Tak kuriozalnej książki dawno nie czytałam (a mam za sobą kilka setek przeczytanych romansów historycznych różnej jakości). Rzadko zdarza się książka tak zła, że mam ochotę wypisać wady w punktach, bo tak mnie zirytowały; więc zaczynajmy:
1. Wprowadzenie postaci Jane Austen i Georga Brummela do tekstu - niesamowicie bawią mnie takie zabiegi, gdy postaci historyczne nie mają znaczenia dla fabuły, ale są wprowadzone, bo to niby dodaje autentyczności, co w zupełności nie sprawdza się w tym przypadku
2. Główną bohaterkę napastują po kolei 4 mężczyźni – no naprawdę? Nie można był jakiegoś innego dramatu wymyślić
3. Główna bohaterka mówi swojemu wujowi, że jest kochanką jakiegoś arystokraty, a on jej odpowiada, że super, bo to mężczyzna dla niej – czy muszę coś więcej dodawać?
4. Ten sam wuj opowiada Letycji, jak to jej matka będąc zaręczona z jej ojcem, przespała się z innym, bo chciała mu zrobić na złość – nawet w dzisiejszych, bardziej wyzwolonych czasach rzadko kto opowiada dzieciom takie historie na temat ich rodziców a co dopiero w rządzonym przez konwenanse świecie arystokracji brytyjskiej XIX wieku
5. Łzawe pojednanie z matką też nie wypada najszczęśliwiej pod względem logicznym
W całym tekście jest mnóstwo elementów, które niesamowicie irytują i sprawiają, że człowiek nie jest w stanie cieszyć się lekkością tekstu, charakterystyczną dla tego gatunku. Historia nie wciąga, nie przyspiesza serca, fabuła kuleje, a bohaterowie nudzą. To wszystko co mam w tym temacie do powiedzenia.

Tak kuriozalnej książki dawno nie czytałam (a mam za sobą kilka setek przeczytanych romansów historycznych różnej jakości). Rzadko zdarza się książka tak zła, że mam ochotę wypisać wady w punktach, bo tak mnie zirytowały; więc zaczynajmy:
1. Wprowadzenie postaci Jane Austen i Georga Brummela do tekstu - niesamowicie bawią mnie takie zabiegi, gdy postaci historyczne nie mają...