Sięgnięcie po kolejny tom przygód słynnego detektywa Herculesa Poirota i jego przyjaciela kapitana Hastingsa było tylko kwestią czasu. Zresztą napisana została przez moją ulubioną autorkę kryminału Agathę Christie, której książki uwielbiam czytać. Kiedyś już miałem możliwość przeczytać Wielką Czwórkę i zrobiła na mnie dobre wrażenie. Bałem się trochę ponownego spotkania z nią, bo chociaż pozostawiła po sobie pozytywne odczucia to zawsze istnieje szansa, że ponowna lektura nie będzie już taka dobra.
Międzynarodowa organizacja przestępcza o nazwie Wielka Czwórka chce przejąć władze nad światem. Posługująca się bezwzględnymi metodami do realizacji swoich celów nie cofnie się przed żadną zbrodnią. Na jej trop wpada słynny detektyw Hercules Poirot, który postanawia odkryć kto za wszystkim się kryje i pokrzyżować plany jakie ma względem przejęcia panowania nad światem.

Początkowe rozdziały książki zapewniają, ze dostaniemy rozgrywkę pomiędzy dwoma najpotężniejszymi umysłami jakie chodzą po świecie. Jednym z nich jest Hercules Poirot używający swoich szarych komórek do rozwiązywania zagadek zbrodni. Drugim jest tajemniczy przeciwnik stojący po przeciwnej stronie wykorzystujący swój umysł do knucia dotyczącego podboju świata. Obiecujący początek, który spodobał mi się ze względu na zmianę jaką wprowadziła autorka, bo zawsze było morderstwo, śledztwo i rozwiązanie zagadki. Tutaj wiemy kto za wszystkim stoi od samego początku i nie jest żadną tajemnicą kim jest przeciwnik Herculesa Poirota. Zostaje nim wielka organizacja o nazwie Wielka Czwórka o zasięgu międzynarodowym wzbudzająca strach we wszystkich, którzy tylko o niej usłyszeli. Bezwzględna, pomysłowa i okrutna jeśli ktoś nadepnie jej na odcisk. Znakująca swoją obecność szeregiem zbrodni. Autorka wprowadzając takiego przeciwnika dla naszego bohatera próbuje stworzyć godnego jego wielkich szarych komórek arcyłotrowski syndykat zbrodni i osoby sprawującej nad nim pieczę. Z drugiej strony nie zdradzając kim jest Wielka Czwórka trzyma w niepewności co do tożsamożci sprawców. Dlatego pomimo pewnych wskazówek dotyczacych poszczególnych członków pojawiających się czasami nie mamy sposobności odkryć kto za wszystkim stoi. Dopiero uzyskane informacje, próba potwierdzenia swoich podejrzeń przez bohaterów i wypłyniecie nazwiska podczas śledztwa powoduje poznanie kolejnych osób zamieszanych w zbrodniczy proceder. Jednak autorka pozostawia pewne niedopowiedzenie jeśli chodzi czy rzeczywiście dana osoba jest mistrzem zbrodni. W środkowej części książki mamy do czynienia z rozwiązywaniem spraw przez Herculesa Poirota. Podczas czytania miałem wrażenie jakby połączono ze sobą kilka krótkich opowieści o morderstwach, które ma za zadanie rozwiązać bohater. Tylko zostały one połączone ze sobą za sprawą organizacji Wielka Czwórka. Po pierwszej sprawie sądziłem, że w kolejnych autorka spróbuje czymś zaskoczyć, przedstawić inne rozwiązanie tych spraw i pojawią się w zakończeniu zaskakujące zwroty akcji. Niestety nie miało miejsce nic takiego i dlatego wkradła się po pewnym czasie przewidywalność względem końcówek spraw prowadzonych przez bohatera. Szkoda, bo wiadomo było jak zostaną zakończone. Gdy tylko zbliżamy się pod koniec książki następuje konfrontacja pomiędzy Poirotem, a organizacją i poznajemy kto za wszystkim się ukrywa. Fajnym pomysłem był twist jaki zaserwowała nam autorka i nabrałem się na niego. Dlatego zakończenie w pewnym momencie było zaskakujące, ale później stało się jasne i było do przewidzenia.
Postacie drugoplanowe i trzecioplanowe zostały nakreślone dobrze pomimo tego, że pojawiają się praktycznie raz jeśli chodzi o sprawę i mają tylko jakąś rolę do odegrania w części historii. Najbardziej podobała mi się postać detektywa Herculesa Poirota i kapitana Hastingsa, które zostały nakreślone pod względem psychologicznym dobrze. Poirot jak zwykle dociekliwy, spostrzegawczy, spokojny, metodyczny, lubiący porządek i używający szarych komórek do rozwiązywania spraw. Kapitan Hastings został przedstawiony jako często impulsywny, gotowy do działania, próbujący swoich sił w to rozwiązywaniu zagadek, ale pozostawiający w tyle za swoim przyjacielem Poirotem jeśli chodzi o domysły i przypuszczenia dotyczące zbrodni. Pojawiający się mistrzowie zbrodni też nie wypadają słabo, ale są konkretnymi przeciwnikami dla naszego bohatera. Relacje jakie występują pomiędzy bohaterami wypadają ciekawie i nawet dialogi nie przeszkadzają, bo są dobre. Pod tym względem nic nie można zarzucić autorce.
