http://szatanwodkaksiazki.blogspot.com/2017/12/czarownica.html

Gdy społeczeństwem wstrząsa straszna zbrodnia, ludzie chcą znaleźć winnego, który poniesie karę. To ich uspokaja, daje poczucie bezpieczeństwa. Czasem jednak chcą tego aż za bardzo.
Łatwo jest osądzać. Trudniej jest obalić to, w co wszyscy uwierzyli.

Pewnego spokojnego ciepłego dnia ginie czteroletnia dziewczynka, która była tego dnia pod opieką dwóch starszych dziewczyn: Marii i Helen. Nastolatki przyznają się do morderstwa i choć później odwołują swoje zeznania to zostają uznane za morderczynie. Przez sąd, ale przede wszystkim przez społeczeństwo.
Od tamtej chwili muszą żyć z piętnem. Jedna z nich wyrusza w świat i wykorzystuje swoją historię do rozwoju kariery aktorskiej, druga zamieszkuje w Fjällbace, gdzie każdego dnia pokutuje za zbrodnie, której, jak sama mówi, nie popełniła.
Trzydzieści lat później z farmy nieopodal Fjällbacki znów ginie czteroletnia dziewczynka. Wszystko wydaje się tak podobne. Czy i morderca był ten sam? Czy ma to związek z tym, że Marie, jedna z nastolatek oskarżonych o morderstwo, wraca właśnie po latach do Fjällbacki, by kręcić film o Ingrid Bergman? Czy Marie i Helen znów zabiły?
Ludzie z łatwością wskazują sprawców. Obwiniają mieszkańców znajdującego się w okolicy ośrodka dla uchodźców z Syrii. Obcy są idealnym kozłem ofiarnym. Społeczność Fjällbacki jest pewna, kto skrzywdził małą Linnee, ale Patrik Hedström i jego koledzy z komisariatu w Tanumshede nie są tego tak pewni. Sprawa jest bardziej skomplikowana, niż się ludziom wydaje, to jest jedyne, czego można być pewnym.

Ale tak łatwo jest oceniać, sądzić i wskazywać winnych. To jak polowanie na czarownice. Obwiniamy kogoś, by czuć się bezpiecznie, by umniejszyć własne przewinienia, by czuć, że panuje porządek.
Zapominamy jednak o tym, że wtedy prawdziwy sprawca pozostaje na wolności.

Camilla Läckberg znów zabiera nas do malowniczej i pełnej zbrodni szwedzkiej prowincji. Oczywiście pełna zbrodni jest ona raczej tylko w powieściach Läckberg i jest to dość częsty i zrozumiały zarzut wobec pisarki. Ale uzmysłówmy sobie, że nie intrygowała by nas tak samo saga kryminalna, której akcja działa by się co i rusz w innej części Szwecji, czy w ogóle świata. Fjällbacka jest nam już dobrze znana i właściwie po tylu tomach sagi czujemy się tam już niemal jak w domu. Musimy więc przymknąć oko na to, że jest ona swoistym Szwedzkim Sandomierzem (miasteczkiem z pewnego polskiego serialu, które według scenarzystów miało bodajże większą ilość zbrodni niż mieszkańców).
Spotykamy się znów z Eriką Falck i Patrikiem Hedströmem, a także całą resztą dobrze nam już znanych postaci z Fjällbacki. Samo to sprawia, że chce się czytać tę powieść. Uważam, że "Sagę o Fjällbace" trzeba czytać po kolei, nie można po prostu sięgnąć po któryś tom ze środka, to psuje całą przyjemność z czytania. Nie wyobrażam sobie więc, że ktoś, kto nie czytał żadnej części zastanawia się nad "Czarownicą". Takim osobom polecam zabrać się za "Księżniczkę z Lodu". "Saga o Fjällbace" to ścisła całość. I chociaż każdy tom opowiada o innym dochodzeniu, to jednak losy głównych bohaterów, które toczą się we wszystkich tomach, są u Läckberg na tyle ważne, że nie można czytać tomów sagi oddzielnie i zrozumieć z nich wszystko. Czasem dalsze losy Anny, Martina Mollina, Melberga czy innych frapują nas bardziej niż toczące się postępowanie w sprawie zbrodni.

