Przez pierwsze kilkanaście (może nawet kilkadziesiąt) stron nie wiedziałam co się dzieje i bardzo mi się to nie podobało. Osobom, które czują podobnie mogę tylko poradzić by się nie zniechęcały, bo zawirowania w życiu bohaterów wciągają. Pod koniec czułam jakbym też należała do świętej ósemki (z tym, że ze mną to byłaby już dziewiątka:))
Historia nadzwyczajnej przyjaźni grupki zupełnie różnych osób. Są sobie bardzo oddani. Tym bardziej trudno mi zrozumieć dlaczego mają przed sobą tyle do ukrycia. Ale tacy już po prostu jesteśmy. Są rzeczy o których nie mówimy nawet najbliższym przyjaciołom.
Od razu pokochałam Bubę. Od razu też wiedziałam, że to ona jest chora, choć gdy Róża zaszła w ciążę, zaczęłam mieć wątpliwości. Od razu też pomyślałam, że Buba i Krzyś są dla siebie stworzeni. W końcu tak kłócić się mogą tylko naprawdę bliskie sobie osoby.
Buba jest klejem. To ona wpadła na pomysł jak skleić na nowo Piotra i Basię. To ona skleiła Różę i Sebastiana, zwracając jego uwagę na turystykę aborcyjną. To ona chciała skleić Julię i Romana, zanim oni sami się przypadkowo skleili. O Krzysiu już nie wspominam, bo wiadomo... Pokochałam ją i przez te wszystkie strony miałam tylko jedną myśl: Buba, żyj! Oni sobie bez ciebie nie poradzą!
I mam nadzieję, że historia tak się właśnie skończyła, bo inaczej sobie nie wyobrażam.

Przez pierwsze kilkanaście (może nawet kilkadziesiąt) stron nie wiedziałam co się dzieje i bardzo mi się to nie podobało. Osobom, które czują podobnie mogę tylko poradzić by się nie zniechęcały, bo zawirowania w życiu bohaterów wciągają. Pod koniec czułam jakbym też należała do świętej ósemki (z tym, że ze mną to byłaby już dziewiątka:))
Historia nadzwyczajnej przyjaźni...