je lubiłam i trzymałam je na swojej półeczce z książkami. 90 urodziny Misia o bardzo małym rozumku to idealna okazja by wrócić do przygód tego zabawnego i lubianego w dzieciństwie (chociaż nie tylko) bohatera.

,,Nowe przygody Kubusia Puchatka" zawiera cztery przygody Kubusia Puchatka i przyjaciół. Każda z przygód dzieje się w innej porze roku. Dzięki temu mamy możliwość patrzeć na Stumilowy Las, który się zmienia w ciągu całego roku. Oprócz opisu wydarzeń mamy również piękne większe, jaki i mniejsze ilustracje, które pojawiają się na prawie każdej stronie. Autorem rysunków jest Mark Burgess. Nie znałam wcześniej prac tego pana, ale jestem pod wrażeniem talentu. Z wielką chęcią zatrzymywałam się na moment i przyglądałam się ilustracjom, które przedstawiały przeczytane przeze mnie, przed chwilą, sceny.

Od kiedy tylko przyszła do mnie książka ,,Nowe przygody Kubusia Puchatka" miałam ochotę po nią sięgnąć. Jednak powstrzymywałam się, bo stwierdziłam, że muszę skończyć to co już zaczęłam. Gdy tylko zabrałam się do czytania, byłam bardzo szczęśliwa. Czytanie o Kubusiu Puchatku, Prosiaczku, Krzysiu, Kłapouchym i innych wywoływało u mnie radość. Ci bohaterowie kojarzą mi się z fajną częścią dzieciństwa, a nowi autorzy nie zawodzą i potrafią odwzorować charakter postaci stworzony przez A.A. Milne'a.

,,Nowe przygody Kubusia Puchatka" sprawią radość i frajdę nie tylko tym najmniejszym, ale ci trochę więksi również się tu odnajdą, czego jestem doskonałym przykładem. Polecam!

Jedną z moich ulubionych bajek w dzieciństwie zdecydowanie był ,,Kubuś Puchatek''. Lubiłam oglądać przygody w Stumilowym Lesie, jak i czytać o nich. W moim rodzinnym domu było wydanie książki A.A. Milne'a jeszcze z 1988 roku, które jest kilka lat starsze ode mnie. Jednak bardzo je lubiłam i trzymałam je na swojej półeczce z książkami. 90 urodziny Misia o bardzo małym...

Najsympatyczniejszy jest chyba kontekst, w jakim w ogóle doszło do powstania tej książki: uczczenie w ten sposób 90. urodzin Kubusia Puchatka świadczy wymownie o uznaniu i szacunku, jakim cieszy się ta bardzo wyjątkowa w literaturze światowej pozycja oraz o tym, jaką miłość budzi chyba w każdym czytelniku, który miał szczęście poznać ją w dzieciństwie. Pochwalić należy też starania autorów, by zarówno pod względem tekstu jak i ilustracji nawiązać do oryginału (ja podziwiam też ich odwagę!). Książka jest milusia (właśnie takie określenie według mnie najlepiej do niej pasuje) i rzeczywiście w Puchatkowym stylu, jednak... No, cóż, prawdziwy Puchatek to nie jest. I nie trzeba nic więcej dodawać.

Ogólnie to chyba dobrze - jest to dowód na to, że prawdziwych mistrzów podrobić się nie da, a ich arcydzieła pozostają jedyne w swoim rodzaju i nie do skopiowania.

Najsympatyczniejszy jest chyba kontekst, w jakim w ogóle doszło do powstania tej książki: uczczenie w ten sposób 90. urodzin Kubusia Puchatka świadczy wymownie o uznaniu i szacunku, jakim cieszy się ta bardzo wyjątkowa w literaturze światowej pozycja oraz o tym, jaką miłość budzi chyba w każdym czytelniku, który miał szczęście poznać ją w dzieciństwie. Pochwalić należy też...

Znacie Kubusia Puchatka? Na pewno tak. Kubuś to miś z wielkim sercem, który nie potrafi się obejść bez swojej ulubionej słodyczy, czyli miodku. To bohater, który opuścił karty książki i znalazł się na kolorowym ekranie. Czy warto powrócić do niego po latach?

„Nowe przygody Kubusia Puchatka” to cztery krótkie historie, dziejące się w czterech porach roku. Dobrze znani nam bohaterowie – Kubuś Puchatek, Prosiaczek, Kłapouchy, Królik, Maleństwo, Mama Kangurzyca, Sowa, Krzyś – rozprawiają na przeróżne tematy, poznają nowe postacie, a także wspólnie rozwiązują drobne zagadki.

Przede wszystkim ciężko mi się odnieść do tej książki, ponieważ nie tak zapamiętałam Kubusia i jego przyjaciół. Z pewnością ma na to wpływ upływ czasu, bo przepaść jest ogromna. Spróbuję jednak odjąć sobie nieco lat i podejść do tematu raz jeszcze.

Perspektywa dziecka…
Młody czytelnik zachwyci się już samą okładką. A gdy zna już Kubusia i jest jego wielkim fanem, jego oczy zrobią się ogromne i będzie chciał jak najszybciej zajrzeć do środka. A w środku? W środku przepych godny wymagającego czytelnika! Ogrom przyciągających uwagę ilustracji, które potrafią wzbudzić smutek, radość, czy zaciekawienie. Kiedy pociecha będzie słuchać treści i patrzeć na ilustracje, z pewnością będzie przeżywać wszystko dwa razy bardziej. Wczuje się w historię i przepadnie. Uważam, że jest to najmocniejsza strona tego wydania. Ilustracje w starym, dobrym stylu.

