Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka z niesamowitym potencjałem a skończyła się takim zawodem.
Po pierwsze jest niesamowicie napompowana. Nie wiem ile fizycznie zajmuje miejsca, ale mój audiobook trwał 15 godzin. Mam wrażenie, że połowę jej możnaby wywalić bez szkody dla fabuły która jest bardzo schematyczna.
Bohaterowie, mimo że są w wieku 20-30+ zachowują się jak strasznie angstujace nastolatki. Miałam wrażenie, że byli straszniejsze papierowi, jak takie roboty, które mają prowadzić do pewnych punktów fabularnych. O ile autorka skupiła dużo czasu i wysiłku na zarysowanie zmiany w relacji Leo i jego przyjaciela (nie mam zielonego pojęcia jak się pisze jego imię) to przy Leo i Clare było tego mało. Naprawdę trudno było zobaczyć tam tą nić porozumienia, o ktorej pisze autorka i moja opinia nie zmieniła się nawet po twiscie na końcu.
Rozdziały z punktu widzenia szczura też są strasznie napompowane i właściwie praktycznie niczego nie wnoszą i znów miałam wrażenie, że ta postać jest tam tylko i wyłącznie po to by jak ustawiony pionek odegrać swoją rolę w końcówce.
W dodatku bardzo trudno jest polubić bohaterów. Leo w szkoke na początku nie ma żadnej autentycznej relacji. W dodatku Leo 30+ jest oportunistycznym idiotą, który pomimo bycia ministrem nie zdaje sobie kompletnie jak działa polityka. Jakieś to frustrujące było bardzo.

Książka z niesamowitym potencjałem a skończyła się takim zawodem.
Po pierwsze jest niesamowicie napompowana. Nie wiem ile fizycznie zajmuje miejsca, ale mój audiobook trwał 15 godzin. Mam wrażenie, że połowę jej możnaby wywalić bez szkody dla fabuły która jest bardzo schematyczna.
Bohaterowie, mimo że są w wieku 20-30+ zachowują się jak strasznie angstujace nastolatki....

No klasyk fantasy, klasyk

No klasyk fantasy, klasyk

Kiedy wreszcie nastały święta byłam niesamowicie uradowana, że wreszcie będę miała chwilę wytchnienia by zanurzyć się w książce. Tym razem padło na leżącą już od dłuższego czasu na mojej półce pozycję – „Mózg psychopaty” Jamesa Fallona.

Zamysł książki jest naprawdę intrygujący – profesor James H. Fallon, neurobiolog i psychiatra na uniwersytecie Kalifornijskim podczas jednego z eksperymentów ze zdumieniem odkrywa, że skan PET jego mózgu wygląda łudząco podobnie do tych należących do psychopatycznych morderców. To odkrycie, chociaż początkowo zlekceważone, zmusza go do przemyślenia zarówno swoich założeń naukowych dotyczących psychopatii jak i całego swojego życia.

Taki początek brzmi świetnie, nieprawdaż? I ja byłam zaintrygowana. Jednak im dłużej pogrążałam się w lekturze tym większy niesmak czułam, tylko po to by w drugiej połowie książki czuć się coraz bardziej oszukana, wściekła i walczyć z coraz większą ochotą, aby rzucić ją o podłogę i więcej nie dotykać. Tylko moja patologiczna niechęć do niekończenia raz napoczętych rzeczy zmusiła mnie do doczytania. I jako że najłatwiej pisze się o rzeczach, które nas denerwują, oto ta odrobinę wkurzona recenzja.

Zacznę tak: nie znam się na neuronaukach, nie jest to centrum mojego zainteresowania, dlatego też nie będę komentować zawartości merytorycznej.
(...)
To co będę oceniać to wartość popularnonaukową jak i rozrywkową – jak autor próbuje przybliżyć nam swoją wiedzę i czy robi to w jasny i przejrzysty sposób.

Pełna opinia na blogu:
https://kosmoswprobowce.wordpress.com/2019/12/28/mozg-psychopaty-recenzja-01/

Kiedy wreszcie nastały święta byłam niesamowicie uradowana, że wreszcie będę miała chwilę wytchnienia by zanurzyć się w książce. Tym razem padło na leżącą już od dłuższego czasu na mojej półce pozycję – „Mózg psychopaty” Jamesa Fallona.

Zamysł książki jest naprawdę intrygujący – profesor James H. Fallon, neurobiolog i psychiatra na uniwersytecie Kalifornijskim podczas...