Kiedy na blogu Brenta Weeksa pojawiła się informacja o rozbiciu ostatniego tomu cyklu na dwie części, oczy zaszkliły mi się z radości. Dwie poprzednie odsłony serii o Powierniku Światła czytało mi się z ogromną przyjemnością, dlatego też przedłużenie tejże było dla mnie niczym wcześniejsza Gwiazdka. Moje oczekiwanie na Krwawe Zwierciadło wzmagało również niesamowite zakończenie Strzaskanego Oka i chęć okrycia, jak dalej potoczą się losy rodziny Guile'ów, Czarnej Gwardii, Księcia Barw i reszty tej niezwykle kolorowej gromadki. W życiu jednak bywa tak, że oczekiwania zderzają się z rzeczywistością niekoniecznie tak, jakbyśmy to sobie wymarzyli.
Bez owijania w bawełnę już na samym początku wytoczę największe działa. Na przekór początkowej euforii rozbicie cyklu na pięć części okazał się strzałem w kolano. Krwawe Zwierciadło zawiera w sobie więcej zapychaczy niż trzy poprzednie części razem wzięte. Przede wszystkim razi wątek Kipa, który równie dobrze mógłby w ogóle nie istnieć. Autor niemal całą uwagę poświęca na opis problemów łóżkowych młodego Guile'a i jego świeżo upieczonej małżonki. Problem w tym, że ciężko sobie wyobrazić mniej interesujący temat. W ten oto sposób zamiast rozwoju fabuły w kwestii wojny z Księciem Barw, czy też Białym Królem, jak kazał się ostatnio tytułować, dostajemy serię dialogów wyjętych niemal żywcem z ckliwych, romantycznych historyjek publikowanych w kolorowych pisemkach oraz próbach wymyślenia, jak wmówić przyzwoitce, że Kipowi i Tisis udało się skonsumować swoje małżeństwo.
A skoro już przy Biały Królu jesteśmy, to trudno o większe rozczarowanie. Ten wątek nie tyle praktycznie nie ruszył do przodu, co, można powiedzieć, zaczął się cofać. Na kilkuset stronicach kwestia wojny Siedmiu Satrapii z przywódcą koloraków została poruszona w należyty sposób zaledwie kilka razy. Znów można się zastanowić, jak był wydłużenia cyklu, skoro część wątków została rozwinięta w co najwyżej minimalnym stopniu.
Ostatniej nadziei pozostało szukać u Gavina Guile'a, niegdyś potężnego Pryzmata, cieszącego się należną mu sławą i czcią, teraz okaleczonego i uwięzionego w stworzonym przez siebie więzieniu. Tutaj trzeba przyznać autorowi, że nie zawiódł tak mocno. Co prawda, niektóre rozdziały z perspektywy Gavina nie dostarczają zbyt wielu informacji ani emocji, jednak większość z nich rzuca nowe światło na przeszłe i teraźniejsze wydarzenia. Brent Weeks prezentuje czytelnikowi kilka interesujących zwrotów akcji, przypominając w pewnym stopniu to, czymś niegdyś wyróżniała się Trylogia Nocnego Anioła.
Niemniej jednak muszę stwierdzić, że Krwawe Zwierciadło to duże rozczarowanie. Czwarta odsłona cyklu o Powierniku Światła nie sprostała wysokim oczekiwaniom, pozostawiając po sobie niesmak i niedosyt. Pozostaje mieć nadzieję, że było to jednorazowe potknięcie autora i finałowym tomem serii zamknie usta wszystkim krytykom, w tym również niżej podpisanemu, i pokaże swój najlepszy warsztat pisarski.

PS
Dodatkowa nagana należy się wydawnictwu MAG, które zamieniło oryginalną okładkę, będącą, moim zdaniem, najładniejszą ze wszystkich czterech, na własną, która zamiast zachwytu budzi pożałowanie. MAGu, dlaczego nam to zrobiłeś?

Kiedy na blogu Brenta Weeksa pojawiła się informacja o rozbiciu ostatniego tomu cyklu na dwie części, oczy zaszkliły mi się z radości. Dwie poprzednie odsłony serii o Powierniku Światła czytało mi się z ogromną przyjemnością, dlatego też przedłużenie tejże było dla mnie niczym wcześniejsza Gwiazdka. Moje oczekiwanie na Krwawe Zwierciadło wzmagało również niesamowite...