Problem z tą książką był jeden. Sięgając po nią nie pamiętałam za wiele z poprzedniego tomu. Fakt, faktem, podobała mi się, i to bardzo, wiedziałam o co w niej chodziło, ale kompletnie nie pamiętałam co tam się działo, a tym bardziej jak się skończyło. A w zasadzie nie miałam ochoty na ponowne czytanie "Magonii". Zatem zaczęłam "Gniazdo".

I tym czego brakowało mi na początku, było swego rodzaju podsumowanie i przypomnienie pierwszego tomu. Wystarczyłyby dwie strony tekstu, by czytelnik był świadom tego, na czym stoi. Niestety czegoś takiego nie było. Trzeba było radzić sobie samemu. Cóż, zaczęłam czytanie historii. Czy było łatwo? Nie do końca. Ale to chyba oczywiste ze zrozumiałych powodów.

Po jakimś czasie w końcu odnalazłam się w tej historii i przypomniałam sobie co tak bardzo podobało mi się w "Magonii". A był to niewątpliwie klimat i magia jaką była wypełniona ta książka. Nie sposób oderwać się od niej, kiedy już wszystko dobrze się rozkręci. Całość wprost emanuje tym co najlepsze w książce może być. Często spotykam się z porównaniem, iż styl jest tu podobny do Johna Greena. Cóż, według mnie nie. Choć miałam okazje poznać wszystkie jego książki i nijak mi oba style do siebie pasują. Pani Headley prezentuje zdecydowanie poziom wyższy niż "Gwiazd naszych wina" czy też "Szukając alaski".

Nie pamiętam czy zwróciłam na to uwagę w przypadku poprzedniego tomu, ale w tym z pewnością przeważają mądre sentencje. Istotne cytaty i myśli skłaniają do refleksji, zatem książką służy nie tylko rozrywce i naszej uciesze, ale i uciesze umysłu. A co więcej przedstawione jest to językiem łatwym i przystępnym dla młodych osób.

Bohaterowie, jak to zwykle w takich sytuacjach bywa, rozwijają się, wzbogacają o nowe emocje i doświadczenia czy też zmieniają swoje podejście do pewnych spraw. Nadal uważam ich za dobrze wykreowanych i przedstawionych, aczkolwiek uważam, że autorka w tej części mogła bardziej postawić na otwarcie ich oraz ich charakterów przed czytelnikiem.

Jednym słowem, jest to dobra kontynuacja, która potrafi zainteresować, a przede wszystkim, zachęca do kontynuowania przygody z Azą. Poza tym ta cudowna okładka! Czy można przejść obok niej obojętnie? Z pewnością nie!

Problem z tą książką był jeden. Sięgając po nią nie pamiętałam za wiele z poprzedniego tomu. Fakt, faktem, podobała mi się, i to bardzo, wiedziałam o co w niej chodziło, ale kompletnie nie pamiętałam co tam się działo, a tym bardziej jak się skończyło. A w zasadzie nie miałam ochoty na ponowne czytanie "Magonii". Zatem zaczęłam "Gniazdo".

I tym czego brakowało mi na...