Początek powieści czytało mi się okrutnie nieprzyjemnie, choć paradoksalnie szybko. Ciąg dalszy Olivera, jakby czytelnik chciał się męczyć z tą postacią dalej, na początku jest przeintelektualizowanym komentarzem stanowiącym dziś, na szczęście dla dziełka, pewnym obyczajowym kompendium wiedzy o Nowym Jorku, głównie lat 60. Wiele aluzji było koniecznych do wytłumaczenia w przypisach, co irytowało na przykładzie powtórzonej informacji o Ivy League, tym razem nie tak dokładnie przedstawionej, ale to szczegół. Ogólnie ton wspomnianego Woody'ego Allena jest wyczuwalny wraz z rozwojem powieści, ale nie stanowi to dodatkowego atutu. Jako plus uważam próbę opisu stanu uczuć mężczyzny, bo to ewenement w literaturze, jednak pewne zawirowania, zwłaszcza w końcowej części lektury, były męczące. Dałabym ocenę wyżej za rozwiązanie z Jo Stein, które się zapowiadało, ale nie wyszło. Przede wszystkim miałam ochotę rzucić czymkolwiek w zasięgu rąk, gdy czytałam o tym, że kobieta powinna siedzieć w domu. Nowoczesna, pracująca (lata 60!!! i nic się nie zmieniło!) Marcie musiała mieć skazę na charakterze w postaci i to nie tylko w osobie byłego męża, któremu płaciła alimenty, ale musiała prowadzić tę fabrykę wyzysku. W sumie po części liczyłam, że to nie będzie partia dla tego idioty Olivera, ale nie spodziewałam się takiego stłamszenia biznesmenki. Jak można pisać o widokach na związek z odległą kuzynką? To mnie nigdy nie przekona. Pomijając takie rozwiązanie, najbardziej przeszkodził mi w lekturze język - jak można wyrażać się na kozetce (czyżby krytyka psychoanalityków, skoro psycholog był tylko głównie milczący, aczkolwiek jego pytania były trafne?) o kobiecie, dzięki której wychodzi się z marazmu wdowca, że to dziwka? Za nic nie przekona mnie nikt o tym, że wyrażenie "bitch" ma się nie odnosić obraźliwie w tym języku. A to określenie pada wielokrotnie pod adresem Marcie. Bo przecież rozwiedziona kobieta sukcesu nie może być pozytywną postacią, gdy posiada majątek większy od głównego bohatera. Bariera psychologiczna obejmuje problemy nie do pokonania i chory pracoholizm, bo przecież każda powinna chcieć mieć dzieci, chociaż u Baretta to się wyrażało jako zapełnienie pustki po Jenny niż prawdziwa chęć zostania ojcem. Nie rozumiem takiego światopoglądu i nie przyjmuję takiej rzeczywistości. Nie nadaję się do takiego podejścia w życiu.

Początek powieści czytało mi się okrutnie nieprzyjemnie, choć paradoksalnie szybko. Ciąg dalszy Olivera, jakby czytelnik chciał się męczyć z tą postacią dalej, na początku jest przeintelektualizowanym komentarzem stanowiącym dziś, na szczęście dla dziełka, pewnym obyczajowym kompendium wiedzy o Nowym Jorku, głównie lat 60. Wiele aluzji było koniecznych do wytłumaczenia w...