Ciekawa opowieść o perypetiach warszawiaków w czasie okupacji. Największą traumę przeżywali nie tylko ludzie, ale i zwierzęta. Książka dokumentuje losy rodziny Żabińskich, którzy opiekowali się warszawskim zoo. Zarówno dyrektor jak i jego żona matkowali wielu zwierzęcym maluchom, czy to piżmakom, czy to wydrom, czy bardziej egzotycznym zwierzętom. Przebieg działań wojennych zakłócał egzystencje rzadkich i cennych gatunków. Przedstawione są trudności, z którymi musieli zmagać się Żabińscy, heroicznie walcząc o przetrwanie powierzonych im zwierząt. Niestety niektóre decyzje hitlerowców dotykały zasad funkcjonowania zoo. W końcu wydano decyzję o likwidacji wielkich kotów jak i innych zwierząt stanowiących zagrożenie dla człowieka, np słoni i nosorożców. Opis upadającej stolicy nakłada się ze scenami gdy giną zwierzęta, nadając tragedii miasta podwójny wymiar. Poza tym miłośnicy zwierząt i opiekunowie cierpieli gdy okupanci urządzali w zoo polowania na dziką i grubą zwierzynę, eksterminując ponad połowę pogłowia. Na szczęście Żabińskim udało się przeszmuglować pozyskane w ten sposób mięso i rozdać je głodującym mieszkańcom.
Zoo było też przykrywką dla innej niebezpiecznej konspiracyjnej działalności. W myśl zasady że najciemniej jest pod latarnią, w miejscu tłumnie odwiedzanym dla rozrywki przez nazistów, kwitła pomoc Żydom. Około kilkadziesiąt osób skorzystało z gościnności pani Antoniny, zyskując szansę na drugie życie. Antonina stworzyła siatkę dobrych dusz, które przyjmowały żydów i pomagały im podczas okupacji. Zofia Kossak, Krahelska i Zofia Rudnicka prowadziły biuro Żegoty mając regularne wsparcie w opiekunach zoo.

Ciekawa opowieść o perypetiach warszawiaków w czasie okupacji. Największą traumę przeżywali nie tylko ludzie, ale i zwierzęta. Książka dokumentuje losy rodziny Żabińskich, którzy opiekowali się warszawskim zoo. Zarówno dyrektor jak i jego żona matkowali wielu zwierzęcym maluchom, czy to piżmakom, czy to wydrom, czy bardziej egzotycznym zwierzętom. Przebieg działań wojennych...