Smithy Ide'a poznajemy w momencie, w którym traci oboje rodziców. Zamroczony alkoholem towarzyszy im w ostatniej drodze. Smithy to czterdziestotrzyletni kawaler, waży sto dwadzieścia siedem kilogramów i pracuje jako kontroler w fabryce zabawek. Całymi dniami sprawdza, czy ręce w figurkach zamontowano prawidłowo, czyli wnętrzami dłoni do środka. Noce spędza samotnie na piciu piwa, wódki z sokiem i oglądaniu sportu.
Nie oczekuje od życia zbyt wiele, na nic nie liczy. Nie prowadzi zdrowego trybu życia, pali, nadużywa alkoholu, a przede wszystkim traci kontrolę nad swoją wagą. Jego życie jest monotonne do granic możliwości. Smithy o tym wie, sam nazywa siebie 'głupim tłuściochem'.
Nie umawia się z kobietami, kiedyś próbował zaprosić koleżankę na randkę, dziewczyna śmiała się tak bardzo, że kawa poszła jej nosem. I tyle wyszło z randki.


Kiedy Smithy dowiaduje się o śmierci swojej psychicznie chorej, zaginionej przed laty siostry Bethany, postanawia wyruszyć w daleką podróż rowerem z dzieciństwa, po jej ciało. Po prostu pewnego dnia wsadza swe tłuste dupsko na rower i zjeżdża ze wzgórza wprost..., a nie, nie, o tym przeczytacie sami.


"Pamiętam, jak biegłem", to debiut powieściowy nieznanego mi wcześniej aktora i scenarzysty Rona McLarty'ego. To powieść drogi. Wraz z opuszczeniem rodzinnego Rhode Island, Smithy wyjechał ze swojego życia. Kiedyś był innym człowiekiem, biegał, utrzymywał formę, a nawet brał udział w wojnie w Wietnamie, teraz, jak sam o sobie mówi, ma biodra wielkości Europy i tyłek jak McKinley. Podróż go zmienia. Stopniowo wraz z pokonywanymi kilometrami Smithy zaczyna znajdować swoje miejsce w świecie. Odzyskuje nie tylko figurę, ale i wiarę w siebie.


Przez całą podróż Smithy'emu towarzyszą wspomnienia z przeszłości Poznajemy więc nie tylko historię jego drogi, ale również powody, które go w tę drogę pchnęły.

To ciepła, niepozbawiona humoru opowieść o mężczyźnie, można nawet powiedzieć dziwaku, a także o sile rodzinnej miłości, trudnej relacji w obliczu choroby psychicznej jednego z jej członków.
Smithy'ego Ide'a nie da się nie lubić; zwykły, przeciętny człowiek , bez wiary w siebie i swoje możliwości. Miło uczestniczyć w jego przemianie i nie mam na myśli tylko tej fizycznej, ale przede wszystkim duchowej. Smithy przezwyciężył siebie i swoje słabości. Myślę, że podobnie jak ja polubicie tego sympatycznego grubasa, Smithy'ego Ide'a.

Smithy Ide'a poznajemy w momencie, w którym traci oboje rodziców. Zamroczony alkoholem towarzyszy im w ostatniej drodze. Smithy to czterdziestotrzyletni kawaler, waży sto dwadzieścia siedem kilogramów i pracuje jako kontroler w fabryce zabawek. Całymi dniami sprawdza, czy ręce w figurkach zamontowano prawidłowo, czyli wnętrzami dłoni do środka. Noce spędza samotnie na piciu...