Juliet Landon

Tak kuriozalnej książki dawno nie czytałam (a mam za sobą kilka setek przeczytanych romansów historycznych różnej jakości). Rzadko zdarza się książka tak zła, że mam ochotę wypisać wady w punktach, bo tak mnie zirytowały; więc zaczynajmy: 1. Wprowadzenie postaci Jane Austen i Georga Brummela do tekstu - niesamowicie bawią mnie takie zabiegi, gdy postaci historyczne nie mają znaczenia dla fabuły, ale są wprowadzone, bo to niby dodaje autentyczności, co w zupełności nie sprawdza się w tym przypadku 2. Główną bohaterkę napastują po kolei 4 mężczyźni – no naprawdę? Nie można był jakiegoś innego dramatu wymyślić 3. Główna bohaterka mówi swojemu wujowi, że jest kochanką jakiegoś arystokraty, a on jej odpowiada, że super, bo to mężczyzna dla niej – czy muszę coś więcej dodawać? 4. Ten sam wuj opowiada Letycji, jak to jej matka będąc zaręczona z jej ojcem, przespała się z innym, bo chciała mu zrobić na złość – nawet w dzisiejszych, bardziej wyzwolonych czasach rzadko kto opowiada dzieciom takie historie na temat ich rodziców a co dopiero w rządzonym przez konwenanse świecie arystokracji brytyjskiej XIX wieku 5. Łzawe pojednanie z matką też nie wypada najszczęśliwiej pod względem logicznym W całym tekście jest mnóstwo elementów, które niesamowicie irytują i sprawiają, że człowiek nie jest w stanie cieszyć się lekkością tekstu, charakterystyczną dla tego gatunku. Historia nie wciąga, nie przyspiesza serca, fabuła kuleje, a bohaterowie nudzą. To wszystko co mam w tym temacie do powiedzenia.