Kobieta z wydm, to jedna z bardziej przerażających i klaustrofobicznych powieści. Paradoksalnie też jest to książka wkurzająco wciągająca. Z początku nudziłam się trochę czytając te niekończące się analizy a piasku zwłaszcza, aż wreszcie nie mogłam się oderwać, bo moja dekadencka natura dostrzegła coś co lubi w literaturze odkrywać wciąż i wciąż. To życie przedstawione w sposób metaforyczny, a bezsens w sposób realny. Mają racje ci wszyscy, którzy uważają, że jest to ważna powieść, ja tez tak uważam, chociaż trzeba uczciwie przyznać, że nie należy ona do zbyt łatwych. Po pierwsze z tego powodu, że bardzo nie lubiłam głównego bohatera, Babci także, w ogóle w tej powieści nie było niczego co mogłoby wzbudzić moja sympatię, a z drugiej strony bardzo kibicowałam temu typowi, ale nie zależało mi, żeby spełnił się jego plan ucieczki. Bardzo chciałam, żeby coś zrozumiał. Właściwie to dużo można by napisać o tej powieści, ale moim zdaniem każdy, kto lubi taką literaturę musi sam empirycznie sprawdzić jej wartość.

Kobieta z wydm, to jedna z bardziej przerażających i klaustrofobicznych powieści. Paradoksalnie też jest to książka wkurzająco wciągająca. Z początku nudziłam się trochę czytając te niekończące się analizy a piasku zwłaszcza, aż wreszcie nie mogłam się oderwać, bo moja dekadencka natura dostrzegła coś co lubi w literaturze odkrywać wciąż i wciąż. To życie przedstawione w...