Okładka książki może niespecjalnie zachęca czytelników lubiących nieco ambitniejszą literaturę, ale streszczenie na odwrocie już bardziej. Do sięgnięcia po tę książkę skłoniła mnie perspektywa uczestnictwa w trzydniowej wyjazdowej konferencji sprawozdawczej zupełnie "na sucho", czyli mówiąc krótko zapowiadało się na nieznośną nudę. Jako mało ważny członek konferencji zdecydowałem się urozmaicić sobie czas i nie przeszkadzając nikomu, czytać sobie w kąciku literaturę lekką, łatwą i przyjemną. Wybór padł na to hiszpańskie czytadło.

Zachęcony tym, że akcja książki rozgrywa się w noc sylwestrową - a to zawsze jest dobry wątek literacki i filmowy (choćby "Ostatni sylwester ludzkości" Niccolo Ammanitiego i jego ekranizacja "Noworoczny koniec świata" Marco Risiego), sięgnąłem po "O matko!". Jest to dość lekka a nawet groteskowa relacja z noworocznego spotkania w mieszkaniu tytułowej matki rodu. Zaproszeni goście to: mający pecha w miłości syn gej, dwie bardzo od siebie różne córki, partnerka jednej z nich, podstarzały casanova czyli brat gospodyni, brzydka i lekko rozhisteryzowana suczka tejże i ogromny, dość niezdarny wiecznie zaśliniony pies (dog niemiecki) syna. Niezaproszeni: były mąż a zarazem ciągle aktualny aczkolwiek od zawsze nieobecny ojciec, ex-partnerzy/partnerki dzieci i wujka, nawiedzona na punkcie New Age przyjaciółka gospodyni oraz była gosposia-kleptomanka. Jest także, wzorem naszej wigilii, pusty talerz a przed nim "Krzesło Nieobecności".

Rodzinna menażeria jest barwna i dość mocno nierozumiejąca się między sobą, widoczne są wzajemne animozje, pretensje i rozczarowania. Każdy przychodzi z własnym bagażem nieszczęść i frustracji, za to pełen nadziei na lepszy nowy rok. Różnice temperamentów i światopoglądów nie wróżą spokojnego przyjęcia... i tyle zdradzę treści.

Po długich wahaniach między ocenami 4 i 5 gwiazdek, daję ostatecznie aż 6.
Uzasadnienie:
Plusy:
- byłem świadomy, że biorę do ręki typowe czytadło i tylko w kategorii czytadeł oceniam - dość wysoko, bo książka niesie w sobie pozytywny i nienaładowany dydaktyzmem przekaz,
- duża (ale mogłaby być większa) dawka humoru,
- barwne postaci,
- przyjazny dla oczu druk i układ tekstu,
- w sumie odprężająca treść.
Łyżka dziegciu (może więcej niż jedna):
- czytadło, czytadło, czytadło - rygorystyczni miłośnicy "literatury wysokich lotów" raczej pluną jadem na to mało ambitne dzieło,
- niedociągnięcia fabuły,
- niedopracowani bohaterowie, zwłaszcza narrator czyli syn gospodyni.

Po długich wahaniach - 6 za ciepło płynące z tej książki, bo przecież: "Rodzina to jest siła"!

Okładka książki może niespecjalnie zachęca czytelników lubiących nieco ambitniejszą literaturę, ale streszczenie na odwrocie już bardziej. Do sięgnięcia po tę książkę skłoniła mnie perspektywa uczestnictwa w trzydniowej wyjazdowej konferencji sprawozdawczej zupełnie "na sucho", czyli mówiąc krótko zapowiadało się na nieznośną nudę. Jako mało ważny członek konferencji...