O dramacie mam bardzo mieszane uczucia – z jednej strony niezaprzeczalnie błyskotliwie i cięty humor, jest tym, co dobre w komediach Shakespeare'a, z drugiej strony koniec, tytułowe poskromienie złośnicy jest upiorną przemocą i przyprawia mnie o dreszcze.
Wszyscy wiemy, że Katarzyna była nie do zniesienia, ale Petruchio w celu poskromienia jej charakteru głodzi ją i upokarza, zmusza do całkowitego posłuszeństwa, zmieniając swoje decyzje i ukrywając je udawaną troską o Katarzynę.
Jednak postać Petruchia jest moralnie wątpliwa, za to o dużo większy niesmak przyprawia postawa postaci ukazanych jako pozytywne – gdy widzą jak bardzo zmieniła się Katarzyna przyklaskują tylko tej całkowicie poddańczej postawie, a kobiety besztają ją jako zdrajczynię płci. Z mojej strony działania Katarzyny wyglądają na motywowane jedynie strachem, nie wie zupełnie, co zrobi jej nieprzewidywalny mąż.
I wtedy śmiech jakoś więźnie w gardle.

O dramacie mam bardzo mieszane uczucia – z jednej strony niezaprzeczalnie błyskotliwie i cięty humor, jest tym, co dobre w komediach Shakespeare'a, z drugiej strony koniec, tytułowe poskromienie złośnicy jest upiorną przemocą i przyprawia mnie o dreszcze.
Wszyscy wiemy, że Katarzyna była nie do zniesienia, ale Petruchio w celu poskromienia jej charakteru głodzi ją i...