"Czarownica" wydaje mi się jedną z lepszych książek w sadze. Na pewno jest dużo lepsza niż jej poprzedniczka. Właściwie to ciężko mi powiedzieć, dlaczego "Pogromca lwów" nie przypadł mi do gustu, jest to chyba bardzo subiektywne odczucie, ale uważam, że nie miał on tej iskry co inne tomy. "Czarownica" zdecydowanie ma iskrę. No i zaskakujące zakończenie. O ile w poprzedniej części właściwie od razu można było wytypować morderce o tyle w dziesiątym tomie nie mogłam na to wpaść zupełnie. Poza tym jest tyle innych wątków, które rozpraszają naszą uwagę i trzymają nas w niepewności, że "Czarownicę" czyta się naprawdę z zapartym tchem.

Oczywiście moja ocena jest trochę szyta na miarę Läckberg, bo jeśli miałabym ocenić jej książki w porównaniu z innymi kryminałami to będzie to ocena raczej średnia. Może się to wydawać dziwne, bo przyznaję też, że jestem fanką autorki. Ale to, że lubię czyjeś książki, nie znaczy, że jestem ślepa na mankamenty.
Dziesiąty tom "Sagi o Fjällbace" obfituje w typowe dla Läckberg mankamenty w stopniu, powiedziałabym, średnim. Oczywiście Erika Falck swoim intelektem, z którym powinna już dawno sama zostać szefem policji, jak zwykle irytująco wtrąca się w prowadzone dochodzenie. Chociaż, muszę przyznać, w tym tomie nie robi tego aż tak natarczywie jak w poprzednich i właściwie tylko za wyraźną zgodą, czy wręcz prośbą ze strony policji. Tak więc wskaźnik irytującej Eriki jest w tym tomie raczej niski.
Wysoki jest za to wskaźnik przerysowania postaci Melberga. Mnie osobiście nudzi już to jak jego osoba ciągle utrudnia dochodzenia z zamiarem zrobienia wszystkiego po swojemu. O ile dotychczas Melberg był pocieszny o tyle w "Czarownicy" jest już po prostu nudny. Wątek z uchodźcami jest jak dla mnie trochę naiwny. Wiem, że Läckberg chciała swoją książką pokazać ludziom, że zbyt łatwo oceniają obcych negatywnie i w ogóle wykazała się odwagą za poruszenie tego tematu, ale jak dla mnie był on lekko naiwny. Wiem, że Läckberg potrafi być dużo bardziej relatywna, tutaj się o to nie pokusiła.
No oczywiście są też stałe wątki w postaci wścibskiej, ale dobrodusznej teściowej, dzieci i kwestii wychowania oraz ciąż (właściwe to od kilku tomów chyba ciągle ktoś jest w ciąży).

Läckberg jest zdecydowanie w dobrej formie, może nie tak dobrej jak przy pierwszych trzech tomach, ale na pewno w lepszej niż przy ostatniej książce. Osobiście będę z zapartym tchem czekała na ciąg dalszy. Mam nadzieję, że już niedługo Läckberg poczęstuje nas jedenastym tomem, no i było by miło, gdyby w Fjällbace przestały ginąć niemal wyłącznie dzieci i kobiety.

http://szatanwodkaksiazki.blogspot.com/2017/12/czarownica.html

Gdy społeczeństwem wstrząsa straszna zbrodnia, ludzie chcą znaleźć winnego, który poniesie karę. To ich uspokaja, daje poczucie bezpieczeństwa. Czasem jednak chcą tego aż za bardzo.
Łatwo jest osądzać. Trudniej jest obalić to, w co wszyscy uwierzyli.

Pewnego spokojnego ciepłego dnia ginie czteroletnia...