Sięgnąłem po tę książkę pod wpływem filmu który powstał na jej podstawie. "The Last Picture Show" Bogdanovicha jest chyba najlepszym obrazem jaki w życiu oglądałem, a na pewno najlepszym Amerykańskim. Zapoznanie się z oryginałem było więc nieuniknione.
Książka zaczyna się dość niepozornie, niewinnie i nie wciąga wcale od pierwszych stronic. Autor skupił się w pierwszych 4 rozdziałach na staraniach by czytelnik poczuł się mieszkańcem Thalii- miasteczka w którym rozgrywa się akcja. Opisy tamtejszych obyczajów bywały męczące. Szybko jednak można poczuć klimat "miejscowości gdzie diabeł mówi dobranoc" i zrozumieć bohaterów, nawet gdy postępują głupio, niemoralnie lub bezsensownie.
Lektura wciąga, bo jest przepełniona pełnokrwistymi postaciami. Mają one w większości mentalność typowych wieśniaków, ich decyzje opierają się na tym "co ludzie powiedzą", myślą najczęściej o sobie, nie potrafią tolerować inności. To wszystko wynika z założeń autora i bardzo trafnie oddaje codzienność małomiasteczkowej rzeczywistości. Sam wychowałem się w tego typu mieścinie i wiem jak wyglądają małe, hermetyczne społeczności.
Względem filmu jest jedna duża rozbieżność, wynikająca raczej z mentalności autora książki, oraz reżysera adaptacji. McMurtry nafaszerował swoją powieść seksem. Nie zawsze był to seks, do jakiego przywykli czytelnicy, bo zdarza się że opisuje również różnego rodzaju zboczenia (zoofilia) oraz dość pikantne zabawy bohaterów. W pewnym sensie zaletą jest że autor świetnie opisuje przeżycia młodzieży która rozpoczyna swoje życie seksualne, zwłaszcza zadziwiają barwne opisy odczuć kobiet. Z drugiej jednak strony, trochę trąci mi absurdem gdy po połowie książki, każdy sypia już z każdym, a jedyny motyw jaki kieruje bohaterami, to żeby wylądować z kimkolwiek w łóżku.
Faktem jest że całość to wyśmienita lektura, tak samo warta czasu jak i jej adaptacja. Nie można zrażać się śmiałością autora i lekkimi różnicami kulturowymi. To na prawdę wciągająca powieść.

Sięgnąłem po tę książkę pod wpływem filmu który powstał na jej podstawie. "The Last Picture Show" Bogdanovicha jest chyba najlepszym obrazem jaki w życiu oglądałem, a na pewno najlepszym Amerykańskim. Zapoznanie się z oryginałem było więc nieuniknione.

Książka zaczyna się dość niepozornie, niewinnie i nie wciąga wcale od pierwszych stronic. Autor skupił się w pierwszych 4...