W kwestii samej treści, młodszy czytelnik powinien być zadowolony. Przekaz jest jasny, tak samo jak język i zdania. Pojawiają się trudne słówka, jednak nie jest wymagana ich znajomość i znaleźć je można naprawdę bardzo rzadko. Wiele słów jest poprzekręcanych, gdyż bohaterowie najczęściej źle je po kimś powtarzają. Ale cóż poradzić, taki ich urok.

Czy cztery historie wciągają?
Nie jestem nimi zachwycona, jednak tak jak już wspomniałam, wynika to głównie z kompletnie odmiennych oczekiwań, a także różnicy wieku – teoretycznie ta książka nie jest przeznaczona dla mnie. Nie sugerujcie się więc, że zawartość książki jest beznadziejna. Nic z tych rzeczy!

Podsumowując… Co na plus?
Bardzo zaimponowały mi ilustracje. Dopracowane, kolorowe, wszędobylskie. Cofnęły mnie w czasie, za co jestem im wdzięczna, a właściwie ich autorowi, czyli Mark’owi Burgess’owi. Zrobił kawał dobrej roboty.
Ponadto podoba mi się wydanie. Solidne, w twardej oprawie, z minimalistyczną okładką. To coś, co śmiało można postawić na półce i to w widocznym miejscu. Coś jak klasyk, na który zawsze miło popatrzeć.
Na plus warto też zaliczyć czcionkę, która jest bardzo przyjazna dla kilkulatka, który rozpoczyna swoją przygodę ze słowem pisanym. Z pewnością nie zrazi się ogromem tekstu na stronie, a nawet gdyby przyszło mu to do głowy, ilustracje natychmiast odwrócą jego uwagę.

Spotkanie Kubusia Puchatka po latach zaliczam do średnio udanych, ALE zachęcam do sięgnięcia po tę książkę! Wydanie naprawdę jest magiczne, a fani mieszkańców Stumilowego Lasu będą zachwyceni. Zwłaszcza ci młodsi fani, którzy odbiorą treść książki zupełnie inaczej, jak my, dorośli.

Zapraszam również do przeczytania innych recenzji... https://naszerecenzje.wordpress.com/

Znacie Kubusia Puchatka? Na pewno tak. Kubuś to miś z wielkim sercem, który nie potrafi się obejść bez swojej ulubionej słodyczy, czyli miodku. To bohater, który opuścił karty książki i znalazł się na kolorowym ekranie. Czy warto powrócić do niego po latach?

„Nowe przygody Kubusia Puchatka” to cztery krótkie historie, dziejące się w czterech porach roku. Dobrze znani nam...

Kubuś Puchatek niedawno obchodził swoje 90. urodziny. Z tej okazji zaproszono czworo autorów książek dla dzieci, aby stworzyli własne opowiastki z bohaterami ze Stumilowego Lasu, a następnie wydano je w formie jednego, jubileuszowego tomiku. Wiadomo, że nikt nie jest w stanie dorównać A. A. Milne’owi, ale myślę, że byłby zadowolony gdyby mógł przeczytać, jak jego następcy poradzili sobie z tematem.

Książka składa się z czterech opowiadań, po jednym na każdą porę roku. W jesiennej historii Paula Brighta Puchatek zastanawia się, jaka jest różnica między “wytycznym” a “mimarłym”, Kłapouszek znajduje Coś Interesującego, a Krzysiowi Nie Wolno Przeszkadzać. Brian Sibley pokazuje Stumilowy Las w zimowej odsłonie i zaprasza do niego nowe zwierzątko. Na wiosnę Kłapouszka dopada jeszcze większe niż zwykle przygnębienie, gdyż podejrzewa, że w lesie pojawił się Inny Osiołek, który chce zjeść jego oset - o tym przeczytamy w opowiadaniu Jeanne Willis. Kate Saunders kończy tomik w letnim klimacie, zabierając nas razem z Puchatkiem i Prosiaczkiem w podróż w poszukiwaniu Przyprawy Nilu. Całości dopełniają piękne ilustracje w stylu E.H. Sheparda, autorstwa Marka Burgessa, a także świetny przekład Michała Rusinka.

Wszystkim autorom udało się doskonale oddać atmosferę oryginału, osobowości poszczególnych postaci, oraz charakterystyczny styl, jakim posługiwał się Milne w swoich książkach. Gdybym przeczytała same opowiadania, nie znając ich autorów, bez problemu byłabym w stanie uwierzyć, że to właśnie on napisał wszystkie te cztery historie. Wspaniale było po latach powrócić do Stumilowego Lasu, gdzie czas stoi w miejscu, a nasi bohaterowie, niezmiennie rozczulający w swoich przywarach, ciągle są gotowi na nowe przygody.

Książki o Kubusiu Puchatku są ponadczasowe i nigdy nie jest się na nie zbyt młodym lub zbyt starym. Dotyczy to także tego tomiku - uroczego, zabawnego, idealnego do wspólnego czytania z dziećmi, jak również samemu, niezależnie od wieku. W końcu w każdym z nas ciągle drzemie odrobina dziecka, prawda?

Kubuś Puchatek niedawno obchodził swoje 90. urodziny. Z tej okazji zaproszono czworo autorów książek dla dzieci, aby stworzyli własne opowiastki z bohaterami ze Stumilowego Lasu, a następnie wydano je w formie jednego, jubileuszowego tomiku. Wiadomo, że nikt nie jest w stanie dorównać A. A. Milne’owi, ale myślę, że byłby zadowolony gdyby mógł przeczytać, jak jego następcy...