Opis książki bardzo mnie zaintrygował. Lubię, gdy bohaterkami thrillerów są samotne kobiety. Jednak początki były trudne. Nie mogłam się połapać o co chodzi, ale w końcu zakumałam i historia mnie pochłonęła.
Nie mamy tutaj jednego narratora. Obserwator towarzyszy kilku bohaterom, a niektóre rozdziały posiadają narrację pierwszoosobową, ale co zaskakujące - nie jest to perspektywa Sary.
Z początku nie mogłam się też przyzwyczaić do czasu zastosowanego w książce. Zwykle mam do czynienia z formą teraźniejszą dokonaną, a tutaj wszystko dzieje się "tu i teraz".

Powieść charakteryzuje duża ilość opisów. Niektóre można nawet określić jako naturalistyczne. Autorka nie oszczędza nam przykrych szczegółów, np. dotyczących higieny pewnego olbrzyma. Dialogów zaś jest stosunkowo mało. Podczas czytania jednak w ogóle się nie nudziłam. Senna walijska wioska wciągnęła mnie w swoje sidła i nie chciała wypuścić.

Jest kilka momentów, które mogą wywołać ciarki na plecach. Czasem bywało nawet zabawnie, a największą frajdę sprawiło oczywiście zaskakujące zakończenie. Podobało mi się zmyślne połączenie starej historii z tą nową.
Pozory mylą i nigdy nie wiadomo kto tak naprawdę jest katem - polecam, to książka warta przeczytania.

Opis książki bardzo mnie zaintrygował. Lubię, gdy bohaterkami thrillerów są samotne kobiety. Jednak początki były trudne. Nie mogłam się połapać o co chodzi, ale w końcu zakumałam i historia mnie pochłonęła.
Nie mamy tutaj jednego narratora. Obserwator towarzyszy kilku bohaterom, a niektóre rozdziały posiadają narrację pierwszoosobową, ale co zaskakujące - nie jest to...