"Malwina" jest pierwszym romansem psychologicznym w dodatku napisanym przez kobietę!
Autorka miała ogromnego pecha w szczęściu i miłości gdyż mąż, za którego ją wydano okazał się sprzyjać Prusom a nie Polsce i zdradził, w dodatku odebrał jej syna, którego wychował na wroga i który to syn doprowadził do upadku i splądrowania rodzinnych Puław. Wirtemberska była subtelną, inteligentną i wyciszoną kobietą. Nic dziwnego, że "miłość" tak nieosiągalna stała się motywem przewodnim jej książki, która w jej czasach zyskała ogromną popularność. Niezwykły był w ogóle sam fakt, że zaczytywano się w czymś co stworzyła kobieta! Czytywano Malwinę w błękitnym salonie Wirtemberskiej, nawet z podziałem na role.

Nie wiem czy jest to kwestią, że już się trochę oczytałam w języku oświecenia, ale czytanie "Malwiny" przychodziło mi gładko i płynnie już od pierwszej strony. Jak dla mnie jest to nie taka książka, którą się męczy byle tylko przeczytać, ale właśnie samoistnie "wchodzi". Owszem realia są nam trochę obce, odmienne ideały i sposób rozmów jakże wylewny niekiedy... Ale to było jak dla mnie tylko smaczkiem ubarwiającym fabułę. Sama fabuła, która dzieje się w czasie mniej więcej roku jest zgrabną intrygą splotów wydarzeń, które sprytnie się ze sobą wiążą. Nie jest trudne przewidzieć jej końca i nie trudno rozpracować węzły historii. Od razu wiadomo kogo Malwina pokocha i tu nie znajdziemy wielkiego zaskoczenia. Takie motywy już się pojawiły współcześnie w filmografii itp. (dla zorientowanych mogę dorzucić, że fabuła przypomina trochę akcje z niektórych serii anime). Najważniejsze jest jednak to jak jest prowadzona narracja i jak są opisywane emocje Malwiny, która ze względu na różne pobudki wyczuwa, że "coś jest nie tak". nie jest heroiną, którą mogą zwieść pozory. Ufa swemu sercu, które jest w zasadzie już zdeterminowane ku konkretnej osobie i nawet wątpliwości i przekonywania innych tego nie zmieniają. Wspomniałam o narracji. Było to ciekawe doświadczenie gdyż narratorka często pojawiała się osobiście i komentowała zdarzenia, oceniała i wyjawiała czytelnikowi to co wie rzekomo z osobistej znajomości z "Malwiną" choć jej osoba nie została wcale przedstawiona ani nie pojawia się w powieści jako osoba. W dodatku narratorka przyznaje się do rzeczy których nie wie! Oto narrator niewszystkowiedzący. :) jak dla mnie nietypowe zagranie w powieści. Podobała mi się taka odmiana. Jakby autorka opowiadała o dziejach swojej bohaterki, która w pewien sposób żyła własnym życiem i miała własne, nie narzucone przez autorkę emocje.
Oczywiście były elementy fabuły, które trochę mnie bawiły: choroba którą leczy się pobytem w Warszawie, a spowodowana głębokim smuteczkiem. No i słynne omdlewanie... Ale spisuję to na przyciase gorsety. Zaraz, ale to tylko dla pań. A panowie? Eh sentymentalizm, kiedyś to mężczyźni byli jednak bardziej zniewieściali niż dziś pod pewnymi względami ^^.
Podsumowując porównałabym "Malwinę" do romansów Jane Austen, które darzę wielką estymą. Polecam ten romans osobom mającym w romansach szczególne upodobanie, a także zainteresowanym epoką, w przeciwnym razie trudno będzie docenić walorów tej powieści.

"Malwina" jest pierwszym romansem psychologicznym w dodatku napisanym przez kobietę!
Autorka miała ogromnego pecha w szczęściu i miłości gdyż mąż, za którego ją wydano okazał się sprzyjać Prusom a nie Polsce i zdradził, w dodatku odebrał jej syna, którego wychował na wroga i który to syn doprowadził do upadku i splądrowania rodzinnych Puław. Wirtemberska była subtelną,...