Rzetelnie odmalowany Poznań z przełomu wieków, jak zawsze u Kwiatkowskiej sporo historycznych faktów, ulubiony bohater (a właściwie dwóch, bo przecież jest Mateusz bohaterem tych powieści), porządna kryminalna zagadka, ale... Coś jest ze "Zgubną trucizną" nie tak. I wcale nie dlatego, że Kwiatkowska porzuciła szlacheckie dworki na rzecz wielkiego miasta. Przecież i akcja "Zobaczyć Sorrento..." nie toczyła się w podpoznańskim dworku, a od pierwszych zdań wiedziałam, że to Katarzyna Kwiatkowska. Tutaj coś mi nie pasowało; nie potrafiłam znaleźć się w środku powieści. Zabrakło też tej szczypty zgryźliwego humoru, do którego autorka już mnie przyzwyczaiła. Ale na mój brak zachwytu duży wpływ może mieć fakt, że czytałam "Zgubną truciznę" w samolocie, a tak się składa, że latać nienawidzę, więc zapewne niedostatecznie się skupiałam na czytaniu:-)Nadal jednak jest to bardzo dobra powieść, choćby z tego względu, że Kwiatkowska pisze pięknie po polsku. A wydawnictwo Znak - na szczęście dla nas, czytelników - nie oszczędza ani na redakcji, ani na korekcie, więc przy czytaniu nie grozi nam ból głowy i zębów. Ponadto są przypisy, mapki. Za edycję dałabym 10 gwiazdek.
Choć "Zgubna trucizna" nie zachwyciła mnie tak, jak poprzednie książki Katarzyny Kwiatkowskiej, już czekam na kolejne śledztwo Jana Morawskiego. I mógłby się wreszcie spotkać z Konstancją:-)

Rzetelnie odmalowany Poznań z przełomu wieków, jak zawsze u Kwiatkowskiej sporo historycznych faktów, ulubiony bohater (a właściwie dwóch, bo przecież jest Mateusz bohaterem tych powieści), porządna kryminalna zagadka, ale... Coś jest ze "Zgubną trucizną" nie tak. I wcale nie dlatego, że Kwiatkowska porzuciła szlacheckie dworki na rzecz wielkiego miasta. Przecież i akcja...