Książka posiada wartko poprowadzoną akcje, która nie zwalnia ani na chwilę i wydarzenia toczące się w szybkim tempie. Dlatego czyta się błyskawicznie co jest jednym z plusów powieści. Ciekawym pomysłem było przeciwstawienie szarych komórek Herculesa Poirota przeciwko syndykatowi zbrodni o nazwie Wieka Czwórka, którą kieruje niezwykły człowiek wykorzystujący swój umysłowy potencjał do zbrodniczych intryg, nie pozbawionych sprytu i knowań mających na celu przejęcie władzy nad światem. Podczas czytania miałem wrażenie, że gdzieś już to widziałem lub czytałem. Przecież w serii o Jamesie Bondzie też bohater ratuje świat przed tajemniczymi organizacjami na czele, których stoi wizjoner lub człowiek o niebanalnym umyśle chcący zawładnąć światem. Nawet znalazło się miejsce dla tajemniczej broni i współpracujące rządy, które jednoczą się przeciwko międzynarodowej zbrodniczej organizacji. Takie skojarzenia towarzyszyły mi czasami podczas czytania tej książki. Jednak w tym przypadku postawiono na śledztwo w klasycznym wykonaniu zaprawionym sensacją i wątkiem szpiegowskim. Brakowało mi jednak w tym wszystkim większego napięcia i dramatycznych sytuacji z jakimi spotkałem się w innych książkach Agathy Christie. Jakiś większych twistów próbujących zaskoczyć czytającego. Można było lepiej dopracować wątek zbrodniczej organizacji i szkoda było mi czasami przedstawienia w taki sposób Hastingsa. Autorka nie oszczędzała jego postaci w żaden sposób i zrobiła z niego naiwnego, nie myślącego, wierzącego we wszystko co widzi i nie rozgarniętego. Przeszkadzało mi takie podejście, bo Poirot błyszczy pod każdym względem na tle swojego przyjaciela. Pomimo tego nie mogę narzekać za bardzo, bo nawet tutaj widać doskonale styl autorki i szkoda tylko, że nie dopracowano samej historii lepiej.
Książka Wielka Czwórka była chyba próbą stworzenia czegoś innego niż dotychczas proponowane dokonania pisarki i wyszła z tego dobra historia mająca swój potencjał na świetna powieść o walce Poirota z bezwzględną organizacją. Jednak wkradająca się czasami przewidywalność, brak większego napięcia i jakiegoś twistu próbującego zaskoczyć czytelnika czyni ją tylko dobrą lekturą jednak nie na miarę talentu Agathy Christie, którą stać na więcej. Bardziej podoba mi się kiedy mamy zbrodnie, śledztwo, mylenie i podsuwanie fałszywych tropów, twisty i zagadkę do rozwiązania niż powieści z wątkiem szpiegowskim. Każdemu może wypaść słabsza książka i widać to po Wielkiej Czwórce. Spodziewałem się dostać lepszą powieść niż otrzymałem i bardziej ciekawszą z wieloma zwrotami akcji. Traktuje ją jak wypadek przy pracy, który może każdemu pisarzowi może zdarzyć się. Nie jestem do końca zadowolony z tego co dostałem, bo liczyłem na więcej, ale jako nie zobowiązująca lektura może być. Na pewno sięgnę po inne książki Agathy Christie spodziewając się, a nawet wiedząc, że dostanę o niebo lepsze pozycje od Wielkiej Czwórki.
Książkę polecam tylko tym osobom czytającym wszystko co wyszło spod ręki autorki i czytających po kolei przygody Herculesa Poirota jak jest w moim przypadku. Inni mogą zapoznać się z nią, ale przygodę z pisarka polecam zacząć od Tajemniczej historii w Styles, która jest pierwszym tomem przygód detektywa Herculesa Poirota i jego przyjaciela kapitana Hastingsa.

Sięgnięcie po kolejny tom przygód słynnego detektywa Herculesa Poirota i jego przyjaciela kapitana Hastingsa było tylko kwestią czasu. Zresztą napisana została przez moją ulubioną autorkę kryminału Agathę Christie, której książki uwielbiam czytać. Kiedyś już miałem możliwość przeczytać Wielką Czwórkę i zrobiła na mnie dobre wrażenie. Bałem się trochę ponownego spotkania z...