Piszę na gorąco. Przed chwilą zakończyłam czytanie, ale już chcę się z wami podzielić wrażeniami. Małżeństwo Holly i Gerry’ego jest idealne. Kochają się, są ze sobą szczęśliwi, mają wielu oddanych przyjaciół. Do czasu gdy u mężczyzny lekarze wykrywają raka mózgu, a on umiera. Zostawia swojej żonie dziesięć listów, po jednym na miesiąc, w których radzi jak ma ona na nowo ułożyć sobie życie. Czy jej się to uda?
Niezwykle smutna, wzruszająca powieść, która daje jednak nadzieję, że potrzeba czasu, aby otrząsnąć się ze strasznych wydarzeń. Pokazuje, że istnieje prawdziwa miłość, która jest silniejsza niż śmierć. Porusza też problem przyjaźni. Prawdziwi przyjaciele nie odwracają się kiedy stracimy bliską nam osobę tylko dlatego, że nie wiedzą jak się mają zachować. Kilka razy płakałam podczas tej lektury.
Nie jest to romans, czy obyczajówka, coś pomiędzy. Z pewnością to książka nad którą należy się zastanowić i wyciągnąć z niej pewne wnioski. Najbardziej denerwuje mnie fakt, co zostało ukazane w tej książce, że inni ludzie jeszcze dołują i pogrążają w rozpaczy tą osobę, która zostaje. Gdy jest smutna i płacze, pocieszają i mówią, że nie powinna się smucić. Jeśli się śmieje krzywą na nią patrzą, bo przecież jeszcze nie wypada. Żałobę powinno się nosić w sercu. Znalazłam tutaj jednak jeszcze wiele zabawnych sytuacji, podczas, których śmiałam się w głos.
Bohaterowie zostali dobrze wykreowani. Zwłaszcza Holly, która przeżywa wiele rozterek i wątpliwości. Jej przyjaciółki i rodzina są niesamowici. Muszę jeszcze napisać, że jest to debiut autorki. Tak udanego chyba jeszcze dawno nie miałam okazji czytać. Ciekawe jak z pozostałymi jej książkami.

Piszę na gorąco. Przed chwilą zakończyłam czytanie, ale już chcę się z wami podzielić wrażeniami. Małżeństwo Holly i Gerry’ego jest idealne. Kochają się, są ze sobą szczęśliwi, mają wielu oddanych przyjaciół. Do czasu gdy u mężczyzny lekarze wykrywają raka mózgu, a on umiera. Zostawia swojej żonie dziesięć listów, po jednym na miesiąc, w których radzi jak ma ona na nowo...