Tę książkę czyta się tak jakby się nawijało nitkę na szpulkę. Bez oddechu... a przecież to tylko zwykła historia o zwykłej dziewczynie. O zwykłej kobiecie. Kristina Sandberg miała ambitny zamiar, chyba napisać coś w rodzaju, przepraszam za patos, biblii feminizmu, przedstawiając życie kobiety, takiej everywomen. Miłość, niechciana ciąża, wymuszone małżeństwo, urodzenie dziecka, lęk, niepewność, obowiązki, ciągłe poczucie winy, chęć przypodobania się wszystkim, brak poczucia własnej wartości... wszystkie te rzeczy, w mniejszym lub wiekszym stopniu, zna każda z nas. A żyjemy w XXI wieku, podczas gdy Autorka umiejscowiła swoją bohaterkę, Maj, w latach 30-tych w Szwecji. Zresztą, powiedzmy sobie szczerze, Maj i tak miała szczęście. Zaszła w ciążę z przypadkowym mężczyzną, ale on okazał sie odpowiedzialny i ożenił się z nią, łaskawca! Do tego jest dość zamożny, więc Maj awansuje w hierarchii społecznej i otwiera się przed nią szansa na dostatnie, bezpieczne i dobre życie. I tu dochodzimy do sedna: co to znaczy dobre życie? Spełnienie? Szczęście? Sandberg opisuje kobietę w opresyjnym wobec niej społeczeństwie, którą to opresyjność kobieta niejako akceptuje i jeszcze bardziej wzmacnia. Nie zaświta jej w głowie myśl, że mogłoby być inaczej. Że można coś zmienić. Że można zażądać czegoś dla siebie. Przestawić wartości. Bo najpierw trzeba by to zrobić we własnej głowie. A to, jak wiadomo, jest najtrudniejsze. Maj jest zależna od mężczyzny finansowo i, co mocniejsze, kulturowo. Życie, ktore dostała jak niepasujące ubranie okazuje się niewygodne. Pije i uwiera. Szwy trzeszczą. Za fasadą mieszczańskiego blichtru jest ciemno, zimno i nieprzyjaźnie. Maj stara się dopasować, jej głosik sprzeciwu, jeśli się w ogóle pojawia, to jest cichutki i kobieta wciąż stara się go stłumić we własnej głowie. Książka Sandberg jest momentami dość łopatologiczna, ale w ma w sobie pasję, misję opowiadania historii kobiet wciąż od nowa. Nieprzypadkowo Autorka jest Szwedką i książka powstała w Szwecji, kraju w Europie, gdzie najskuteczniej wdrożone są idee równości płci. Może i Autorka trochę przesadziła z objętościa swojej trylogii, ale moim zdaniem to ważna lektura, nawet jeśli trzeba się przy niej trochę wysilić.

Tę książkę czyta się tak jakby się nawijało nitkę na szpulkę. Bez oddechu... a przecież to tylko zwykła historia o zwykłej dziewczynie. O zwykłej kobiecie. Kristina Sandberg miała ambitny zamiar, chyba napisać coś w rodzaju, przepraszam za patos, biblii feminizmu, przedstawiając życie kobiety, takiej everywomen. Miłość, niechciana ciąża, wymuszone małżeństwo, urodzenie...