,,A potem poszli pod Kolumnę i spędzili razem jeszcze kilka milczących minut. Słuchali, jak płynie rzeka, drążąc powierzchnię Ziemi, tak jak ludzie drążą ślady w swoich sercach."

Raz na jakiś czas przytrafiają mi się książki, których w żaden sposób nie jestem w stanie pojąć, w których mogę się przejrzeć jak w lustrze, którym mogę bezgranicznie zaufać. ,,Król Węży" jest jedną z nich.

Powieść opowiada o trójce przyjaciół, na pozór zwyczajnej grupce ludzi, którzy wychowują się w zapyziałej mieścinie, pośród zupełnie przeciętnych ludzi. Wydawać by się mogło, że jedyne, co mogą w takiej sytuacji zrobić, to zaczekać na lepszy moment; wpuścić do serca światło przyszłości i nie wypuszczać dotąd, aż nadarzy się okazja, aby najzwyczajniej w świecie uciec w większe, być może lepsze życie. Tak też myślą o sobie Travis, Lydia oraz Dill; jako o przyszłych uciekinierach, którym przyszłość oferuje mnóstwo dróg. Jednakże, jak pokazuje Jeff Zentner, nie wszystko zawsze układa się tak, jak tego oczekujemy...

Ludzie, z którymi spotkacie się w tej książce są niezwykle, niespotykanie wręcz autentyczni; podczas czytania czułam się tak, jakbym rozmawiała z siedzącą obok mnie dziewczyną z sąsiedztwa, która w dodatku świetnie mnie rozumie. Autor trafił w dziesiątkę, kreując swoich bohaterów-wprost nie da się ich nie pokochać. I tak przez całe trzysta pięćdziesiąt jeden stron; przeżywasz z nimi każdą chwilę, razem płaczesz, często śmiejesz się; masz po prostu wrażenie, że tacy ludzie i ich historie mogą istnieć gdzieś tam w świecie, a ich sytuacje życiowe, tudzież problemy wcale nie odbiegają od tego, z czym my borykamy się na co dzień. Mam ogromny sentyment do Lydii, Travisa i Dilla, doprawdy nieczęsto żegnam bohaterów z tak wielkim trudem.

Jako nastolatka, mogę z czystym sumieniem polecić tę książkę każdemu z moich rówieśników, głównie dlatego, że znajdujemy w niej sytuacje, problemy, przeżycia i ludzi, z którymi bardzo łatwo się utożsamić. W dodatku język, którym pisana jest lektura sprawia, że stapiamy się z każdym słowem, nie czujemy upływu czasu i stron. A przesłanie, które pozostawia po sobie ,,Król Węży" prowokuje do nowych, czasem niewygodnych rozmyślań, które dają okazję do wyciągnięcia mądrych wniosków z tego, jak chcemy żyć, jaką drogę obrać, jak przezwyciężyć strach przed ogromnym, bezlitosnym światem. O takich rzeczach nie mówi się w szkołach, nie uczą o tym w podręczniku. Jak dla mnie lektura obowiązkowa.

,,A potem poszli pod Kolumnę i spędzili razem jeszcze kilka milczących minut. Słuchali, jak płynie rzeka, drążąc powierzchnię Ziemi, tak jak ludzie drążą ślady w swoich sercach."

Raz na jakiś czas przytrafiają mi się książki, których w żaden sposób nie jestem w stanie pojąć, w których mogę się przejrzeć jak w lustrze, którym mogę bezgranicznie zaufać. ,,Król Węży"...