Aleksander Dumas napisał "Damę Kameliową" w 1848r opierając się na historii kurtyzany, Marie Duplessis oraz romansu jaki się między nimi nawiązał. Narracja została podzielona pomiędzy dwie postaci: pierwszą, osobę 'z zewnątrz', która relacjonuje teraźniejszość oraz drugą, która była uczestnikiem opisywanych wydarzeń. Tak więc, w "Damie Kameliowej" historię miłości Małgorzaty i Armanda opowiada sam Duval, natomiast drugi, bezimienny narrator książki, relacjonuje nam rzeczywistość po owej miłosnej historii: licytację majątku kurtyzany, spotkanie z Armandem, jego stan emocjonalny na początku powieści oraz podczas późniejszych przerw w jego opowiadaniu.

Abstrahując jednak od budowy powieści, przyjrzyjmy się jej treści. Armand Duval zakochuje się w paryskiej kurtyzanie od pierwszego wejrzenia. Przyznaję, że dość trudno było mi uwierzyć w autentyczność tego uczucia, biorąc pod uwagę fakt, iż podczas ich pierwszego spotkania Małgorzata nie okazała mu niczego prócz nieuprzejmości a jego zachwyt sprowadzał się do wyrażania uznania dla jej urody. Owszem, była piękna, lecz czy do tego tylko sprowadza się miłość? Zdziwiło mnie również jak szybko Małgorzata uległa młodemu, niemajętnemu amantowi. Armand nie wzbudził niestety mojej sympatii. Główna postać, muszę to zaznaczyć, nie posiada w sobie prawie wcale animuszu, już od pierwszej sceny, w której się pojawia płacze, trzęsie się i załamuje ręce, co na dłuższą metę sprawia, iż staje się irytujący i zamiast współczuć bohaterowi, czytelnik czuje się raczej rozdrażniony. Dodatkową niechęć budzi jego egzaltacja i bezkrytyczność w stosunku do kochanki. Ten stan będzie mu niestety towarzyszył do końca powieści.

Małgorzata Gautier również mnie nie zachwyciła. Zadłużyła się pragnąc sukien, bali, teatru, by następnie ubolewać nad swoją zależnością od kochanków, którzy ją opłacają. Każdy czytelnik łatwo zauważy jak była rozrzutna i kapryśna. Jednak chcąc być sprawiedliwą muszę również zaznaczyć, iż zrehabilitowała się trochę w moich oczach, gdy postanowiła zerwać z dawnym życiem, sprzedać klejnoty by spłacić długi i zacząć nowe życie u boku Duvala. Ten krok z pewnością zasługuje na uznanie, tym bardziej, iż sama wzięła sprawy w swoje ręce, nie wymagając od kochanka pieniędzy.
Godne uwagi są końcowe rozdziały powieści, w których obserwujemy zmagania tytułowej bohaterki z samotnością i chorobą, która ostatecznie doprowadziła ją do śmierci. Dobrze odzwierciedlają one ból Małgorzaty, jej żal oraz tęsknotę za tym, co już nigdy miało nie powrócić. To właśnie te ostatnie sceny wzruszają czytelnika i sprawiają, że szczerze współczuje kurtyzanie.

"Dama Kameliowa" była jednak dla mnie rozczarowaniem. Po Dumasie spodziewałam się czegoś zdecydowanie lepszego niż bohater-mazgaja oraz rozkapryszona kurtyzana.

Podsumowując, "Dama Kameliowa" nie jest książką specjalnie dobrą, przynajmniej moim zdaniem, główni bohaterowie często drażnią czytelnika a styl nie budzi zachwytu. Przeczytałam, ponieważ chciałam poznać losy słynnej panny Gautier, nie wzbudziła ona jednak we mnie większego uznania.

Aleksander Dumas napisał "Damę Kameliową" w 1848r opierając się na historii kurtyzany, Marie Duplessis oraz romansu jaki się między nimi nawiązał. Narracja została podzielona pomiędzy dwie postaci: pierwszą, osobę 'z zewnątrz', która relacjonuje teraźniejszość oraz drugą, która była uczestnikiem opisywanych wydarzeń. Tak więc, w "Damie Kameliowej" historię miłości...