Od zeszłego roku przymierzałam się do zakupu tej książki - w tym roku w końcu nabyłam. To raczej pierwsza książka z "literatury obozowej", którą przeczytałam bez przymusu (nie lektura) i w dorosłym życiu. Pewnie wciąż za mało wiem, i ciężko jest mi ocenić tę książkę, jednak muszę coś napisać. Książka mną nie wstrząsnęła, od 3 czy czwartego rozdziału zaczęło mi towarzyszyć dziwne uczucie, że Pani Posmysz nie wyjawia całej prawdy, nie chce jej powiedzieć. Mam świadomość, że bohaterka ma ponad 90 lat i wiek też robi swoje, jednak jej opowieści są czasami dziwne, przekoloryzowane albo schowane za osłoną psychologicznego wyparcia rzeczywistości? Nie chciałabym nikogo urazić - bo jak wspomniałam- zbyta mało wiem w tym temacie - ale czytając miałam nieodparte wrażenie, że prawda miesza się tu z fikcją. Jako czytelniczka mam niedosyt, bo chciałabym wiedzieć, co takiego zrobiła, że była chroniona, omijało ją wiele nieprzyjemności ( przynajmniej ona tak twierdzi) i dlaczego była traktowana tak, a nie inaczej. Michał Wójcik kilkukrotnie temat drążył, a Pani Zofia odpowiadała wymijająco - w związku z tym w mojej głowie rodziły się różne dziwne opcje, próbowałam sobie sama dopowiedzieć historię, snułam domysły. Chyba wybierając do przeczytania wywiad, spodziewałam się trochę czegoś innego - trafnych pytań i szczerych odpowiedzi. Przyznaję się bez bicia, i przepraszam od razu za to panią Zofię, ale w trakcie czytania, kilkukrotnie pojawiła się taka myśl, że wcale nie była taka silna jak opisuje... była złamana psychicznie (wspomina kilkukrotnie, że ciężko chorowała wiele lat) . Nie czytałam innych jej książek, ale z tej można wywnioskować, że pierwsza, którą napisała jest obrazem jaki chciałaby widzieć, królestwo... wizja jej przyjaciółki ? Książki tej nie zaakceptował zresztą jej mąż, za mało Oświęcimia powiedział... Pomyślałam kilkukrotnie, że pani Zofia opowiada o obozie takim, jakim chciałaby by był... może fatalne skojarzenie, ale muszę to tutaj napisać.Nie nam oceniać co jest w głowach więźniów, ale trzeba zakładać różne opcje.

Od zeszłego roku przymierzałam się do zakupu tej książki - w tym roku w końcu nabyłam. To raczej pierwsza książka z "literatury obozowej", którą przeczytałam bez przymusu (nie lektura) i w dorosłym życiu. Pewnie wciąż za mało wiem, i ciężko jest mi ocenić tę książkę, jednak muszę coś napisać. Książka mną nie wstrząsnęła, od 3 czy czwartego rozdziału zaczęło mi towarzyszyć...