Doskonałą "Wiosną" Karl Ove Knausgard rozbudził mój czytelniczy apetyt na "Lato". Tymczasem "Lato" to najsłabsza, moim zdaniem, część cyklu "Cztery pory roku". Czytałam go zgodnie z naturalnym rytmem pór roku, chcąc lepiej poczuć atmosferę kolejnych książek, odnieść ją do tego, co akurat dzieje się wokół mnie. Ale lektura ostatniej z nich zajęła mi aż dwa wakacyjne miesiące.

Najmłodsza córka autora stopniowo rośnie, zaś Knausgard w dalszym ciągu pisze hymn ku czci rodzicielstwa. Przeplata krótkie eseje, objaśniające córce różnorakie zjawiska, podobnie, jak w "Jesieni" i "Zimie", z fragmentami własnego dziennika. Jest w jego opowieści, niekiedy męcząca, ogromna pieczołowitość i szczegółowość relacji. Jest, jak i w poprzednich częściach, skandynawska prostota i szokująca czasami bezpośredniość, także w zakresie spraw najintymniejszych (trudno uznać szczegółowy opis badania proktologicznego za literacki standard). Jednocześnie autor nie obawia się pokazać swojej niedoskonałej twarzy, uczciwie przyznając, że niekiedy zawodzi jako ojciec. Nie lukruje swojego ojcostwa, przywołując zdarzenia, którymi trudno się szczycić. Jest w tym bardzo szczery i ludzki, co stanowi niewątpliwy atut książki.

Zainteresowała mnie również i mocno wciągnęła opisana przez autora historia miłości Norweżki i hitlerowskiego żołnierza, zaś sposób wprowadzenia do tekstu narracji kobiety stanowi ciekawy zabieg literacki. Jednocześnie jest to opowieść dość luźno związana treściowo z resztą książki i raczej dobry materiał na odrębną, rozbudowaną powieść.

"Lato", przy wszystkich swoich zaletach, jest jednak książką dość chaotyczną i nierówno napisaną. O ile historia miłości mieszkanki okupowanego kraju i żołnierza okupanta wciąga, o tyle niektóre fragmenty dziennika rażą dłużyznami, zaś eseje zdają się być wplecione nieco na siłę. Chwilami zdaje się, jakby autorowi skończyły się pomysły i wrzucał do książki bez zbytniego przemyślenia wszystko, po to jedynie, by zapełnić miejsce.

Dlatego "Lato" czytało mi się wyjątkowo długo i dość trudno. Zmęczyła mnie niespójność książki, zaś niektóre fragmenty wyraźnie znudziły.
Za to ilustracje - obrazy, jak zwykle piękne i jak zwykle adekwatne do pory roku.

Doskonałą "Wiosną" Karl Ove Knausgard rozbudził mój czytelniczy apetyt na "Lato". Tymczasem "Lato" to najsłabsza, moim zdaniem, część cyklu "Cztery pory roku". Czytałam go zgodnie z naturalnym rytmem pór roku, chcąc lepiej poczuć atmosferę kolejnych książek, odnieść ją do tego, co akurat dzieje się wokół mnie. Ale lektura ostatniej z nich zajęła mi aż dwa wakacyjne...