„-Sądzę… Sądzę, że jesteśmy sobie przeznaczeni, AK. Mieliśmy się odnaleźć po to, żeby razem uciec z piekła (…) Myślę, że nie ma szybkich rozwiązań i nic nie uśmierzy naszego bólu jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Moim zdaniem musimy znieść ten ból, żeby ruszyć naprzód. I uważam, że Bóg – czy jakaś inna moc – skrzyżował nasze drogi, abyśmy mogli uleczyć się nawzajem. Uleczyć się nawzajem, tak jak inny by nie potrafił.”

Phebe wychowywała się całe życie w Zakonie Dawida. To właśnie tam nauczono ją jak uwodzić mężczyzn, a tym samym pozyskiwać nowych członków Zakonu. Niespodziewanie zostaje ona podarowana w prezencie Meisterowi, który jest przywódcą Bractwa Aryjskiego. Dziewczyna jest gwałcona, bita i szprycowana heroiną.
Xavier „AK” Heyes zanim został członkiem gangu motocyklowego, przeszedł szkolenie wojskowe i był znakomitym snajperem. Nie ma problemu z tym, aby kogoś zabić – mając na koncie ponad 130 śmiertelnych trafień nie poznał smaku strachu.
Kiedy Ky – wiceprezes Katów postanowił odbić z rąk Bractwa szwagierkę, AK postanawia mu pomóc. Niestety - po uwolnieniu Phebe, powracają do niego demony przeszłości. Oboje pragną zapomnieć o przeszłości i zakopać głęboko wspomnienia, które są bolesne. Tylko czy po tym co przeszli jest to w ogóle możliwe?

Niektórzy mogą być przekonani, że powielanie schematów w każdej książce nie może przynieść niczego dobrego, że nie ma możliwości aby książka mogła nas zaciekawić na tyle, aby przeczytać ją do końca, bo przecież ile razy można czytać to samo… Tylko, że w przypadku tej autorki mogę zagwarantować, że nie ma tu miejsca na nudę, nawet jeśli jest to 5. część z serii, a każda jedna wydaje się podobna. Po przeczytaniu poprzednich książek naprawdę myślałam, że będę przygotowana na to, co Tillie Cole przygotowała. Bardzo się jednak myliłam. Po raz kolejny autorka zaserwowała mi mega emocjonalny rollercoaster. Zarówno historia Phebe jak i historia AK, ich przeszłość, to przez co przeszli było bolesne i uderzyło we mnie tak mocno, że nie byłam pewna czy będę w stanie doczytać książkę do końca. Tillie Cole mistrzowsko radzi sobie z opisami, które są tak realistycznie żywe, że mamy wrażenie jakbyśmy to my byli na miejscu bohaterów i przeżywali to co oni. Płaczemy razem z nimi, denerwujemy się razem z nimi, w końcu śmiejemy się i kochamy razem z nimi. Mimo mrocznego i naprawdę ciężkiego tematu jaki porusza w swoich książkach, daje nam światełko nadziei na to że pomimo tego, jak źle może być, jest szansa na szczęście i miłość. Pokazuje, że kiedy tylko trafimy na odpowiednią osobę, to ręka w rękę, wzajemnie się okrywając i wspierając, będziemy w stanie poradzić sobie z przeszłością która nas dręczy i która ma wpływ na nasze dalsze życie. Z każdą książką autorka coraz bardziej mnie od siebie uzależnia i zdecydowanie mam ochotę na więcej, a po każdą kolejną książkę sięgam z przyjemnością.

„-Sądzę… Sądzę, że jesteśmy sobie przeznaczeni, AK. Mieliśmy się odnaleźć po to, żeby razem uciec z piekła (…) Myślę, że nie ma szybkich rozwiązań i nic nie uśmierzy naszego bólu jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Moim zdaniem musimy znieść ten ból, żeby ruszyć naprzód. I uważam, że Bóg – czy jakaś inna moc – skrzyżował nasze drogi, abyśmy mogli uleczyć się...