Przyznam, że bardzo interesują mnie historie kobiet, które żyją w krajach, gdzie ich wartość jest niska. Powstała już niejedna autobiografia na ten temat, zarówno ze strony tych, które wyjechały, zauroczone chwilową miłością, jak i takich, które z góry zostały skazane na nieszczęśliwe małżeństwo oraz ciągłe upokorzenia. Chwytając w dłoń „Hinduską miłość” byłam świadoma, że ta historia różni się od dotychczas mi znanych, bowiem uboga dziewczyna wychodzi za maharadżę i jak wyczytałam w krótkim opisie – wiedzie szczęśliwe życie. Kolejną niespodzianką jest fakt, że podobno powieść jest napisana na podstawie faktów. I czego chcieć więcej?


Anita wywodzi się z biednej, hiszpańskiej rodziny. Aby wspomóc rodziców wraz z siostrą tańczy w madryckim kabarecie, gdzie zostaje dostrzeżona przez hinduskiego maharadżę Jagatjita, który od pierwszego wejrzenia zakochuje się w niej. Niebawem pada propozycja małżeństwa, a rodzice, którzy za zgodę na ślub otrzymują od władcy niemałe wynagrodzenie, nie kryją swojego szczęścia. Wzajemność w tym uczuciu jest nikła, jednak Anita postanawia stać się piątą żoną maharadży. Przeprowadza się do Indii, gdzie wiedzie spokojne życie, mając wszystko, czego tylko zapragnie. Staje się ulubienicą Jagatjita i z czasem również odwzajemnia jego miłość. Niestety, jej pochodzenia sprawia, że nie wszyscy uznają nadany jej tytuł, przez co jej pozycja nieraz nie jest brana pod uwagę. Z czasem związek Anity coraz bardziej rozpada się pod wpływem czasu, a ona sama staje się postacią nieszczęśliwą.


Musicie przyznać, że ogółem historia jest ciekawa. I powiem Wam, że jest, jednak styl pana Javiera Moro sprawił, że z trudem przebrnęłam przez to „dzieło” i czytałam je na raty, bo inaczej nie wiem, czy przeczytałabym tą książkę do końca. Wskazany autor sprawił, że kompletnie nie wiedziałam, czy czytam książkę dokumentarną czy też romans… wszystko zostało pomieszane. Pierwsze 300 stron było istną katorgą – opisano wiele spraw, które niestety zbyt wiele do czynienia z główną bohaterką nie miały i tylko sprawiły, że pogubiłam się w ciągłym monologu pisarza. Cały czas wszystko szło po myśli Anity, a jedynie od czasu do czasu wspomnienie zemsty pierwszej żony maharadży sprawiało, że odnalazłam się w tym potoku słów. A ostatnie 59 stron – akcja, akcja, akcja. Okazało się, że maharadża nie jest tym złym, a główna bohaterka, czyli innymi słowy – prawdziwa rzeczywistość bez ani krzty fikcji literackiej.


Natomiast muszę pochwalić kapitalną okładkę, która bardzo mi się podoba i kojarzy mi się ze stanem błogiej melancholii. Polubiłam również kilku bohaterów, których autor naprawdę dobrze zaprezentował. Należy również wziąć pod uwagę świetny opis uczuć Anity, sprawiający, że Javier Moro kapitalnie pokazał, iż Hiszpanka nie była jedynie żoną maharadży, ale też i kobietą. Zakończenie całkowicie mnie usatysfakcjonowało i sprawiło, że zrozumiałam postępowanie Anity.


Pomimo wszystko, nie potrafiłam zadomowić się w świecie opisanym przez Javiera Moro. Pomysł na powieść był kapitalny i ta „prawdziwa bajka” to naprawdę wspaniała historia. Szkoda tylko, że opisana tak, że czytelnik po trzydziestu stronach jest po prostu zmęczony. Brakowało mi w „Hinduskiej miłości” takiej siły, która ożywiłaby bohaterów oraz sprawiła, że przed oczami widziałabym te wspaniałe Indie, o których autor wspominał nieraz. Niestety, pomimo dobrej zapowiedzi, zawiodłam się na tej książce.

Przyznam, że bardzo interesują mnie historie kobiet, które żyją w krajach, gdzie ich wartość jest niska. Powstała już niejedna autobiografia na ten temat, zarówno ze strony tych, które wyjechały, zauroczone chwilową miłością, jak i takich, które z góry zostały skazane na nieszczęśliwe małżeństwo oraz ciągłe upokorzenia. Chwytając w dłoń „Hinduską miłość” byłam świadoma, że...