Jego książka to bardziej zmierzające w różnych kierunkach rozważania, w ramach których dzieli się swoimi doświadczeniami, sięga do naukowych materiałów, odwołuje się do słów filozofów (i nie tylko), a wszystko po to, by pokazać, że to, czego najczęściej staramy się unikać, wcale nie musi być przeszkodą w byciu szczęśliwymi.

Kierunek tych myśli bywa niebanalny, ale tak naprawdę nie czuję, żeby lektura tej publikacji pobudziła mnie do jakichkolwiek zmian. Może nie taki był jej cel, ale tak czy inaczej Oliver Burkeman nie sprawił, że cokolwiek w moim życiu uległo jakiemuś przewartościowaniu. Interesowały mnie fragmenty, w których autor pisał o swoich doświadczeniach – to wówczas odchodził on od momentami męczącego teoretyzowania na rzecz pisania o konkretnych wydarzeniach czy spotkaniach z ciekawymi ludźmi, którzy dokładali swoją cegiełkę do nietuzinkowego (tego odmówić nie sposób) spojrzenia na szczęście. Opisy ciekawych eksperymentów naukowych, pochylenie się nad tragiczną w skutkach ekspedycją na Everest z 1996 roku – to były te momenty, kiedy czułam się żywo książką zainteresowana. Nie czuję więc, żebym zmarnowała na ten tytuł niepotrzebnie czas, bo kilku rzeczy się dowiedziałam i na kilkoma zastanowiłam, ale z drugiej strony nie uważam, że straciłabym coś naprawdę przełomowego, gdybym tej książki jednak nie przeczytała.

Pełna opinia na k-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2017/07/oliver-burkeman-szczescie-poradnik-dla.html

Jego książka to bardziej zmierzające w różnych kierunkach rozważania, w ramach których dzieli się swoimi doświadczeniami, sięga do naukowych materiałów, odwołuje się do słów filozofów (i nie tylko), a wszystko po to, by pokazać, że to, czego najczęściej staramy się unikać, wcale nie musi być przeszkodą w byciu szczęśliwymi.

Kierunek tych myśli bywa niebanalny, ale tak...