Nie ukrywam, że po książkę tę sięgnąłem (już jaaakiś czas temu) głównie dlatego, iż w moim otoczeniu spotkałem się jedynie z dwoma skrajnymi typami opinii na jej temat. Niegdyś na wykładach traktujących o szeroko pojętej literaturze powszechnej, na których miałem przyjemność być, z ust prowadzącego padły mniej więcej takie słowa: "Książkę może napisać każdy, sztuką jest natomiast ułożenie [dobrej] sentencji". Mogłoby się wydawać, że siłą Coelho są właśnie sentencje - zalewają one sygnatury internetowych for, niegdyś zdobiły zeszyty z tak zwanymi złotymi myślami, niektórymi z nich młodzież "upiększa" szkolne ławki et cetera. Dlaczego nieco wcześniej przywołałem cytat, który przywołałem? Dlatego, że naprawdę każdy, kto ma choć trochę oleju w głowie może napisać książkę... czy siłą Coelho są więc owe sentencje, które w jakiś sposób wyróżniają jego "kunszt" od innych kunsztów, i które mogą pojawić się znienacka niemal wszędzie? (strach otworzyć lodówkę, bo a nuż) Wg mnie nie. Po pierwsze w większości zawierają one błąd logiczny analogiczny do tego, który tkwi w metodzie Kartezjusza, po drugie nawet na pozór dobre zdania czy frazy wiele tracą przez to, że dryfują w mieliźnie wodolejstwa, zarozumialstwa i moralizatorstwa. Kontekst jest przecież cholernie istotny! Złote - a może raczej pozłacane - myśli Coelho drażnią więc głównie dlatego, że ich fundamenty utkane są z tektury bezpośredniości i styropianu dosłowności, a poza tym: dla mnie jako czytelnika, w lekturze najważniejsze jest to, co rodzi się pomiędzy wierszami tekstu i połączeniami synaptycznymi osoby, która ten tekst spija. Coelho serwuję nam w "Weronice postanawiającej umrzeć" rozciągniętą jak ser pomiędzy pizzą a ustami myśl, która jest mniej więcej tak głęboka jak fraza "pieniądze szczęścia nie dają" lub "nie chwal dnia przed zachodem słońca". Czytając owe "dzieło", od samego początku byłem solidnie poirytowany, a zawdzięczam to ultra pretensjonalnemu wstępowi, na który zdobył się autor, i który zapewne miał być swoistym mrugnięciem oka w stronę czytelnika - panie Coelho: nie wy szło, ale za to spe kta ku lar nie. Oczywiście z książki tej można wyłuskać kilka "ciekawych zdań" i garść, no może garstkę lub garsteczkę "dobrych pomysłów", toną one jednak w mieszaninie sztampy i banału... no bo jak podobać się mogą na przykład takie zdania: "Do ludzi nigdy nie trafia, co im się mówi, muszą odkrywać to sami." Uważam, że warto przeczytać dwie trzy książki tego autora, żeby wiedzieć "co w trawie piszczy" i mieć o nim własne zdanie. Ci którzy lubią w wannie krzyczeć "EUREKA", mogą sięgnąć po więcej.

Nie ukrywam, że po książkę tę sięgnąłem (już jaaakiś czas temu) głównie dlatego, iż w moim otoczeniu spotkałem się jedynie z dwoma skrajnymi typami opinii na jej temat. Niegdyś na wykładach traktujących o szeroko pojętej literaturze powszechnej, na których miałem przyjemność być, z ust prowadzącego padły mniej więcej takie słowa: "Książkę może napisać każdy, sztuką jest...