Wydawca i tłumacz chcieliby przekonać mnie, że skończona właśnie przeze mnie powieść jest "uznawana za najlepsze dzieło autora Folwarku zwierzęcego i Roku 1984", chyłkiem powołując się jeszcze na zdanie "wielu krytyków". Nawet szczególnie mnie to nie dziwi, bo ze szkoły wyniosłem podskórne przekonanie - bardzo trudne do wykorzenienia - że staroświecki krytyk literacki to taki ktoś, kto bardzo lubi, kiedy w książce praktycznie nic się nie dzieje, a jakiekolwiek znamiona akcji czy emocji z miejsca liczy jej na minus. Przez co chcę powiedzieć, że "Brak tchu" - choć nie jest złą literaturą w żadnej mierze - cierpi na syndrom powieści-o-facecie-snującym-się-bez-celu, która toczy się bezlitośnie powoli i koncentruje na anegdotach i wspominkach, nie zaś na konkretach. Jej przesłanie nie jest oczywiste i skondensowane jak w przypadku "Folwarku" i "Roku", bo i autor nie wbija nam tutaj niczego młotkiem do głowy, ale skłania do przemyśleń choćby nad naturą sentymentu i nieuchronnością wojny. W swojej szczegółowości i dopracowaniu jest to w sumie dzieło dość imponujące, mam z nim jednakże jeden zasadniczy problem - nie jestem sentymentalistą i przez to dramat bohatera zrobił na mnie wrażenie nie większe niż obserwowanie pod lupą mrowiska. Niby ciekawe, ale czuję tylko pustkę w środku.

PS. Wydawnictwo Bellona, choć z pozoru wydało książkę porządnie, przepuściło tu i ówdzie parę błędów interpunkcyjnych czy spapranych formatowań, a także jeden fascynujący błąd ortograficzny: "prorocze pierdułki". Najs.

Wydawca i tłumacz chcieliby przekonać mnie, że skończona właśnie przeze mnie powieść jest "uznawana za najlepsze dzieło autora Folwarku zwierzęcego i Roku 1984", chyłkiem powołując się jeszcze na zdanie "wielu krytyków". Nawet szczególnie mnie to nie dziwi, bo ze szkoły wyniosłem podskórne przekonanie - bardzo trudne do wykorzenienia - że staroświecki krytyk literacki to...