Druga część trylogii o Tatianie i Aleksandrze jest równie piękna jak część poprzednia. Może tempo i rozwój akcji jest nieco wolniejsze, ale napięcie jest stopniowane powoli co chyba wychodzi książce na dobre.
Narracja przedstawiona jest z 3 perspektyw: młodość Aleksandra, to co dzieje się z nim obecnie po wyjeździe Tatiany i sytuacja Tatiany w USA.
Książka pokazuje jak wiele można osiągnąć w imię miłości, pokazuje jak wiele jesteśmy w stanie zrobić dla ukochanej osoby.
Walorem powieści są retrospekcje części 1, dzięki nim bliższe są nam uczucia targające bohaterami. Dużo odniesień historycznych, które bardzo wzbogacają powieść.
Polecam wszystkim książkę o niezwykłej sile uczuć, wytrwałości w dążeniu do celu, historii, przyjaźni.

"Oboje spłonęli i odrodzili się z popiołów rozpaczy jeszcze szczęśliwsi, jeszcze bardziej namiętni. Oni, którzy ochrzcili się kiedyś w wodach Kamy, przeszli przez dolinę smutku, z ruin rozpaczy wydobyli miłość, którą tam schowali i po długiej podróży nareszcie odnaleźli drogę do domu"*
*str 542-543

Druga część trylogii o Tatianie i Aleksandrze jest równie piękna jak część poprzednia. Może tempo i rozwój akcji jest nieco wolniejsze, ale napięcie jest stopniowane powoli co chyba wychodzi książce na dobre.
Narracja przedstawiona jest z 3 perspektyw: młodość Aleksandra, to co dzieje się z nim obecnie po wyjeździe Tatiany i sytuacja Tatiany w USA.
Książka pokazuje jak...