"Życie składa się z chwil, a pamięć ludzka jest jak pełna regałów biblioteka. Można do niej wejść i sięgnąć po obrazy i filmy, na których te chwile zostały uchwycone. Niektóre z nich wywołują uśmiech, inne salwy śmiechu, a przy kolejnych po raz setny czuje się ból i smak łez. O szczęściu człowieka zadecyduje zaś to, czy na tych półkach więcej będzie kolorów czy szarości."

Żałuję, że książka już się skończyła, że nie będzie dalszego ciągu, bo los przesądził już o wszystkim. Ale jednocześnie dziękuję, że to już koniec, bo zabrakłoby mi chyba emocji, jakie ta książka wzbudziła we mnie. Skończyłam ją po północy i cały czas pod powiekami podczas snu miałam obrazy i postaci z powieści.

Śmiem twierdzić, że Grzegorzewski wykonał wspaniałą robotę za wszystkich historyków, również tych, którzy piszą podręczniki. Ta książka wciąga od pierwszych stron, bo jest prawdziwa do bólu, bo pokazuje okrutny i przerażający świat wojny taki, jaki był naprawdę, z ludzkimi emocjami, odczuciami, gdzie obok nienawiści, zemsty, walki jest też miłość, tęsknota, nadzieja, gdzie ten, kto uchodzi za wroga, okazuje się być w tym piekle człowiekiem. Wraz z jej bohaterami jesteśmy w okupowanej Warszawie, gdzie Piotr odnajduje Swietę, powracamy na Ukrainę, gdzie oddziały AK walczą z wrogami, uczestniczymy w walkach o Wilno, by potem walczyć w Powstaniu Warszawskim; a wszędzie jest ból, strach, śmierć, desperacja, szaleńcza odwaga i ... wciąż nadzieja.
Autor obok fikcyjnych bohaterów wprowadził do powieści wiele autentycznych postaci, jak rotmistrz Witold Pilecki, porucznik Jerzy Gawin "Słoń", dowódca kompanii "Rudy" batalionu "Zośka" - porucznik Andrzej Romocki "Morro", Bronisław Pietraszewicz "Lot", dowodzący akcją likwidacji Kutschery, kata Warszawy.

Książka przepięknie napisana, w sposób bardzo emocjonalny, chwytająca za serce, a czyta się ją jednym tchem, z duszą na ramieniu. Nie da się jej opisać w kilku słowach - ją TRZEBA PO PROSTU PRZECZYTAĆ.

"Życie składa się z chwil, a pamięć ludzka jest jak pełna regałów biblioteka. Można do niej wejść i sięgnąć po obrazy i filmy, na których te chwile zostały uchwycone. Niektóre z nich wywołują uśmiech, inne salwy śmiechu, a przy kolejnych po raz setny czuje się ból i smak łez. O szczęściu człowieka zadecyduje zaś to, czy na tych półkach więcej będzie kolorów czy szarości."...