Kilka dni temu skończyłem czytać książkę Adriana Grzegorzewskiego „Czas Burzy”. Jednak potrzebowałem paru dni na przemyślenia nim zdecydowałem się o niej napisać.
Wynika to z tego, że udało się autorowi wzbudzić we mnie na tyle silne emocje w końcówce książki, że uznałem ten dystans za potrzebny .
Nie czytałem wcześniejszej książki autora „Czas tęsknoty” a jak wynika z okładki „Czas Burzy” jest kontynuacją tej pierwszej. Nie wpłynęło to jednak w żaden sposób na to, że wciągnąłem się mocno w losy bohaterów.
Interesuję się mocno historią Polski i często czytam naukowe pozycje o polskiej historii lub oglądam różne dyskusje na jej temat.
Autor „Czasu Burzy” potrafił przeprowadzić mnie przez te zdarzenia historyczne, które znałem dzięki historykom, w sposób taki jak bym patrzył na te wydarzenia oczami ich uczestników.
Jest więc w tej powieści miejsce na bolesne wydarzenia w historii Polski w okresie II wojny światowej: są tragiczne wydarzenia na Wołyniu, walki żołnierzy AK o wyzwolenie Wilna i ich los w obliczu nadchodzącej ze wschodu armii czerwonej. Powstanie Warszawskie również staje się częścią losów bohaterów powieści tak jak i życie polskiej emigracji w Anglii, dla której nie ma miejsca w Polsce Ludowej.
Bohaterowie powieści – Marta, Piotr, Swieta, Witalij i inni – idą przez te wydarzenia zbierając w swoje losy – losy, wielu ludzi, którym przyszło iść przez życie w tamtych jakże trudnych czasach.
Zdarzenia narzucone przez wojnę determinowały ich wybory życiowe, wymagały od nich więcej niż czas pokoju.
Adrian Grzegorzewski ukazuje bohaterów pełnych uczuć, spragnionych miłości, wolności, pokoju, których życie wciąż łamie wojna. Muszą ciągle walczyć o siebie, siebie wzajemnie, o ludzi wokół.
Postacie w książce odczuwałem bardzo realnie i czasem czułem jakbym czytał nie powieść a wspomnienia uczestników zdarzeń przeszłości. Autorowi dobrze udało się w mojej ocenie przedstawić atmosferę tamtych dni i to jakie uczucia mogli nieść w sobie ludzie.
Ważnym aspektem tej książki jest również to jak wojna wpisała się w jej uczestników, jak mocno zostają takie zdarzenia w ludziach już po wojnie. To wszystko wiedziałem, ale powieść jeszcze raz dała do myślenia na tą kwestię.
Właśnie to jak umiejętnie Adrian Grzegorzewski przeniósł na swoich bohaterów emocje ludzi, którzy mogli uczestniczyć w wydarzeniach wojennych jest największym atutem tej książki. Przy czym również widać, że autor starannie dobierał wydarzenia historyczne, z których tworzył tło dla swojej narracji. Dzięki tej staranności można również dowiedzieć się o zdarzeniach w miejscach o jakich nie wszyscy z nas wiedzą (Kolonia Wileńska), zwłaszcza jak ktoś nie interesuje się historią.
Na koniec jeszcze jedna refleksja. Uważam, że powieść można szczególnie zadedykować młodym ludziom, których zwykła historia nudzi, a ta powieść dzięki bagażowi emocji pozwoli lepiej zrozumieć co przeżywali ludzie w czasie wojny, jak ona na nich wpływała, jak śmierć człowieka stawała się codziennością.
Z ciekawością sięgnę po kolejną książkę Adriana Grzegorzewskiego.

Kilka dni temu skończyłem czytać książkę Adriana Grzegorzewskiego „Czas Burzy”. Jednak potrzebowałem paru dni na przemyślenia nim zdecydowałem się o niej napisać.
Wynika to z tego, że udało się autorowi wzbudzić we mnie na tyle silne emocje w końcówce książki, że uznałem ten dystans za potrzebny .
Nie czytałem wcześniejszej książki autora „Czas tęsknoty” a jak wynika z...