Mija parę dni odkąd zamknęłam ten komiks, a on dalej uporczywie we mnie siedzi. Ta genialna, bura, mroczna grafika pana Jacka i te boleśnie prawdziwe, bez ogródek rzucane nam w duszę sceny z życia pani Wandy.

Memuar. Nie jednej i nie jednego z nas. Jak mnie bolał, jak mnie drażnił, jak szarpał - każdy autentyczny obraz niesprawiedliwości. Ponieważ pani Wanda rozprawia się tutaj ze samą sobą i swoją przeszłością. Ktoś może zapytać, podobnie jak jej matka, po co ujawniać stare brudy? Jeśli ma to wyglądać i być nakreślone taką kreską i takimi słowami, to ja bardzo proszę więcej takich komiksów. Choc określenie "powieści graficznej" pasuje mi to o wiele bardziej. Bo oto czytamy, ale też widzimy, te dzikie meandry trudnego dorastania w dysfunkcjonalnej rodzinie PRLu i odczuwamy je intensywnie z powodu ich autentyczności i wiernego odwzorowania w postaci ilustracji pana Jacka.

Ja czułam każdy zły dotyk, utożsamiałam się z tymi samymi postaciami z książek, razem z nią opiekowałam się rodzeństwem i starałam się być wzorową uczennicą pośród niesnasek rodzinnego domu zamkniętego na cztery spusty. Trzask, prast, chlupot traum odbijający się od ścian duszy czytelnika.

Pani Wando ja proszę więcej owoców Pani wyobraźni, czy to w formie kolejnego memuaru, czy może tym razem bujnej fikcji! Każdy powinien to dzieło mieć na półce!

Mija parę dni odkąd zamknęłam ten komiks, a on dalej uporczywie we mnie siedzi. Ta genialna, bura, mroczna grafika pana Jacka i te boleśnie prawdziwe, bez ogródek rzucane nam w duszę sceny z życia pani Wandy.

Memuar. Nie jednej i nie jednego z nas. Jak mnie bolał, jak mnie drażnił, jak szarpał - każdy autentyczny obraz niesprawiedliwości. Ponieważ pani Wanda rozprawia się...