Najgorzej jak się czegoś spodziewasz – że pojedziesz w jakieś miejsce i na pewno będzie pięknie, że pójdziesz do restauracji i doświadczysz, co znaczy czuć przysłowiowe „niebo w gębie”, że poznasz kogoś i spędzisz z nim resztę życia. Różne mamy oczekiwania.

Wydaje mi się, że podobnie jest z pisarzami – najgorzej, jak po jednej napisanej książce oczekiwania wobec nich są olbrzymie. To normalne w każdym zawodzie – jeśli coś raz zrobisz dobrze, wszystkim wydaje się, że kolejną rzecz zrobisz równie dobrze albo lepiej. Inna opcja: pierwszą rzecz zrobisz tak źle, że wszyscy oczekują, że drugiej już tak nie zepsujesz.

Paulę Hawkins poznałam, gdy szturmem wdarła się na pierwsze miejsca „książkowych rankingów”. „Dziewczyna z pociągu”, zapowiadana jako genialny thriller, rozbudziła nadzieje na coś specjalnego. Nie byłabym sobą, gdybym po niego nie sięgnęła. Gorzej, że byłam bardzo rozczarowana, choć znam naprawdę wielu zachwyconych. Pewnie ze względu na nich dość szybko w Polsce pojawiła się kolejna jej książka, „Zapisane w wodzie”. Podeszłam do niej z dużą rezerwą z uwagi na nieudany (dla mnie) debiut. Chciałam wierzyć, że będzie lepiej. Tymczasem po stu pierwszych stronach ciągle zastanawiałam się, czy i kiedy coś zacznie się dziać. Najgorsze, że już wtedy spodziewałam się, kto stoi za śmiercią topielicy (finalnie okazało się, że miałam rację, co dodatkowo wpłynęło na ogrom mojego rozczarowania tą historią). Chaotyczna narracja, bohaterowie bez wyrazu, pomieszanie z poplątaniem, które sprawiało wrażenie pisania na siłę, przeciągnięta do granic marna akcja. Jedyne, co można powiedzieć dobrego to, że książkę czyta się dość szybko. W zasadzie to nie jestem przekonana, czy to działa in plus, biorąc pod uwagę, że wolę iść na jakość niż ilość.

Wydaje mi się, że Hawkins stała przed trudnym zadaniem. Musiała sprostać wymaganiom tych, którzy byli pod wrażeniem pierwszej książki i tym, którzy wymagali czegoś więcej. Nie udało się. I szkoda tylko, że naprawdę dobre książki nie mają takiego zaplecza marketingowego i przechodzą w mediach bez większego echa.

Najgorzej jak się czegoś spodziewasz – że pojedziesz w jakieś miejsce i na pewno będzie pięknie, że pójdziesz do restauracji i doświadczysz, co znaczy czuć przysłowiowe „niebo w gębie”, że poznasz kogoś i spędzisz z nim resztę życia. Różne mamy oczekiwania.

Wydaje mi się, że podobnie jest z pisarzami – najgorzej, jak po jednej napisanej książce oczekiwania wobec nich są...